Νόαμ Τσόμσκι - Τα ΜΜΕ ως Όργανο Κοινωνικού Ελέγχου και Επιβολής

Υπάρχει ολόκληρο το βιβλίο στην παρακάτω διεύθυνση:

http://booksgreek.blogspot.gr/2010/04/blog-post_30.html

Απόσπασμα απο το βιβλίο:

Ο πόλεμος του Βιετνάμ είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Στα κύρυχ ΜΜΕ, τους New York Times ή το CBS ή κάποια άλλα -για την ακρίβεια, σ' όλα τα μήκη κύματος του φάσματος εκτός από την πολύ απομακρυσμένη περιφέρεια, η οποία δεν επηρεάζει σχεδόν κανέναν - στα ΜΜΕ που επηρεάζουν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, υπήρχε ζωντανός διάλογος.

Διεξαγόταν μεταξύ ανθρώπων που ονομάζονταν «περιστέρια» και ανθρώπων που ονομάζονταν «γεράκια». Οι άνθρωποι που ονομάζονταν «γεράκια» έλεγαν: «Αν επιμείνουμε σ' αυτόν, θα νικήσουμε», ενώ οι άνθρωποι που ονομάζονταν «περιστέρια» έλεγαν: «Ακόμη και να επιμείνουμε σ' αυτόν (τον πόλεμο) πιθανόν να μη μπορέσουμε να νικήσουμε και εκτός αυτού, πιθανόν να σκοτωθούν πολλοί άνθρωποι», ή κάτι τέτοιο. Και οι δυο πλευρές και τα «γεράκια» και τα «περιστέρια», συμφωνούσαν σε κάτι: έχουμε το δικαίωμα να επναθέμεθα στο Ν. Βιετνάμ. Στην πραγματικότητα, ούτε καν παραδεχόντουσαν ότι συνέβαινε αυτό. To ονόμαζαν «άμυνα του Νότιου Βιετνάμ», χρησιμοποιώντας τη λέξη «άμυνα» στη θέση της «επίθεσης», με τον κλασικό Οργουελιανό τρόπο. Στην πραγματικότητα, έκαναν επίθεση εναντίον του Νότιου Βιετνάμ, όπως ακριβώς και οι ρώσον έκαναν επίθεση εναντίον του Αφγανιστάν.

Ακριβώς όπως και αυτοί, στην αρχή εγκαταστήσαμε μια ιουβέρνηση η οποία μας κάλεσε στη χώρα και μέχρι να την εγκαταστήσουμε, ήμασταν αναγκασμένοι να ανατρέπουμε τη μια κυβέρνηση μετά την άλλη. Τελικά, βρήκαμε μια που μας κάλεσε να επέμβουμε, αν και βρισκόμασταν εκεί επί χρόνια, επιτιΒέμενοι τόσο στην ύπαιθρο όσο και στον αστικό πληθυ-σμό. Αυτό και αν είναι επιθετικότητα. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτό ήταν λάθος, ή μάλλον, οποιοσδήποτε σκεφτόταν ότι ήταν λάθος δεν γινόταν αποδεκτός στη συζήτηση. Αν ήσουν «περιστέρι», υποστήριζες την επιθετικότητα, αν ήσουν «γεράκι», έκονες το ίδιο. Η αντιπαράθεση «περιστεριών» και «γερακιών» ήταν επομένως καθαρά θέμα τακτικής: «Μπορούμε να φέρουμε τον πόλεμο σε πέρας; Είναι πολύ αι-ματηρός ή πολύ δαπανηρός;». Όλα αυτά βασικά ήταν επου-σιώδη. Η ουσία είναι ότι η επιθετικότητα είναι λάθος. Όταν οι ρώσοι ενσέβαλαν στη Τσεχοσλοβακία, τα κατάφεραν, δεν σκότωσαν πολλούς ανθρώπους, αλλά είχαν κάνει λάθος, διότι η επιθετικότητα είναι λάθος. Όλοι το κατανοούμε. Αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να εκφράζεται δημόσια, αυτή η α-ντίληψη, όταν σχετίζεται ολοφάνερα με τις βίαιες πράξεις του κράτους μας. Αν είχαμε εδώ ένα ολοκληρωτικό κράτος, το Υπουργείο Αλήθειας απλά θα είχε πει: «Είναι σωστό να ει-σβάλλουμε στο Βιετνάμ». Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Οι άνθρωποι θα γνώριζαν ότι αυτό είναι το σύστημα προπα-γάνδας και θα μπορούσαν να σκεφτούν ό,τι ήθελαν, θα μπορούσαν να δουν ότι εμείς επιτιθέμεθα στο Βιετνάμ, όπως μπο-ρούμε να δούμε ότι οι ρώσοι επιτίθενταν στο Αφγανιστάν. Δεν θα μπορούσες να επιτρέψεις όμως αυτή την αντίληψη της πραγματικότητας σ' αυτη τη χώρα, είναι πολύ επικίνδυνη. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ mo ελεύθεροι, μπορούν να εκφρα-στούν και να δράσουν. Επομένως, ήταν αναγκαίο να προσπα-θήσεις να ελέγξεις την σκέψη, να προσπαθήσεις να την κάνεις να εμφανίζεται, σαν και το μοναδικό θέμα που υπήρχε να ήταν αυτό της τακτικής: μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μ' αυτό τον πόλεμο; Δεν τίθεται θέμα σωστού ή λάθους. Αυτή η τακτι-κή λειτούργησε κατά ένα μέρος αλλά όχι συνολικά. Στους κόλπους του μορφωμένου τμήματος του πληθυσμού, λειτούρ-γησε σχεδόν με απόλυτη επιτυχία. Υπάρχουν καλες μελέτες πάνω σ' αυτό το θέμα ον οποίες δείχνουν, με το ελάχνστο μόνο στατιστικό σφάλμα, ότι μεταξύ των πιο μορφωμένων στρωμά-των του πληθυσμού, το σύστημα της κυβερνητικής προπαγάν-δας γινόταν αποδεκτό χωρίς καμιά αμφισβήτηση. Από την άλ-λη μεριά, ύστερα από μια μακρά περίοδο λαϊκής αυθόρμητης αντίθε€ϊης, αντιρρήσεων και οργάνωσης, ο γενικός πληθυσμός ξέφυγε από τον έλεγχο. Ακόμη και πρόσφατα, το 1982, σύμ-φωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 70% του πληθυ-σμού εξακολουθούσε να λέει, επ'αναλαμβάνοντας.την φρασεο-λογία της δημοσκόττησης, ότι ο πόλεμος ήταν «βασικά λανθασμένος και ανήθικος» και όχι απλώς ένα «λάθος». Δηλαδή, η συντριπτικη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είναι ούτε «γεράκια» ούτε «περιστέρια», αλλά αντιτίθεται στην επιθετι-κότητα. Από την άλλη μεριά, το μορφωμένο τμήμα του πλη-θυσμού παραπλανήθηκε. Γι' αυτό, υπάρχει μόνο το τακτικό πρόβλημα «γεράκια» εναντίον «περιστεριών».