Η εργασία είναι η καλύτερη αστυνομία , διότι χαλιναγωγεί τους πάντες...

Η εργασία είναι η καλύτερη αστυνομία , διότι χαλιναγωγεί τους πάντες και ξέρει να εμποδίζει δυναμικά την ανάπτυξη του λογικού , της επιθυμίας , του πόθου για ανεξαρτησία.
Φ.Νίτσε

Έχω γράψει αρκετές φορές, για την αθλιότητα των ''εργασιακών'' χώρων, ιδιαίτερα στο ιστολόγιο μου ''Ελευθερία της Σκέψης''. Ως αθλιότητα δεν κατονομάζω μονάχα, τις συνθήκες εργασίας εκείνες, που είναι απολύτως συνυφασμένες με την απόλυτη δουλοπρέπεια, και μεσαιωνική πρακτική των εργοδοτών-αφεντικών. Όχι βέβαια! Ακόμη και όταν οι συνθήκες μοιάζουν να είναι υπέρ των δικαιωμάτων του εργάτη, ωστόσο η οικογενειοκρατία σε ορισμένες επιχειρήσεις, όπως επίσης το γλύψιμο και η βυσματοποιημένη υποεργασία, θίγουν την αξιοπρέπεια των ελάχιστων ηθικών εργατών, προσβάλλοντας την συνέπεια τους, με τεχνάσματα τα οποία είναι πονηρά και άρα ανήθικα! Η πονηρία είναι το όπλο του δειλού, όπως άλλωστε και η δήθεν υπερεργασία του, που κρύβει πάντοτε ένα εγωκεντρικό συμφέρον, το οποίο είναι αποτέλεσμα μιας επιλεγμένης παραπαιδείας, και ευκολόπεπτης ζωής, που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το ανθρώπινο ιδεώδες του κοινού αγώνα, για την επικράτηση της καθαρής δικαιοσύνης.

Απόψε για ακόμη μια φορά, επιβεβαιώθηκαν σε προσωπικό επίπεδο, οι στοχασμοί μου επάνω στην ανυπαρξία του Τίποτα, το οποίο για να νιώσει Κάτι, προσφέρει τον ανύπαρκτο ούτως ή άλλος Εαυτό του, ως θυσία για την επικράτηση της μόλυνσης και της δυσωδίας, διότι είναι προτιμότερο να ανακυκλώνουμε τις παλιές ιδέες, παρά να ιδρύσουμε νέες, που θα μπορούσαν να ωφελήσουν το σύνολο.

Δεν με ενοχλεί το ρίξιμο αυτή τη φορά! Με ενοχλεί η άνανδρη στάση ενός υπανθρώπου, που είναι ικανή να επιβιώσει, μέσω της ανικανότητας και της αδημιούργητης στάσης της ζωής, μιας ψευδοφιλοσοφικής, αλληλοϋποστήριξης, υπανθρώπων κοινού παρανομαστή, οι οποίοι πληθαίνουν ανησυχητικά, και έχουν το θράσος να διαδίδουν τη μιζέρια, και τη μισαλλοδοξία τους, στα βάθη των αιώνων, μέσω της εγκληματικά αναπαραγωγικής τους ικανότητας, διότι η φύση αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν κάνει διακρίσεις, και δίνει το χάρισμα της δημιουργίας της ζωής, σε όλους, ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις τους για τη ζωή!

Λυπάμαι πραγματικά που οι νέες γενιές, πρόκειται να διδαχθούν, την ίδια ακριβώς παιδεία, και πως καλούνται να οριστικοποιήσουν, την κακοήθεια των γονέων τους, μέσω της επιβεβλημένης πρακτικής της συνήθειας και της ευκολίας. Λυπάμαι που θα πρέπει να καθυστερήσουμε κι άλλο, την εξέλιξη του ανθρώπινου νου, και πως επιβεβαιώνονται ακόμη και σήμερα, οι μεγάλοι άνθρωποι της ιστορίας, που υπήρξαν πάνω από όλα αληθινοί! Λυπάμαι τα νέα αθώα πλάσματα, που θα διδαχθούν τη ζωή από ανθρώπους που είναι εντελώς ακατάλληλοι για να διδάξουν οτιδήποτε! Λυπάμαι που η Ελευθερία έχει την όψη ενός ιδανικού, και δεν πλησιάζει στο ελάχιστο, την πραγματικότητα, με την δυσάρεστη αλήθεια της! Λυπάμαι που είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε τη ζωή, παρά να την απολαύσουμε! Λυπάμαι που Υπάρχω μέσα σε έναν κόσμο που δεν έχει σχέση με την ευγένεια και την ομορφιά, παρά μόνο με την ουτοπία και την δυσάρεστη στην όψη πραγματικότητα! Λυπάμαι που η Ποίηση είναι μια μούσα νεκρή...

Η Γνώση είναι η ανθρωπινότερη  μορφή δύναμης, όλα τα άλλα είναι αθλιότητα!