Φρειδερίκος Νίτσε - Το σκυλολόι!

«Η ζωή είναι μια πηγή χαράς- εκεί όμως που πίνει και το σκυλολόι, όλα τα πηγάδια είναι δηλητηριασμένα.

Μου αρέσει καθετί καθαρό· αλλά δεν αντέχω να βλέπω τα στόματα με τα δόντια που τρίζουν και τη δίψα των ακάθαρτων.

Έριξαν τα μάτια τους βαθιά στα πηγάδια: τώρα ανεβαίνει ως εμένα το αντιπαθητικό τους χαμόγελο.

Έχουν δηλητηριάσει το άγιο νερό με την ακολασία τους: και καθώς ονόμασαν χαρά τα βρόμικα όνειρα τους, δηλητηρίασαν ακόμη και τις λέξεις.

Η φλόγα γίνεται απρόθυμη όταν πλησιάζουν τις υγρές καρδιές τους στη φωτιά- το ίδιο το πνεύμα κοχλάζει και καπνίζει εκεί όπου το σκυλολόι πλησιάζει τη φωτιά.

Γλυκερός και παραώριμος γίνεται στα χέρια τους ο καρπός: το βλέμμα τους ρίχνει τα φύλλα των καρποφόρων δέντρων και μαδάει τις κορυφές τους.

 

Και μερικοί, που αποστράφηκαν τη ζωή, αποστράφηκαν μόνον το σκυλολόι: δεν ήθελαν να μοιραστούν τα πηγάδια και τη φλόγα και τους καρπούς με το σκυλολόι.

Και μερικοί, που ήρθαν σαν καταστροφείς, και σαν θύελλα από χαλάζι πάνω σ' όλα τα καρπερά χωράφια, δεν ήθελαν παρά να χώσουν το πόδι τους μέσα στο στόμα του σκυλολογιού για να του στουπώσουν το λαρύγγι.

Και η μπουκιά που με ζόρισε περισσότερο στο να την καταπιώ δεν ήταν το να μάθω ότι η ίδια η ζωή έχει ανάγκη από εχθρότητα και θάνατο και σταυρούς μαρτυρίου:

Αλλά μια μέρα ρώτησα και σχεδόν πνίγηκα από την ερώτηση μου: πώς; Η ζωή έχει ανάγκη ακόμη και το σκυλολόι;

Χρειάζονται τα δηλητηριασμένα πηγάδια και οι δύσοσμες φωτιές και τα λερωμένα όνειρα και τα σκουλήκια στο ψωμί της ζωής;

Όχι το μίσος μου, αλλά η αηδία μου καταβρόχθιζε την ζωή μου! Αχ, πολλές φορές κουράστηκα από το πνεύμα όταν έβρισκα ακόμη και το σκυλολόι πνευματώδες!

Και γύρισα την πλάτη στους κυριαρχούντες, όταν είδα τι ονομάζουν σήμερα κυριαρχία: το να εμπορεύεσαι και να παζαρεύεις τη δύναμη - με το σκυλολόι!

Κατοίκησα ανάμεσα σε ξενόγλωσσους λαούς, με κλειστά αφτιά: για να μου μείνει ξένη η γλώσσα τους της εμπορίας και του παζαρέματος της δύναμης.

Και με βουλωμένη τη μύτη μου πέρασα με κακή διάθεση μέσα από όλα τα χθεσινά και τα σημερινά: αληθινά, όλα τα σημερινά και τα χθεσινά μυρίζουν την άσχημη μυρωδιά του σκυλολογιού που γράφει!

Όμοιος με σακάτη, που έγινε κουφός και τυφλός και βουβός: έτσι έζησα εγώ για πολύ καιρό, για να μη ζήσω με το σκυλολόι της δύναμης και του γραψίματος και της ηδονής·

Με πολύ κόπο ανέβηκε το πνεύμα μου σκάλες, και με πολλή προσοχή- ελεημοσύνες της ηδονής ήταν η ανακούφιση του- και η ζωή γλιστρούσε μπροστά απ' τον τυφλό ακολουθώντας τον ρυθμό του μπαστουνιού του.

Τι μου συνέβη λοιπόν; Πώς λυτρώθηκα από την αηδία; Ποιος ξανάνιωσε το μάτι μου; Πώς πέταξα στα ύψη, όπου κανένα σκυλολόι δεν κάθεται πια κοντά στην πηγή; Η ίδια μου η αηδία μού έδωσε φτερά και δυνάμεις που με πάνε κοντά στις πηγές; Αληθινά, στα πιο μεγάλα ύψη έπρεπε να πετάξω για να ξαναβρώ την πηγή της χαράς!

Ω, τη βρήκα, αδελφοί μου! Εδώ, στα πιο μεγάλα ύψη, κυλά για μένα η πηγή της χαράς! Και υπάρχει μια ζωή όπου μπορεί κανείς να πιει δίχως το σκυλολόι!

Σχεδόν πάρα πολύ ορμητικά κυλάς για μένα, πηγή της χαράς! Συχνά αδειάζεις την κούπα, ενώ θέλεις να τη γεμίσεις!

Κι έχω ακόμη να μάθω να σε πλησιάζω με περισσότερη ταπεινότητα: πάρα πολύ ορμητικά κυλά η καρδιά μου προς εσένα:

Η καρδιά μου, μέσα στην οποία φλέγεται το καλοκαίρι μου, το σύντομο, ζεστό, μελαγχολικό, τρισμακάριστο καλοκαίρι μου: πόσο λαχταρά τη δροσιά σου η καλοκαιρινή καρδιά μου!

Πέρασε η διστακτική θλίψη της άνοιξης μου! Πέρασε η κακία των χιονονιφάδων μου τον Ιούνιο! Καλοκαίρι έγινα ολόκληρος και καλοκαιρινό μεσημέρι!

Ένα καλοκαίρι στα πιο ψηλά ύψη με κρύες πηγές και μακάρια σιγαλιά: ω, ελάτε, φίλοι μου, για να γίνει ακόμη πιο μακάρια η σιγαλιά!

Γιατί αυτό είναι το ύψος μας και η πατρίδα μας: πολύ ψηλά κατοικούμε εμείς και σε μέρος απρόσιτο για τους ακάθαρτους και τη δίψα τους.

Ρίξτε τώρα την καθαρή ματιά σας στην πηγή της χαράς μου, φίλοι μου! Πώς θα ήταν δυνατό να θολώσει απ' αυτό; Αντίθετα, οφείλει να μας στείλει πίσω το χαμόγελο της καθαρότητας της.

Στο δέντρο που λέγεται μέλλον χτίζουμε τη φωλιά μας· αετοί θα μας φέρνουν, εμάς τους ερημίτες, τροφή με τα ράμφη τους!

Αληθινά, όχι τροφή από εκείνη που θα μπορούσαν να φάνε μαζί μας οι ακάθαρτοι! Φωτιά θα νόμιζαν πως τρώνε και θα ζεματούσαν τα στόματα τους!

Αληθινά, δεν έχουμε εδώ έτοιμες κατοικίες για τους ακάθαρτους! Σπήλαιο από πάγο θα ήταν για τα σώματα και τα πνεύματα τους η ευτυχία μας!

Και σαν δυνατοί άνεμοι θέλουμε να ζούμε από πάνω τους, γείτονες των αετών, γείτονες του χιονιού, γείτονες του ήλιου: έτσι ζουν οι δυνατοί άνεμοι.Και όμοιος με άνεμο θέλω μια μέρα να φυσήξω ανάμεσα τους και με το πνεύμα μου να πάρω την ανάσα από το πνεύμα τους: αυτό θέλει το μέλλον μου.

Αληθινά, ο Ζαρατούστρα είναι ένας ισχυρός άνεμος για τα χαμηλώματα- και συμβουλεύει στους εχθρούς του και σε καθετί που φτύνει και ξερνά: "προσέξτε μην φτύσετε χάντρα στον άνεμο!"»