Δεν πέτυχε… Έτυχε!

Ακόμη μια δραματική ιστορία πρόκειται να ξεκινήσει! Ένα ακόμη παιδί θα γεννηθεί από ανώριμους ‘’γονείς’’ οι οποίοι κυρίως εξαιτίας των νιάτων τους, δεν μπορούν να γνωρίζουν τη ζωή, επειδή δεν διαθέτουν την ανάλογη εμπειρία, και θα πρέπει να επιβιώσουν όπως όπως στην σύγχρονη ζούγκλα της παρακμής. Η σωστή ηλικιακά περίοδος της δημιουργίας μιας οικογένειας, είναι τα 30 χρόνια, επειδή από τα 25 και έπειτα αρχίζουμε συνήθως να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας, και να βλέπουμε όσα ως τότε παραβλέπαμε εξαιτίας της νεανικής αφέλειας μας. Σε τι όμως ακριβώς αναφέρομαι; Μόλις σήμερα έμαθα πως θα γεννηθεί ακόμη ένα παιδί, ένα αθώο πλάσμα, εξαιτίας ενός… λάθους! Και αυτό το λάθος θα πρέπει να προσπαθεί να αποδείξει την ανθρώπινή του υπόσταση! Εγκληματίες χωρίς ποινές, οι ανώριμοι γονείς που θα προσπαθήσουν να μεγαλώσουν από υποχρέωση ένα πλάσμα που δεν ήταν στο χέρι του η απόφαση να γεννηθεί. Το παιδί αυτό θα γίνει μια ακόμη συνήθεια που θα πρέπει να μετατρέψουν σε αγάπη. Αυτό το παιδί θα είναι ένας σπόρος που σπείρανε σε λάθος εποχή! Αν είναι δυνατόν! Και ύστερα απορούμε γιατί ο κόσμος πάει κατά διαόλου, όπως λέει και ο λαός! Και αν κρίνετε βιαστικά, πως είμαι κατά της οικογένειας, και κατά της χαράς που δίνει σε αυτή ένα παιδί, κρίνετε λάθος! Είμαι υπέρ της ώριμης οικογένειας! Εκείνης που ξέρει το γιατί έσπειρε τον σπόρο της, ώστε να επιτευχθεί η ανάπτυξη ενός ευτυχισμένου πλάσματος, και η αργή επίτευξη ενός λίγο διαφορετικού κόσμου! Τέτοιες κινήσεις μου θυμίζουν τις αυξήσεις των γεννήσεων σε κάποια χώρα, εξαιτίας ενός πολέμου! Τότε ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ζώο, που κάνει οτιδήποτε για να συνεχίσει τον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης. Και για να επιβιώσει το είδος, ή η φυλή αν θέλετε, χρειάζεται η αναπαραγωγή! Μια αναπαραγωγή χωρίς σκέψη, που μονάχα το ένστικτο υπερισχύει. Το γέννημα μιας αγωνιώδους δράσης υπό το φόβο του θανάτου! Αν και όπως το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, και τώρα πόλεμο έχουμε! Τον πόλεμο της επιβίωσης με τους νόμους της ζούγκλας, με τον ίδιο τρόπο όπως είχα παρακολουθήσει πρόσφατα σε μια ταινία Γαλλικής παραγωγής, που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει ο τίτλος της.

Ας αφήσουμε όμως και έναν φιλόσοφο, τον Φρειδερίκο Νίτσε, να μας αναλύσει τις δικές του σκέψεις, μέσα από το βιβλίο του ‘’Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα:

Για το παιδί και τον γάμο

‘Έχω μια ερώτηση για σένα μόνο, αδελφέ μου: σαν σκαντάγιο ρίχνω την ερώτηση αυτή στην ψυχή σου, για να μάθω πόσο βαθιά είναι. 

Είσαι νέος και επιθυμείς παιδί και γάμο. Εγώ όμως σε ρωτώ: είσαι ένας άνθρωπος που έχει το δικαίωμα να ποθεί ένα παιδί;

Είσαι ο νικηφόρος, ο κυρίαρχος του εαυτού σου, ο αφέντης των αισθήσεών σου, ο κύριος των αρετών σου; Αυτό σε ρωτώ.

Ή μήπως είναι το ζώο και η ζωική ανάγκη που μιλούν μέσα στην επιθυμία σου; Ή μήπως η μοναξιά ή η διχόνοια με τον εαυτό σου;

Θέλω η νίκη σου και η ελευθερία σου να λαχταρούν ένα παιδί. Ζωντανά μνημεία πρέπει να χτίσεις για τη νίκη και την απελευθέρωσή σου.

Πρέπει να χτίσεις πάνω από τον εαυτό σου. Πρώτα όμως πρέπει να είσαι χτισμένος εσύ ο ίδιος, ορθογωνισμένος σε σώμα και Ψυχή.

Δεν πρέπει μόνο να φυτεύεις τον εαυτό σου, αλλά και να φυτεύεις κάτι ανώτερο από σένα. Ας σε βοηθήσει σ' αυτό ο κήπος του γάμου!

Ένα ανώτερο σώμα πρέπει να δημιουργήσεις, μια πρώτη κίνηση, έναν τροχό που να κυλά μόνος του – έναν δημιουργό πρέπει να δημιουργήσεις.

Γάμος: έτσι ονομάζω εγώ τη θέληση των δύο να δημιουργήσουν το ένα, που είναι περισσότερο απ' αυτούς που το δημιούργησαν. Αμοιβαίο σεβασμό ονομάζω τον γάμο εκείνων που θέλουν μια θέληση. Αυτό ας είναι το νόημα και η αλήθεια του γάμου σου.

Αυτό όμως που οι υπερβολικά πολυάριθμοι, αυτοί οι περιττοί, ονομάζουν γάμο - αχ, πώς το ονομάζω εγώ;

Αχ, αυτή η φτώχεια της Ψυχής για δύο! Αχ, αυτή η βρομιά της ψυχής για δύο! Αχ, αυτό το αξιοδάκρυτο βόλεμα για δύο!

Όλα αυτά τα ονομάζουν γάμο και λένε πως οι γάμοι τους συνάφθηκαν στον ουρανό.

Εμένα όμως δεν μου αρέσει αυτός ο ουρανός των περιττών!

Όχι, δεν μου αρέσουν αυτά τα ζώα που πιάστηκαν στα ουράνια δίχτυα!

Μακριά από μένα ας μείνει κι ο θεός που έρχεται κουτσαίνοντας για να ευλογήσει αυτό που καθόλου δεν ένωσε!

Μη γελάτε με τέτοιους γάμους! Ποιο παιδί δεν θα είχε λόγους να κλαίει για τους γονείς του;

Άξιος μου φάνηκε αυτός ο άντρας και ώριμος για το νόημα της γης: όταν όμως είδα τη γυναίκα του, η γη μου φάνηκε τρελοκομείο.

Ναι, θα ήθελα να κλονίζεται από σπασμούς η γη, όταν ζευγαρώνουν ένας άγιος και ένα κουτορνίθι.

Τούτος εδώ ξεκίνησε σαν ήρωας για να βρει αλήθειες και στο τέλος έπιασε ένα μικρό στολισμένο Ψέμα. Το ονόμασε γάμο του.

Εκείνος ο άλλος ήταν επιφυλακτικός στις συναναστροφές του και προσεκτικός στις επιλογές του. Ξαφνικά όμως χάλασε για πάντα τις παρέες του: το ονόμασε αυτό γάμο του.

Εκείνος εκεί έψαχνε να βρει μια υπηρέτρια με τις αρετές ενός αγγέλου. Ξαφνικά όμως έγινε η υπηρέτρια μιας γυναίκας, και τώρα είναι, κι από πάνω, ανάγκη να γίνει αυτός άγγελος.

Προσεκτικούς βρήκα τώρα όλους τους αγοραστές, και όλοι έχουν πανούργα μάτια. Και ο πιο πανούργος όμως αγοράζει τη γυναίκα του στα τυφλά.

Πολλές βραχύχρονες τρέλες - αυτό ονομάζεται σ' εσάς έρωτας. Και ο γάμος σας βάζει τέλος σε πολλές βραχύχρονες τρέλες, σαν μια μακρόχρονη βλακεία.

Η αγάπη σας για τη γυναίκα και η αγάπη της γυναίκας για τον άντρα: αχ, να μην ήταν συμπόνια για καλυμμένους και υποφέροντες θεούς! Τις περισσότερες φορές όμως, δεν υπάρχουν παρά δύο ζώα που μαντεύουν το ένα το άλλο.

Ακόμη όμως και η καλύτερη αγάπη σας δεν είναι παρά ένα εκστατικό σύμβολο και μια επώδυνη πυράκτωση.

Είναι ένας πυρσός, που πρέπει να σας δείχνει με το φως του υψηλότερους δρόμους.

Πρέπει κάποτε να αγαπήσετε πέρα από τον εαυτό σας! Μάθετε λοιπόν πρώτα να αγαπάτε! Και γι' αυτό πρέπει να πιείτε το πικρό ποτήρι της αγάπης σας.

Πίκρα υπάρχει στο ποτήρι ακόμη και της καλύτερης αγάπης: έτσι φτιάχνει αυτή την λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο, έτσι σου προκαλεί δίψα, εσένα δημιουργέ!

Δίψα του δημιουργού, βέλος και λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο: μίλα, αδελφέ μου, είναι αυτό η θέλησή σου για γάμο;

Άγια είναι για μένα μια τέτοια θέληση κι ένας τέτοιος γάμος.»

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.

Έκκληση ουσιαστικής ελευθερίας

Η δράση είναι η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης! Για να υπάρξει ένα αστέρι, πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με τους νόμους της φύσης. Με τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος, αν θέλει πραγματικά να απελευθερωθεί από όσα του δημιουργούν τα κάγκελα της μη ύπαρξης, πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, και να αποτινάξει τα δεσμά της μίζερης και ταχυθάνατης επιβίωσης! Ζούμε χωρίς να κατανοούμε το γιατί. Καταναλώνουμε προϊόντα που δεν μας χρειάζονται, όπως την ίδια μας την ύπαρξη, την οποία την αντιλαμβανόμαστε μονάχα τη στιγμή του θανάτου. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που μαθαίνουμε είναι πως δεν ζήσαμε! Αλλά ο θάνατος δεν είναι τίποτε μπροστά στο καθημερινό μαρτύριο του αγώνα, για να κατορθώσουμε να αποκτήσουμε μερικά χρήματα. Το σύστημα, μας έχει δημιουργήσει ανύπαρκτες ανάγκες, τις οποίες πληρώνουμε ακριβά, με μόνο αποτέλεσμα την μακροχρόνια επιβίωσή του. Οι ίδιοι επιτρέπουμε την ύπαρξη της ανοησίας, είμαστε συνένοχοι για το μαρτύριο των επόμενων γενεών. Δεν παίρνουμε καμία ευθύνη, μονάχα κλαψουρίζουμε μπροστά σε εικόνες, και διασκεδάζουμε την ανημποριά μας με βραδινές εξόδους, και άλλους τρόπους οι οποίοι μας αφήνουν στην ίδια τραγική κατάσταση, ανυπαρξίας και ψεύδους. Δημιουργούμε οικογένειες από σωματική ανάγκη και μόνο. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, σε ένα σύστημα που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της νοημοσύνης. Αγωνιούμε για πτυχία, εξειδίκευση και κύρος, σε μια διεφθαρμένη και νεκρή κοινωνία, γεμάτη αγωνίες και αρρώστια. Όχι! Δεν επιθυμώ έναν κόσμο ο οποίος να είναι μόνο συνετός και καταρτισμένος, επιθυμώ έναν κόσμο όπου στον καθένα θα έχει αναπτυχθεί η θέληση για την κατανόηση της μοναδικότητας του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα περιοριστούν σημαντικά οι ακρότητες της ανθρώπινης φύσης. Δεν πιστεύω σε τίποτα πια! Ούτε και ελπίζω στην αλλαγή της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Θα εκτιμούσα όμως την προσπάθεια για την δημιουργία μιας καλύτερης πραγματικότητας, σχετικά με της υπάρχουσας, η οποία μας ωθεί στην ονειροπόληση ή στη βία. Πρέπει να πάψουμε πλέον να στηριζόμαστε στις θεωρίες, χρειαζόμαστε πράξεις! Αρκετοί σοφοί υπήρξαν, τους οποίους εκτιμώ, αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσουμε τη διδασκαλία τους, διότι υπάρχει η παγίδα να γίνουμε φθηνά αντίγραφα τους. Δυστυχώς δίνουμε περισσότερη σημασία στο δάσκαλο, παρά στα λόγια του. Και επαναπαυόμαστε με την θεωρία, ενώ δεν πράττουμε ούτε τα ελάχιστα. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν σκοπό, χρειαζόμαστε αγάπη! Αλλά την αγάπη την αντιλαμβανόμαστε, μέσω του Εγώ μας, ως κτήμα μας, ποτέ ως απόδειξη της ολοκλήρωσης μας ως ανθρώπινα όντα! Η τραγική αλήθεια της ζωής, είναι το ξόδεμα του ελάχιστου χρόνου μας, σε ασχολίες οι οποίες μας γεννούν την αρρώστια. Το παιδί που υπήρξαμε κάποτε ήταν ένα παιδί που ποτέ δεν έπαιξε στις αλάνες, παρά μονάχα καθηλώθηκε μπροστά από την τηλεόραση ή στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, άπραγο, ανήμπορο, υπάκουο και εγκλωβισμένο ανάμεσα στην φαντασία και τον θάνατο. Χωρίς δική του βούληση, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει εαυτό, παρά μονάχα μια λερή προσωπικότητα, την οποία θα περιποιείται σε όλη του τη ζωή, για να μην ξεχαστεί η υπόσταση του στην κοινωνία.