Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015
Με τον Ολάντ προσεκλήθη να πιεί ποτό ο Λάκης Λαζόπουλος!
Όχι, με τον Ολάντ δεν προσεκλήθη να πιεί ποτό η Δημουλά, ο Λάνθιμος ή ο Γαβράς. Προσεκλήθη ο Λάκης Λαζόπουλος! Η απάτη κουκουλώνεται, Αλέξη. Η αμορφωσιά ποτέ.
Η μεγάλη πνευματική μορφή της σύγχρονης Ελλάδας και πνευματικός ιδαλγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο παγκοσμίως γνωστός Λάκης Λαζόπουλος (σε Μελβούρνη και Αστόρια), περιμένει τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας να πιούν ποτάκια στο Μαξίμ. Από την ΠΩΛΙΝ ΚΟΚΛΑΈνα απλό σημείωμα για να επισημάνω το εξής: στο ανεπίσημο ποτό που πήγαν να πιούν μαζί, μετά το δείπνο, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον πρωθυπουργό της Γαλλίας δεν είχε προσκληθεί κανένας Έλληνας που έχει παράγει κάτι της προκοπής - κάποιο πνευματικό έργο, ένα βιβλίο, ένα φιλμ. Ή κάποιος που να είναι στοιχειωδώς γνωστός και στη Γαλλία για κάτι αξιοσημείωτο. Δεν προσκλήθηκε π.χ. ο Λάνθιμος που γυρίζει ταινίες διεθνούς αναγνώρισης. Ο Δημητριάδης, που το έργο του τιμάται στο Παρίσι. Ο Γαβράς. Η Δημουλά. Πολλοί συγγραφείς ή ηθοποιοί που πιθανόν να τους γνωρίζει και ο Ολάντ. Όχι. Προσκλήθηκε ο χαμηλού γούστου και χαμηλών επιδόσεων τηλευαγγελιστής του Τσίπρα. Ο κύριος Λαζόπουλος. Το εργο του οποίου είναι σχεδόν βέβαιο ότι αγνοεί ο πρόεδρος της χώρας που έχει γεννήσει τον Σεζάν και τον Μπαλζάκ. Και το οποίο έργο, εάν το γνώριζε (ιδίως το πιό πρόσφατο, με τα εκχυδαϊσμένα αστεία του αλτσαντίρι εναντίον ανυπεράσπιστων κακομοίρηδων ή συνηθέστερα αντιπάλων του Τσίπρα), μια κάποια αηδία σίγουρα θα την ένοιωθε. Όμως αυτός είναι ο πνευματικός κόσμος του Τσίπρα. Ο οποίος Τσίπρας, απασχολημένος με την οικοδόμηση του υπαρκτού κομμουνισμού, είναι φανερό ότι δεν έχει προλάβει να ανοίξει βιβλίο. Δεν έχει ιδέα από ζωγραφική, κίνηση ιδεών κ.λπ. Οι γνώσεις του φτάνουν μέχρι τις σαχλές πολιτικές μόδες (τον Ζίζεκ!), ή τους τσαρλατάνους που του πουλάνε εκδούλευση και λίγες δηλώσεις on camera. Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι μας κυβερνά ο Μιτεράν, που έφευγε από τα συμβούλια για να συμφάγει και να συζητήσει με την Μαργκερίτ Ντυράς. Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμαλής που έκανε παρέα με τον Ελύτη, τον Χορν και τον Χατζιδάκι. Αλλά ακόμα και ο πιο ακαλλιέργητος, ο πιο αμόρφωτος πρωθυπουργός φροντίζει να περιστοιχίζεται από τα πνευματικά πρόσωπα του τόπου του -όχι από τους σταρ της χυδαίας τηλεόρασης, ακόμα κι αν του κάνουν την βρωμοδουλειά. Κι ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ήθελε να γλεντήσει την ελληνική του παρακμή με τα λαμόγια που είχε κάνει υπουργούς, πήγαινε στο Περιβόλι του Ουρανού. Αλλά για την διεθνή διπλωματία και τα τραπέζια και τον πολιτισμένο κόσμο είχε βιτρίνα στο Υπουργείο Πολιτισμού την Μελίνα -ένα πρόσωπο διεθνώς γνωστό, εκτιμητέο, λαμπερό και δικτυωμένο. Ήξερε να ξεχωρίσει τα ιδιωτικά βίτσια από τις δημόσιες αρετές. Ο ακαλλιέργητος Τσίπρας τα κάνει σάλα-τραπεζαρία ένα. Έχει για Μελίνα του τον Λαζόπουλο ή τον επικολυρικό στα όρια της φαιδρότητας, επίσης παγκοσμίως άγνωστο ...Ξυδάκη! Ψυχώ και κλαυσίγελως.
Πηγή:www.lifo.gr
Οι 15 εταιρίες που ελέγχουν σχεδόν όλη την παγκόσμια αγορά
Πηγή:
http://enallaktikidrasi.com/2015/10/15-etairies-elegxoun-to-100-twn-proiontwn/
Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/10/15-etairies-elegxoun-to-100-twn-proiontwn/#ixzz3puZ1t8HD
http://enallaktikidrasi.com/2015/10/15-etairies-elegxoun-to-100-twn-proiontwn/
Σχεδόν το 100% των προϊόντων που αγοράζει καθημερινά ο άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη προέρχεται από 15 συγκεκριμένες εταιρείες, οι οποίες έχουν γιγαντωθεί τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ελέγχουν ουσιαστικά όλο το εμπόριο και φυσικά… και εμάς. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που προωθείται η περίφημη διατλαντική συμφωνία TTIP, ώστε πλέον αυτές οι εταιρείες να μην μπορούν να περιορίζονται ούτε από τις νομοθεσίες των κρατών.
Ο Μάριος Δαμουλιάνος έχει γράψει ένα καταπληκτικό άρθρο στο περιοδικό Ζενίθ, το οποίο μπορείτε να το βρείτε εδώ, με τίτλο “Καταναλώνω σημαίνει Ψηφίζω” και εξηγεί γιατί η πραγματική δύναμη του πολίτη δεν είναι οι εκλογές αλλά ο τρόπος που διαθέτει τα χρήματά του.
Είναι απαραίτητο να αντισταθούμε σε αυτό το μονοπώλιο για να μπορέσουμε να διαφυλάξουμε το δικό μας μέλλον αλλά και αυτό των επόμενων γενεών. Στηρίζουμε Ελληνικά προϊόντα και προτιμάμε να στηρίξουμε τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς μας. Σε πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε από το iefimerida.gr, αναφέρονται ποιες είναι αυτές οι 15 εταιρείες που ελέγχουν σχεδόν το 100% του εμπορίου.
1. Procter and Gamble (Υπάλληλοι: 118.000)
Διαθέτει ορισμένα από τα μεγαλύτερα brands στην κατοχή της, τα οποία δείχνουν απαραίτητα στην καθημερινότητά μας όπως το Tide, τα Pampers, η Gillete αλλά και κάποια άλλα όπως το Head and Shoulders, η Crest και το Swiffer.
2. CVS (Υπάλληλοι: 200.000)
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη φαρμακοβιομηχανία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, με περισσότερα από 2,000 υποκαταστήματα.
3. eBay (Υπάλληλοι:34.600)
Συμπληρώνει 20 χρόνια στην online αγορά προϊόντων και έχει εξαπλώνει τη δράση της σε 203 χώρες.
4. Costco (Υπάλληλοι:195.000)
Πρόκειται για την εταιρεία, η οποία πουλά φαγητό, ρούχα και είδη σπιτιού σε πολύ χαμηλές τιμές ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και στο χώρο του αυτοκινήτου.
5. Starbucks (Υπάλληλοι:191.000)
Διαθέτει 22.000 καταστήματα σε 66 χώρες και απολαμβάνει την 5η θέση στη λίστα με τις πιο αγαπητές εταιρείες από τον κόσμο σύμφωνα με το Fortune. Αν και τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να προσφέρει φαγητό και κρασί, παραμένει στην κορυφή λόγω του ξεχωριστού καφέ.
6. Nike (Υπάλληλοι:56.500)
Είναι η Νο1 εταιρεία αθλητικής ένδυσης. Μόνο για το 2014, ο τζίρος της ξεπέρασε τα 27,7 δισεκατομμύρια δολάρια.
7. Kroger (Υπάλληλοι:400.000)
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αλυσίδα super market στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αριθμεί περισσότερα από 2.500 καταστήματα ενώ τα τελευταία χρόνια λανσάρει και δική της σειρά κοσμημάτων.
8. Coca-Cola (Υπάλληλοι:129.200)
Στην κατοχή της εταιρείας βρίσκονται το Powerade, η Sprite, η Fanta και άλλα ροφήματα, τα οποία έστω μια φορά έχει δοκιμάσει ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη.
9. Disney (Υπάλληλοι:180.000)
Το όνομα της Disney βρίσκεται παντού σε ότι αφορά παιδικά παιχνίδια, γεγονός που την καθιστά μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στο είδος της. Η είσοδός της στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο την εκτόξευσε καθώς μόνο τα έσοδα από την τελευταία επιτυχία «Inside Out» έφτασαν τα 7,4 δισ.
10. McDonald’s (Υπάλληλοι:420.000)
Διαθέτει 36.258 καταστήματα σε όλο τον κόσμο για γρήγορο φαγητό ενώ στη λίστα της έχει οκτώ χώρες ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται η Κίνα και η Ρωσία, οι οποίες εκτοξεύουν τα έσοδά της στα ύψη.
11. PepsiCo (Υπάλληλοι: 271.000)
Ο μεγάλος αντίπαλος της Coca-Cola. Διαθέτει στην κατοχή της το Gatorade, τα Doritos, τα Cheetos, τα Lipton ενώ ετοιμάζεται να συνεργαστεί με τα Starbucks για τα δικά της έτοιμα ροφήματα.
12. Johnson and Johnson (Υπάλληλοι:126.500)
Διαθέτει προϊόντα καθημερινής χρήσης και είδη σπιτιού. Ορισμένα από τα πιο γνωστά είναι το Listerine, το Neutrogena και το Lactaid.
13. Apple (Υπάλληλοι:92.600)
Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes είναι η πιο αναγνωρίσιμη εταιρεία παγκοσμίως. Τα προϊόντα της με το iPhone φυσικά στην κορυφή βρίσκονται σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη ενώ η online πωλήσεις την εκτόξευσαν σε κέρδη.
14. Amazon (Υπάλληλοι:154.100)
Η εταιρεία Amazon είναι πρώτη στην κατηγορία της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο αλλά κατέχει μια εκ των κορυφαίων θέσων και στη γενική λίστα με την παροχή αγαθών.
15. Walmart (Υπάλληλοι: 2,2 εκατ.)
Μόνο και μόνο από τον αριθμό των υπαλλήλων που απασχολεί, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθός της. Είναι η Νο1 εταιρεία λιανικού εμπορίου στον κόσμο, η οποία παρέχει τις υπηρεσίες της σε 28 χώρες και ανακοίνωσε πρόσφατα συνολικές αυξήσεις στους εργαζόμενούς της ύψους 70%.
Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/10/15-etairies-elegxoun-to-100-twn-proiontwn/#ixzz3puZ1t8HD
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015
Ρότσιλντ Εθνική Τράπεζα και "Ελληνικό" Κράτος
Πηγή:
http://knossopolis.com/2011-07-09-17-17-48.html
http://knossopolis.com/2011-07-09-17-17-48.html
Οι Τραπεζίτες Ρότσιλντ, το νεοσύστατο Κράτος και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος
Το 1821 στην Ελλάδα έλαβε χώρα η επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πρωτεργάτες τον Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, Υψηλάντη, Καραΐσκάκη, Κανάρη, Μπουμπουλίνα κτλ. Οι Γνωστές παρεμβάσεις των ξένων και των εδώ ανδρείκελων τους, έφεραν ως αποτέλεσμα το 1831 την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Εκεί ουσιαστικά τελειώνει η προσπάθεια των Ελλήνων για ένα πραγματικά ανεξάρτητο Κράτος. Όσοι σκέφτηκαν "μα από τοτε είμαστε ένα ελεύθερο Κράτος" δεν έχουν παρά να λάβουν υπόψιν τους τα παρακάτω στοιχεία.
-----------
Ευρετήριο:
Μέρος 1ο: H παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα
Μέρος 4ο: Όθων (Otto), σύσταση ΕΤΕ και Ρότσιλντς
Μέρος 5ο: Επεξήγηση του Τραπεζικού συστήματος
Μέρος 6ο: Τα ΦΕΚ περί Εθνικής Τραπέζης
Μέρος 7ο: Χρονολόγιο Εθνικής Τραπέζης
Μέρος 11ο: ΓΝΩΘΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ЭЄ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ
Φρίκη: Τζιχαντιστές εκτελούν αιχμάλωτο συνθλίβοντας τον με τανκ
Φρίκη: Τζιχαντιστές εκτελούν αιχμάλωτο συνθλίβοντας τον με τανκ
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015
Καταναλώνω σημαίνει ψηφίζω!
http://enallaktikidrasi.com/2013/08/katanalono-simainei-psifizo/
Καταναλώνω Σημαίνει «Ψηφίζω»
Κάθε εργαλείο είναι ένα όπλο, αν το χειρίζεσαι σωστά.
Ani DiFranco
Γράφει ο Μάριος Δαμουλιάνος
Ο Μύθος της Δημοκρατίας
Από παιδιά μαθαίνουμε ότι το πολίτευμά μας είναι η Δημοκρατία, στην οποία ο λαός είναι η «κυρίαρχη δύναμη» και εκφράζει τη θέλησή του μέσω των εκλογών. Κατά την άποψη του γράφοντος, στη σύγχρονη Ιστορία, ίσως δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερος μύθος από αυτόν. Οι ενδείξεις είναι πολλές και ολοφάνερες για όποιον έχει τη θέληση να κοιτάξει κατάμουτρα την αλήθεια. Κατ’ αρχήν οι σημερινές δημοκρατίες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κοινοβουλευτικές, δηλαδή λειτουργούν με τη μέθοδο της αντιπροσώπευσης ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων από λίγους. Από μόνο του αυτό το γεγονός υποβαθμίζει το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του πολιτεύματος: αυτού που είναι η διαρκής συμμετοχή του πολίτη στη λήψη των ζωτικών αποφάσεων που αφορούν την κοινότητα. Ο πολίτης περιορίζεται στο να ερωτάται η γνώμη του μία φορά κάθε λίγα χρόνια και από εκεί και πέρα αποκόπτεται ολοκληρωτικά από οποιαδήποτε διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η μόνη δύναμη, που διατηρεί στο μεσοδιάστημα των εκλογών, είναι ένα περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό δικαίωμα ελέγχου των κρατικών διαδικασιών, δικαίωμα βέβαια κατοχυρωμένο συνταγματικά.
Δυστυχώς, ακόμα και αυτή η ελάχιστη θεωρητική επιβολή άποψης από τη λαϊκή πλειοψηφία μέσω των αντιπροσώπων της, στην πράξη χωλαίνει οικτρά. Οι πληθυσμοί των χωρών είναι τόσο μεγάλοι που καθιστούν τις επικοινωνιακές ανάγκες των υποψηφίων αντιπροσώπων πολύ δαπανηρή υπόθεση. Επιπλέον, είναι ουσιαστικά αδύνατο για έναν υποψήφιο βουλευτή να πορευτεί μέσα στο πολιτικό σκηνικό χωρίς να γίνει δεκτός από κάποιο κόμμα, χωρίς να γίνει δηλαδή κομμάτι του μηχανισμού των γνωριμιών των ανθρώπων του κόμματος. Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Απλούστατα ότι ο κάθε υποψήφιος βουλευτής, για να βρει μια θέση σε κάποιο ψηφοδέλτιο θα πρέπει να εκφράσει την αφοσίωσή του στο κόμμα τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές, Η «αφοσίωση» αυτή σημαίνει ότι αν ο βουλευτής θέλει μια μακροπρόθεσμη παρουσία στα πολιτικά δρώμενα θα πρέπει πρωτίστως να φροντίζει να υποστηρίζει την εκ των άνωθεν καθορισθείσα «γραμμή» και δευτερευόντως μόνο να εκτελεί το λειτούργημα το οποίο του έχει ανατεθεί: την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν. Αντί δηλαδή οι βουλευτές να λειτουργούν σαν ελεγκτές του κόμματος μέσω της ψηφοφορίας στη βουλή, το κόμμα είναι αυτό που στην πραγματικότητα ελέγχει τους βουλευτές, απογυμνώνοντάς τους από την ικανότητα να εκτελέσουν αποτελεσματικά τη λαϊκή εντολή. Σαν απόδειξη του παραπάνω υπενθυμίζουμε την ελληνική πολιτική πραγματικότητα στην οποία γινόμαστε πολύ συχνά μάρτυρες (αντισυνταγματικής;) αποπομπής βουλευτών μεγάλων κομμάτων οι οποίοι διαγράφονται από αυτά επειδή δεν ακολούθησαν τις εντολές τους και λειτούργησαν σύμφωνα με τη δική τους ανεξάρτητη κρίση και πιθανώς σκεπτόμενοι το συμφέρον των εκλεκτόρων τους.
Το έλλειμμα δημοκρατίας όμως ενισχύεται περισσότερο και από άλλα φαινόμενα του σύγχρονου βίου, όλα δεμένα σε ένα φαύλο κύκλο αιτίου και αποτελέσματος. Το γεγονός ότι οι βουλευτές λειτουργούν περισσότερο σαν «υπάλληλοι» των κομμάτων και όχι σαν εκπρόσωποι του εκλογικού σώματος συνδυάζεται τα τελευταία χρόνια με την εξέλιξη της τεχνολογίας των πληροφοριών. Το αποτέλεσμα –σε παγκόσμιο μάλιστα επίπεδο– είναι η ψήφιση αμφίβολης συνταγματικότητας νομοσχεδίων τα οποία δίνουν το δικαίωμα στην Αρχή να παρακολουθεί τους πολίτες χρησιμοποιώντας κάμερες και άλλα μέσα, και το σημαντικότερο, να αρχειοθετεί δηλαδή να «φακελώνει» τις πληροφορίες αυτές. Παραδειγματικά αναφέρουμε ότι οι πολίτες της Μεγάλης Βρετανίας παρακολουθούνται καθημερινά κατά μέσο όρο 16 ώρες (!), ενώ και στην Ελλάδα υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια επιβολής «τρομονοοτροπίας» η οποία ανοίγει το δρόμο σε νομοθεσίες και πρακτικές ασφυκτικού ελέγχου των πολιτών, ενίοτε μάλιστα κατάφωρα αντισυνταγματικές. Η παραπάνω ενορχηστρωμένη προσπάθεια δεν αποτελεί όμως ελληνική έμπνευση αλλά προωθείται ύπουλα παγκοσμίως με νομοθετήματα τα οποία υπερψηφίζονται από τους «αντιπροσώπους» αυτών που θα ελέγχονται και με πρόσχημα την ανάγκη αυξημένης ασφάλειας, στηριζόμενη στην πολυδιαφημισμένη απειλή της τρομοκρατίας, και όχι μόνο. Ταυτόχρονα όμως με τη συγκέντρωση πάσης φύσης πληροφοριών, η Αρχή με πρόσχημα το «ευαίσθητο» ή «απόρρητο» τους, αποτρέπει την πρόσβαση του πολίτη σε αυτές και μην επιτρέποντάς του να ελέγχει τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, στοιχείο θεμελιώδες για μια δημοκρατία. Η ελληνική πραγματικότητα σχετικά πρόσφατα μας έδωσε ένα τρανό παράδειγμα του παραπάνω, στο οποίο για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθούμε περισσότερο. Ακόμα και όταν οι τυχόν παράνομες ή αμφίβολης σκοπιμότητας κυβερνητικές πρακτικές γίνονται γνωστές, οι δαπανηρότατες και χρονοβόρες δικαστικές διαδικασίες καθιστούν την απόδοση δικαιοσύνης προβληματική υπόθεση. Ακόμα και αν κάποιος πολίτης ή ομάδα έχει τη διάθεση και τα χρήματα να προχωρήσει σε δικαστική διαμάχη προκειμένου να αποζημιωθεί για κρατική παρανομία, το απρόσωπο των κρατικών υπηρεσιών και οι έντονα συντεχνιακές τους πρακτικές συχνά καθιστούν τις δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους κενό γράμμα, αφού αυτές μπορούν να αγνοούνται επιδεικτικά από τους κρατικούς λειτουργούς χωρίς φόβο προσωπικών συνεπειών.
Από όλα τα παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι σημερινές δημοκρατίες με μεγάλη δυσκολία μπορούν πλέον να χαρακτηρίζονται ως τέτοιες. Όχι μόνο τα κοινοβουλευτικά συστήματα αφαιρούν εγγενώς την ουσία του πολιτεύματος όπως μας το δίδαξαν οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά και η διαρκής τάση αύξησης του ελέγχου των πολιτών από τις κυβερνήσεις με την ταυτόχρονη απομάκρυνσή τους από το αντίστροφο (ελέγχου δηλαδή της κυβέρνησης από τους πολίτες) μας οδηγούν στο ζοφερό συμπέρασμα ότι οι δημοκρατίες υπάρχουν πλέον μόνο κατ’ όνομα.
Αγοραστική Δύναμη: Η Αγνοημένη Ισχύς του Πολίτη
Με την τροπή που τείνουν να πάρουν τα πολιτικά πράγματα στις Δυτικές χώρες είναι οπωσδήποτε απαραίτητο για τους κατοίκους τους να δείξουν με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά τους για τις εξελίξεις, αν θέλουν να ανατρέψουν ή έστω να καθυστερήσουν την έλευση ενός πραγματικού «1984». Το γεγονός μάλιστα της αναγκαιότητας της έκφρασης της δύναμής τους τονίζεται όχι μόνο από τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες αλλά ακόμα περισσότερο από την έκταση και σοβαρότητα του οικολογικού προβλήματος το οποίο στα επόμενα χρόνια θα παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι αιτίες που οδηγούν στην επιδείνωση αυτού του προβλήματος σχετίζονται με τις πολιτικές τόσο των μεγάλων εταιριών όσο και των κυβερνήσεων. Από ότι φαίνεται μέχρι τώρα, οι πρώτες σίγουρα δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κάνουν κάτι (πολλές μάλιστα προσπαθούν να αποσιωπήσουν το πρόβλημα) και οι δεύτερες εμφανίζονται από απλώς διστακτικές στη λήψη μέτρων έως και ολοφάνερα συμπνέουσες με τα συμφέροντα των μεγαλοεταιριών τα οποία φυσικά κάθε άλλο παρά «πράσινα» είναι. Το θέμα είναι τεράστιο και δεν θα επεκταθούμε εδώ, είναι σαφές όμως ότι το μήνυμα της δυσαρέσκειας και της αναγκαιότητας αλλαγής πλεύσης πρέπει να γίνει ηχηρά ακουστό τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τις εταιρίες. Ευτυχώς, η δύναμή των ανθρώπων δεν περιορίζεται στην αδύναμη ούτως ή άλλως ψήφο η τις μεμονωμένες διαμαρτυρίες. Η αλλά και μεγαλύτερη ισχύς του πολίτη σήμερα δεν είναι παρά η αγοραστική του δύναμη.
Η αγοραστική δύναμη δεν είναι παρά η ουσιαστικότερη ένδειξη της ικανότητας ενός ανθρώπου να αποκτά υλικά αγαθά και υπηρεσίες. Αν και σχετίζεται, δεν είναι ίδια με το εισόδημα αφού οι τιμές των διαθέσιμων προϊόντων μπορεί να κυμαίνονται από χώρα σε χώρα ή ακόμα και από περιοχή σε περιοχή. Αν λόγου χάρη το ψωμί στη χώρα Α κοστίζει 1 Ευρώ και ο μέσος κάτοικος της χώρας αυτής κερδίζει 10.000 Ευρώ το χρόνο, η αγοραστική του δύναμη –όσον αφορά το ίδιο ψωμί τουλάχιστον– είναι μεγαλύτερη από του κατοίκου της χώρας Β ο οποίος, αν και κερδίζει 13.000 το χρόνο, το ψωμί στη χώρα Β κοστίζει 2 Ευρώ.
Τι είναι όμως αυτό που καθιστά την αγοραστική δύναμη τόσο σημαντική; Απλούστατα, είναι αυτή η οποία κάνει τον οικονομικό μηχανισμό να κινείται. Από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη κλίμακα της οικονομίας η ροή των χρημάτων σε έναν δίαυλο καθορίζει την ισχύ του κάθε κόμβου που συνδέεται με το δίαυλο αυτόν. Με πιο απλά λόγια τα χρήματα είναι το αίμα κάθε οικονομικού οργανισμού. Εκεί που διατίθεται χρήμα υπάρχει ζωή και ανάπτυξη, ενώ εκεί που δεν συμβαίνει αυτό, έρχεται ο μαρασμός και η ερήμωση. Από την οπτική γωνία ενός οικονομικού κόμβου, μιας εταιρίας για παράδειγμα, όλα εξαρτώνται από την εισροή χρήματος, δηλαδή από τον κύκλο εργασιών της. Ο κύκλος εργασιών μιας εταιρίας όμως πηγάζει πρωταρχικά από την πελατεία της, δηλαδή από τη θέληση άλλων ανθρώπων μέσα στο κοινωνικό σύνολο να καταθέσουν μέρος της αγοραστικής τους δύναμης στο δίαυλο ενδυνάμωσης της εταιρίας. Όλα εξαρτώνται από το παραπάνω: Αν οι πελάτες της εταιρίας την εγκαταλείψουν και αποφασίσουν να διαθέσουν αλλού τα χρήματά τους τότε η εταιρία δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και αυτομάτως θα πάψει να υπάρχει. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το κοινό είναι αυτό που δημιουργεί τις απαιτήσεις και καθορίζει ποιος από τους οικονομικούς οργανισμούς θα επιβιώσει και ποιος θα πεθάνει. Ουσιαστικά, η αγορά προϊόντων δεν είναι παρά η «επιβράβευση» της δραστηριότητας του παραγωγού και η εντολή της συνέχισης της εργασίας του. Έτσι λοιπόν, αθροιστικά, η διάθεση της αγοραστικής δύναμης των ανθρώπων είναι αυτή που θέτει σε κίνηση την οικονομία και καθορίζει τις ισορροπίες μέσα σε αυτήν και μάλιστα με έναν σχεδόν απόλυτο τρόπο.
Το πρόβλημα είναι ότι ελάχιστοι γνωρίζουν πόσο ουσιαστική δύναμη –πολιτική και επικοινωνιακή– έχουν τα χρήματά τους και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να τη χρησιμοποιήσουν συνειδητά. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Όχι μόνο η συνειδητή χρήση αγοραστικής δύναμης απαιτεί ενίοτε και κάποιες θυσίες, όπως την αγορά προϊόντων τα οποία είναι σημαντικά ακριβότερα από αντίστοιχα ανταγωνιστικά ανάλογης ποιότητας αλλά πολύ πιο σημαντικά, όλος ο μηχανισμός της κατανάλωσης είναι στημένος με τέτοιο τρόπο ώστε τα διαθέσιμα προϊόντα να είναι στα μάτια των υποψήφιων πελατών εντελώς αποκομμένα από τη διαδικασία παραγωγής και τις όποιες συνέπειες θα υπάρξουν από την αγορά του. Στα μάτια του σύγχρονου καταναλωτή τα προϊόντα «ξεφυτρώνουν» με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο στα ράφια των πολυκαταστημάτων και δεν καλλιεργείται απολύτως κανένα ενδιαφέρον για το που παράχθηκαν, υπό ποιες συνθήκες, από ποιους εργάτες και με ποιες οικολογικές επιπτώσεις. Αντιθέτως, τέτοιες πληροφορίες τείνουν να αποκρύβονται από τις εταιρίες και μόνο κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις τις υποχρεώνουν να αναγράφουν κάποιες από αυτές στις συσκευασίες όπως τη χώρα προέλευσης και τα βασικά συστατικά παρασκευής αν είναι τρόφιμα.
Ηθικός Καταναλωτισμός και «Dollar Vote»
Η κατάσταση βέβαια ανατρέπεται αν κάποιος έχει συνείδηση του μηχανισμού που τίθεται σε κίνηση με την ανταλλαγή προϊόντος με χρήμα. Η γνώση ότι η τάδε φτηνή ηλεκτρική συσκευή παράχθηκε με παιδική εργασία σε μια χώρα της Άπω Ανατολής ξαφνικά μπορεί να κάνει την αγορά της συσκευής αυτής πολύ ακριβή υπόθεση, τουλάχιστον από ηθικής πλευράς. Παρομοίως, αν κάποιος γνωρίζει ότι η εταιρία καλλυντικών που παράγει ένα σαμπουάν μολύνει έντονα το περιβάλλον, θα τιμωρήσει την εταιρία πολύ πιο σκληρά από οποιοδήποτε τυχόν πρόστιμο της επιβληθεί αν πάψει να αγοράζει τα προϊόντα της, και ακόμα πιο πολύ, αν συζητήσει γι΄ αυτό με τους φίλους του. Στις Δυτικές χώρες τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εξαπλώνεται η ιδέα του «ηθικού καταναλωτισμού» (ethical consummerism), ο οποίος παρουσιάζεται σαν ένα γενικότερο καταναλωτικό ήθος και πρεσβεύει την συστηματική έρευνα και αγορά προϊόντων τα οποία πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά έχουν να κάνουν τόσο με τον τρόπο παραγωγής (συνθήκες εργασίας των εργατών, οικολογικές επιπτώσεις κ.α.) όσο και με τα συμφέροντα που προωθούνται μέσω της υποστήριξης του εν λόγω παραγωγού. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνα της εταιρίας διεθνών δημοσκοπήσεων GMI το 1/5 των Ευρωπαίων και Καναδών πολιτών αποφεύγει τα αμερικανικά προϊόντα εξαιτίας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Συμπληρώνοντας τα παραπάνω λεγόμενα, αναφέρουμε συνοπτικά ότι στη σχετική φιλολογία που έχει αναπτυχθεί πάνω στο θέμα, έχει εφευρεθεί και ο όρος «dollar vote» για να περιγράψει με συντομία την όλη ιδέα της χρήσης αγοραστικής δύναμης σαν μέσο πίεσης και επέκτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Σε ένα πιο πολιτικό πλαίσιο, ένα ακόμα από τα σαφή πλεονεκτήματα της συνειδητής άσκησης «δημοκρατικών δικαιωμάτων» μέσω της στοχευόμενης χρήσης της αγοραστικής δύναμης είναι ότι αυτή επ’ ουδενί προτρέπει τους ανθρώπους να χωριστούν σε «παρατάξεις», ούτε προκαλεί πόλωση, πάθη και μίση όπως δυστυχώς συμβαίνει πολλές φορές στην κομματικοποιημένη πολιτική ζωή ενός τόπου. Δυστυχώς, πέρα από τους διαπληκτισμούς και την πόλωση όμως, παρατηρείται επίσης ότι η ψήφος καταντά για πολλούς ανθρώπους να δηλώνει ταυτότητα, να αποτελεί δηλαδή μια εκδήλωση του «ανήκειν» του ψηφοφόρου αντί να αποτελεί προϊόν σοβαρής περίσκεψης και ψυχρής λογικής. Αντιθέτως, ο «συνειδητός καταναλωτισμός» –ας μου επιτραπεί το αδόκιμο του όρου– δίνει μια εντελώς εναλλακτική ματιά πάνω στο ζήτημα της ατομικής ευθύνης του πολίτη και αποκομματικοποιεί την ανάγκη συμμετοχής του στα κοινά. Μάλιστα, λόγω του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου και την επικράτησης των πολυεθνικών εταιριών, η συμμετοχή αυτή μπορεί και υπερβαίνει τα όρια των συνόρων αποκτώντας υπερεθνικό χαρακτήρα.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούν εκατομμύρια ανθρώπων στο να υιοθετήσουν μια συγκεκριμένη καταναλωτική πολιτική ώστε να γίνουν φανερές οι προθέσεις τους και να ασκήσουν κάποια πίεση. Αυτό εν μέρει είναι σωστό, γι’ αυτό και ο γενικευμένος «ηθικός καταναλωτισμός» ίσως είναι μονόδρομος για τη δημιουργία ενός νέου κλίματος στο δυτικό –και γιατί όχι;– στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι αφού όταν υιοθετείται σαν πάγια, καθημερινή πολιτική επιλογής προϊόντων αναιρείται η ανάγκη συντονισμού, εκτός κι αν πρόκειται για ειδικές περιπτώσεις όπως το μποϋκοτάζ, που αναλύεται παρακάτω. Βεβαίως, και αυτό είναι το σημαντικό, τα μηνύματα των καταναλωτών μπορούν να γίνουν κατανοητά ακόμα και μετά από πολύ μικρές επιτευχθείσες διακυμάνσεις των εταιρικών οικονομικών μεγεθών, προκύπτουσες από τη στοχευμένη τους δράση. Μια αναπάντεχη ελάττωση της τάξης του 5% στον κύκλο εργασιών μιας οποιασδήποτε πολυεθνικής εταιρίας μπορεί να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα για αυτήν αφού αφ’ ενός τα ποσά που διακινούν τέτοιες εταιρίες είναι τεράστια, αφ’ ετέρου η κερδοφορία τους συνήθως δεν υπερβαίνει το 4% στο σύνολο του κύκλου εργασιών τους. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εξαιτίας του αδυσώπητου ανταγωνισμού οι τάσεις του κοινού ανιχνεύονται συστηματικά από αυτές, καθιστά τη δύναμη μιας «καταναλωτικά συνειδητοποιημένης» μειοψηφίας καθόλου αμελητέα.
Μποϋκοτάζ: Η Πιο Ισχυρή και Οργανωμένη Χρήση της Αγοραστικής Δύναμης
Η πιο επιθετική και άμεσα αποτελεσματική χρήση της αγοραστικής δύναμης είναι αναμφισβήτητα το μποϋκοτάζ. Αν και πραγματοποιείται συνήθως από ανθρώπους με πλήρη συνείδηση της καταναλωτικής τους δύναμής, δεν αποτελεί απαραίτητα μέρος μιας γενικότερης κατευθυνόμενης αγοραστικής πρακτικής. Με λίγα λόγια, το κίνητρο πίσω από το μποϋκοτάζ δεν είναι αναγκαστικά μια γενικότερη στάση ηθικής και κουλτούρας αλλά μπορεί να προέρχεται και από σύγκρουση συμφερόντων. Συνήθως πρόκειται για την στοχευμένη δράση εναντίον μιας συγκεκριμένης εταιρίας, κράτους ή ομάδας ανθρώπων με σαφή σκοπιμότητα τον οικονομικό και πολιτικό στραγγαλισμό της/τους και την πρόκληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ζημιάς. Συνίσταται στη συστηματική αποφυγή συναλλαγής με οποιοδήποτε προϊόν η υπηρεσία σχετίζεται με την εταιρία ή χώρα στόχο και μάλιστα προχωρώντας πέρα από αυτό, συνήθως χαρακτηρίζεται από έντονες διαφημιστικές καμπάνιες προκειμένου η συλλογιστική και η σκοπιμότητα πίσω από το μποϋκοτάζ να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό ώστε να μεγιστοποιηθεί η ζημιά. Από τη στιγμή που αυτό προωθείται μέσω διαφημίσεων και άλλου είδους δημοσιότητα, όπως δημόσιες ομαδικές διαμαρτυρίες, ακτιβισμό, συνεντεύξεις, δημοσίευση άρθρων κτλ, συνιστά μια πράξη σαφούς πολιτικής υφής και παίρνει το χαρακτήρα οικονομικού, κοινωνικού και πληροφοριακού πολέμου. Πολλές φορές, η δημοσιότητα αποτελεί το σημείο κλειδί της λειτουργίας του αφού εάν η υποστήριξη των θέσεων των υποστηρικτών του φτάσει μια κρίσιμη μάζα τότε μπορεί να συμπαρασύρει και άλλες δυνάμεις του οικονομικού ή κοινωνικού γίγνεσθαι αποκτώντας έτσι μεγάλη ισχύ.
Παρ’ όλη την αποτελεσματικότητά και την πολλές φορές επιθετική επικοινωνιακή πολιτική του –η οποία ενίοτε μπορεί να οδηγήσει και σε κλιμάκωση της αντιπαλότητας–, το γενικότερο ήθος πίσω από το μποϋκοτάζ βρίσκεται μακριά από τη βία. Ο Ίντιρα Γκάντι, ηγέτιδα της Ινδίας στις αρχές του αιώνα και θερμός πολέμιος της αποικιοκρατικής πολιτικής των Βρετανών, δημιούργησε ολόκληρο ηθικό κώδικα γύρω από την μη-βίαιη αντίσταση, κεντρικό σημείο του οποίου ήταν το μποϋκοτάζ. Αν και πολλές φορές είναι το μόνο όπλο που απομένει στους αδυνάτους –πράγμα που σημαίνει ότι η μη-βία ίσως δεν είναι επιλογή τους αλλά μονόδρομος– αυτό δεν του αφαιρεί το μεγάλο προσόν ότι, ενώ μπορεί να είναι ενίοτε πολύ ισχυρό, είναι εκ φύσεως ειρηνικό, αφού δεν προσπαθεί να επιβάλλει κάτι στον αντίπαλο παρά εκδηλώνει απαξίωση και μη συμμετοχή.
Αν και η πρακτική του μποϋκοτάζ είναι άγνωστο για το πότε εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, η αποικιοκρατική πολιτική ορισμένων ισχυρών κρατών στους προηγούμενους τρεις αιώνες έδωσε πολλές αφορμές για καταγραφή τέτοιων κινητοποιήσεων μεγάλης κλίμακας. Μια από τις πρώτες τέτοιες καταγεγραμμένες προσπάθειες συνέβη το 1769, με την άρνηση διακίνησης και αγοράς αγγλικών προϊόντων από τους Αμερικανούς αποίκους λίγο πριν την έναρξη της Αμερικανικής Επανάστασης (ξεκίνησε μάλιστα με το φημισμένο περιστατικό του τσαγιού όπου Αμερικανοί λιμενεργάτες πέταξαν στη θάλασσα ένα αγγλικό φορτίο τσαγιού). Η αιτία ήταν ότι οι Αμερικανοί άποικοι παρ’ ότι φορολογούνταν κανονικά από τη μητροπολιτική Αγγλία, δεν αντιπροσωπεύονταν από κανέναν στο αγγλικό κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα ήταν η κλιμάκωση της έντασης και τελικά ο πόλεμος της ανεξαρτησίας που οδήγησε στην ίδρυση του αμερικανικού κράτους. Άλλο γνωστό περιστατικό συστηματικής οικονομικής απομόνωσης συνέβη το 1830, όταν λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, εκπρόσωποι των νέγρων σκλάβων ενθάρρυναν το μποϋκοτάζ όλων των προϊόντων που είχαν παραχθεί από σκλάβους. Η σκοπιμότητά τους ήταν σαφής: Αν κανείς δεν αγόραζε τα προϊόντα που παρήγαγαν οι σκλάβοι τότε η δουλεία θα έπαυε να έχει νόημα.
Η Προέλευση του Όρου Μποϋκοτάζ
O όρος «μποϋκοτάζ» εφευρέθηκε περίπου το 1880 από το όνομα του Charles Boycott, ενός πράκτορα που είχε αναλάβει τη διαχείριση ενός μεγάλου κτήματος στην Ιρλανδία για λογαριασμό του Άγγλου ιδιοκτήτη, Earl Erne. Ο Boycott δέχθηκε διαμαρτυρίες για το ύψος του ενοικίου από τους εργάτες του κτήματος. Αυτός όχι μόνο δεν ενέδωσε αλλά και έδιωξε όλους όσους είχαν διαμαρτυρηθεί. O Ιρλανδός Charles Parnell, σε αγόρευσή του προς τους διαμαρτυρόμενους εργάτες υποστήριξε ότι αντί να καταφύγουν στη βία, καλύτερο για όλους τους κατοίκους της τοπικής κοινότητας θα ήταν να πάψουν να συναλλάσσονται μαζί του. Παρά τις δυσκολίες που θα επέσυρε μια τέτοια πράξη και για τους ίδιους τους εργάτες, αυτοί ακολούθησαν την πρόταση του Parnell και απομόνωσαν τον Boycott παύοντας να εργάζονται στα κτήματά του. Oι τοπικοί Ιρλανδοί έμποροι, σε πλήρη σύμπνοια με τους πιο αδύναμους εργάτες συμπατριώτες τους, έπαψαν να εμπορεύονται μαζί του ενώ ακόμα και ο ταχυδρόμος έπαψε να του παραδίδει την αλληλογραφία. Παρά τις προσπάθειες του Boycott να προσλάβει εργάτες από αλλού, τελικά μετά από τρεις μήνες αναγκάστηκε να αφήσει το πόστο του και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Μέχρι τότε η υπόθεση είχε γίνει ευρέως γνωστή και το όνομα Boycott άρχισε να χρησιμοποιείται παγκοσμίως σαν ορισμός του οικονομικού και κοινωνικού εξοστρακισμού.
Το 1919 κατά το κίνημα της 4ης Μαΐου, για πολλούς το ξεκίνημα της διαμόρφωσης της σύγχρονης Κίνας, η στροφή της Κίνας προς την εσωστρέφεια, την αναβίωση των παραδοσιακών της αξιών και τον εθνικισμό οδήγησε σε μεγάλης κλίμακας μποϋκοτάζ Ιαπωνικών προϊόντων προκειμένου να αναζωογονηθεί η εγχώρια βιομηχανία. Την ίδια περίοδο στην Αγγλοκρατούμενη Ινδία ο Μαχάτμα Γκάντι, πολέμιος της αφαιμακτικής αποικιοκρατικής πολιτικής της Αγγλίας απέναντι στη χώρα του ξεκίνησε ένα μαζικό κίνημα μη-βίαιης αντίστασης.. Κεντρικοί άξονες του κινήματος αυτού ήταν η άρνηση χρήσης βίας ακόμα και αν αυτή χρησιμοποιείται από τον αντίπαλο και η άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε οικονομική αλλά και κοινωνική δραστηριότητα πήγαζε από αυτόν. Ο Γκάντι γνώριζε καλά ότι η αποικιοκρατική πολιτική απαιτούσε την όσο δυνατόν μεγαλύτερη ενσωμάτωση του ντόπιου πληθυσμού στους οικονομικούς και πολιτισμικούς κόλπους της Αυτοκρατορίας. Ήξερε λοιπόν ότι για να της εναντιωθεί δεν αρκούσε μόνο η οικονομική της απομόνωση αλλά και η κοινωνική-πολιτισμική. Έτσι, προέτρεπε τους Ινδούς στην αποχή όχι μόνο από οικονομικές συναλλαγές με Άγγλους, αλλά και σε άρνηση εργασίας σε κυβερνητικές υπηρεσίες, σε μη υπακοή σε διατάγματα βρετανικών δικαστηρίων και σε άρνηση αποδοχής Αγγλικών τίτλων ευγενείας. Οι Ινδοί ακολούθησαν τον Γκάντι και τελικά οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ινδία, (όχι όμως χωρίς να αφήσουν το σπόρο της έριδας πίσω τους, διχάζοντάς την στα δύο με την ίδρυση του Πακιστάν.)
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1933, οργανώθηκε στη Γερμανία ημερήσιο μποϋκοτάζ εναντίον των Εβραίων. Αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την άρνηση συναλλαγών αλλά και τη διοργάνωση διαμαρτυριών εναντίον τους. Αν και επισήμως κράτησε μόνο μια μέρα, οι Εβραίοι απομονώνονταν οικονομικά και κοινωνικά ολοένα και περισσότερο από τους Γερμανούς, μέχρι την έλευση φυσικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη γνωστή φρικτή μοίρα για χιλιάδες από αυτούς. Το πολιτικό μποϋκοτάζ στις μέρες μας έχει σαν κύριους αποδέκτες τις ΗΠΑ, την Κίνα και το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ βρίσκονται στο στόχαστρο κυρίως των ευρωπαίων καταναλωτών οι οποίοι εμφανίζονται ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι με τις επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η Κίνα από την άλλη μεριά προκαλεί την απομόνωσή της μέσα από τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες που επιτρέπει να επικρατούν στο εσωτερικό της ενώ το Ισραήλ δέχεται τον επικοινωνιακό και οικονομικό πόλεμο πλήθους γειτονικών εθνοτήτων με τις οποίες βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση.
Στα πλαίσια συγκεκριμένων επικοινωνιακών πολιτικών, το μποϋκοτάζ εφαρμόστηκε και σε αθλητικές διοργανώσεις, κυρίως ολυμπιακές, εξαιτίας της παγκόσμιας εμβέλειας και απήχησής τους. Το 1936 διοργανώθηκε στη Βαρκελώνη η «Λαϊκή Ολυμπιάδα» σαν εναλλακτική διοργάνωση για όσους αθλητές ήθελαν να μποϋκοτάρουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώνονταν στο ναζιστικό Βερολίνο. Στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1976 οι αφρικανικές χώρες απείχαν ως διαμαρτυρία για τη συμμετοχή της Νέας Ζηλανδίας, χώρα που προέβαινε σε αθλητική συν-δραστηριότητα με το καθεστώς του Άπαρτχαϊντ στη Νότια Αφρική. Το 1980 οι ΗΠΑ και κάποιοι από τους συμμάχους τους απείχαν από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για την ρωσική εισβολή στο Αφγανιστάν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ήταν η σειρά των Σοβιετικών, οι οποίοι σε αντίδραση για την αμερικανική αποχή απείχαν με τη σειρά τους από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984.
Τις τελευταίες δεκαετίες, σε πορεία παράλληλη με την ανάπτυξη του «ηθικού καταναλωτισμού» αναπτύχθηκε ιδιαίτερα και το εταιρικό μποϋκοτάζ, κυρίως στις Δυτικές χώρες. Παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά: Εναντίον της Nestle, εξαιτίας της επιθετικής της προώθησης κονσερβαρισμένου γάλακτος ως υποκατάστατου του μητρικού σε υπανάπτυκτες χώρες. Εναντίον της Esso για την άρνηση επένδυσης σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, και τη μη αναγνώριση του προβλήματος του φαινομένου του θερμοκηπίου. Εναντίον των καπνοβιομηχανιών από πλήθος ιατρικών και καταναλωτικών οργανώσεων, ακόμα και κυβερνήσεων για την προώθηση ενός προϊόντος με μηδενική χρησιμότητα και αποδεδειγμένη πρόκληση ζημιάς στην υγεία. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και δεν θα είχε νόημα η περαιτέρω καταγραφή τους, το σημαντικό είναι ότι οι εταιρίες είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε πρακτικές μποϋκοτάζ σε σχέση με ολόκληρα κράτη και ότι η εφαρμογή εταιρικού μποϋκοτάζ είναι αποδεδειγμένο ότι μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Ίντερνετ: Η Νέα Εποχή για την Αυτό-Οργάνωση των Πολιτών
Η ανάπτυξη του Διαδικτύου έχει φέρει σαφώς νέα δεδομένα στον τρόπο που μπορούν να οργανώνονται ομάδες πολιτών για συγκεκριμένη δράση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια επανάσταση, αφού για πρώτη φορά υπάρχει στα χέρια των πολιτών ένα διαδραστικό, δηλαδή αμφίδρομο μέσο το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να ελεγχθεί και όπου η ελευθερία λόγου δεν είναι ένα κενό γράμμα αλλά πραγματικότητα. Πέρα από τη βαθύτερη κοινωνική και ψυχολογική σημασία της χρήσης ενός αμφίδρομου μέσου επικοινωνίας αντί για ένα μονόδρομο όπως η τηλεόραση, σε καθαρά πρακτικό επίπεδο η ευκολία χρήσης του Διαδικτύου και η ταχύτητα της επικοινωνίας με μεγάλο αριθμό ανθρώπων ταυτόχρονα, σημαίνει ότι αποτελεί ένα πρώτης τάξεως εργαλείο για την προώθηση πληροφοριών και την επίτευξη μαζικής συμμετοχής σε δράση. Το Διαδίκτυο μπορεί να προσφέρει τεράστια ικανότητα διάδοσης μηνυμάτων μέσω του φαινομένου της χιονοστιβάδας: ένα μήνυμα στέλνεται αρχικά σε λίγους αποδέκτες οι οποίοι όμως το διαδίδουν αλυσιδωτά σε ολοένα και περισσότερους ομολόγους τους. Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα fora (αγγλιστί «forums»), και τα newsgroups, όλα αποτελούν όπλα σε όποιον θέλει να μεταδώσει ένα μήνυμα. Παραδειγματικά αναφέρουμε ότι η διοργάνωση της σιωπηλής διαμαρτυρίας –με συμμετοχή πολλών χιλιάδων κόσμου πανελλαδικώς– για τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου στην Πελοπόννησο και Εύβοια έγινε αποκλειστικά μέσω του Διαδικτύου.
Οι συνέπειες των παραπάνω στην μαζική εφαρμογή της πρακτικής του ηθικού καταναλωτισμού και του μποϋκοτάζ είναι ολοφάνερες. Σήμερα πλέον υπάρχουν ιστοσελίδες με αποκλειστικό στόχο τη δημοσίευση πληροφοριών περί εταιριών οι οποίες εξαιτίας κάποιας αμφιλεγόμενης δράσης τους μπορούν να αποτελέσουν στόχο μποϋκοτάζ. Και όχι μόνο αυτό αλλά η ταχύτητα και μαζικότητα μετάδοσης της πληροφορίας σημαίνει ότι οι πολίτες μπορούν πλέον να αλληλοενημερώνονται, να συζητούν, να οργανώνονται και να δρουν αψηφώντας την ελεγχόμενη τηλεόραση και τις εφημερίδες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το Διαδίκτυο όχι μόνο διευκολύνει την οργανωμένη δράση των πολιτών όπως το μποϋκοτάζ ή άλλου είδους διαμαρτυρίες αλλά πολύ γενικότερα, αποτελεί ένα νέο όπλο στα χέρια του πολίτη για τη διατήρηση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων, ένα νέο πεδίο για την ανάπτυξη δραστηριότητας τη διάδοση ιδεών, τη συζήτηση και την ανάληψη πρωτοβουλίας. Το ζήτημα είναι το κατά πόσο υπάρχει τέτοια διάθεση για δράση αν και με τις ανησυχητικές εξελίξεις στα πολιτικά, οικονομικά και οικολογικά ζητήματα θα ήταν πραγματικά ολέθριο το να συνεχιστεί η πρακτική της απάθειας και τη εξατομίκευσης. Όπως και να έχει, με την έλευση του Διαδικτύου είναι πλέον σίγουρο ότι έχουμε τα μέσα, μένει να δούμε αν έχουμε το θάρρος και την οξυδέρκεια να ενώσουμε τη δύναμή μας και να τη μετατρέψουμε σε βροντερή φωνή.
Ο ΜΑΡΙΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ έχει σπουδάσει Φυσική και ασχολείται με την κοινωνιολογία, την Ιστορία και τις μοτοσικλέτες.
H συνειδητοποιημένη κατανάλωση είναι η νέα πολιτική πράξη
Η Αγορά είναι ένα νευρικό τέρας που εύκολα πανικοβάλλεται.
Η μεγαλύτερη ισχύς του σημερινού πολίτη δεν είναι παρά η αγοραστική του δύναμη!
Το πρόβλημα είναι ότι ελάχιστοι γνωρίζουν πόσο ουσιαστική δύναμη έχουν τα χρήματά τους και ακόμη πιο λίγοι είναι διατεθειμένοι να τη χρησιμοποιήσουν συνειδητά.
Στις Δυτικές χώρες τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εξαπλώνεται η ιδέα του «ηθικού καταναλωτισμού» (ethical consummerism): Για παράδειγμα το 1/5 των Ευρωπαίων και Καναδών πολιτών αποφεύγει τα αμερικανικά προϊόντα εξαιτίας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής…
Έρχεται η Δημοκρατία του Καταναλωτή: στην αγορά που λειτουργεί σωστά, ψηφίζεις με τα λεφτά σου.
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΣΑ από ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Παρ’ ότι έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, από τα αρχαία ακόμα χρόνια περί της σημασίας της ατομικής ευθύνης μέσα στο συλλογικό πλαίσιο, οι απόψεις ακόμα και σήμερα διίστανται όσον αφορά το χρέος ενός πολίτη μέσα σε μια δημοκρατία. Το θέμα σήμερα είναι ιδιαίτερα επίκαιρο επειδή παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της εξατομίκευσης των πολιτών, εμφάνισης δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι ενδιαφέρονται και ασχολούνται μόνο με τα αποκλειστικώς προσωπικά τους ζητήματα και απαξιούν να ασχοληθούν με τα ζητήματα που τους αφορούν σε συλλογικό επίπεδο. Το φαινόμενο αυτό είναι σύνθετο και έχει πολλές αιτίες, εκ των οποίων όμως κεντρικό ρόλο παίζει ο λεγόμενος «υλικός ευδαιμονισμός» δηλαδή ο τρόπος ζωής ο οποίος πρεσβεύει σαν πραγμάτωση του ανθρώπου την επίτευξη εφήμερης ικανοποίησης μέσω της κατανάλωσης υλικών αγαθών. Όπως και να έχει, το να υιοθετεί κάποιος εξατομικευμένη νοοτροπία σημαίνει αυτόματα ότι απεμπολεί τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Αυτό είναι εύκολα αντιληπτό αφού η εξουσία και ο έλεγχος των καταστάσεων από τη φύση τους χρειάζονται πρωτοβουλία για να αποκτηθούν. Όταν λοιπόν κάποιος δεν ασχοληθεί με κάτι που τον αφορά τότε αυτομάτως ανοίγει το δρόμο σε κάποιον άλλο για να ασχοληθεί και να πράξει για λογαριασμό του. Μεταφράζοντας τα παραπάνω μπορούμε να πούμε ότι η ελευθερία δεν είναι ένα αγαθό σαφώς οριοθετημένο αλλά κυμαίνεται μέσα στα όρια της πρωτοβουλίας που παίρνει κάποιος, δηλαδή στα όρια της ευθύνης που είναι διατεθειμένος να αναλάβει. Επομένως, σε συλλογικό επίπεδο, αν μια ομάδα αρνηθεί να πάρει πρωτοβουλία για τα ζητήματα που την αφορούν τότε τα ζητήματα αυτά θα διευθετηθούν από κάποιον εκτός της ομάδας. Η πρωτοβουλία όμως είναι πάντα ατομική υπόθεση άρα η διατήρηση της ελευθερίας ενός συνόλου ανθρώπων περνά από την ατομική πρωτοβουλία, κατά συνέπεια από την ατομική ευθύνη. Όλα τα παραπάνω συνδέονται με σαφή τρόπο με την ιδέα της επιτηδευμένης χρήσης της αγοραστικής δύναμης αφού αυτή απαιτεί γνώση, κρίση και προ πάντων θέληση προκειμένου να εφαρμοστεί, απαιτεί με λίγα λόγια πρωτοβουλία.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015
Tι σκατά είναι η TTIP και τα 5 πράγματα που χρειάζεται να ξέρετε για αυτή
Ή αλλιώς Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων με δυο λόγια
Για τον περισσότερο κόσμο, το να βρει την άκρη του τι είναι μια τεράστια μυστική εμπορική συμφωνία της οποίας μάλιστα το όνομα είναι αρκτικόλεξο, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Για όποιους δεν έχουν απολύτως καμιά ιδέα από όλα αυτά, καλά ακούσατε: η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων, η επερχόμενη εμπορική συμφωνία μεταξύ των δύο τεράστιων αγορών που είναι οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε, αποτελεί αντικείμενο μυστικής διαπραγμάτευσης μέχρι στιγμής και οι πληροφορίες ως ένα σημείο έρχονταν μόνο από διαρροές, όπως αυτή της Wikileaks.
H αλήθεια είναι αυτή: Η ΤΤΙP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) είναι ένα μνημόνιο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εμπορική συνεργασίας μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Ε, με σκοπό την προώθηση του ελεύθερου εμπορίου. Aκούγεται φανταστικό; Τότε γιατί το διαπραγματεύονται στα μουλωχτά; Ας δούμε πολύ συνοπτικά ποια είναι τα 5 βασικά σημεία της περιβόητης TTIP:
- Ανοίγουν προς ιδιωτικοποίηση όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Το οποίο σημαίνει ότι μια εταιρία από το Τέξας θα έχει τη δυνατότητα να αναλάβει την υπόθεση της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα ή το νερό, η υγεία και πάει λέγοντας. Στα πλαίσια της ΤΤΙΡ δεν θα υπάρχει δυνατότητα επιστροφής σε κρατικό έλεγχο μιας υπηρεσίας, ακόμα κι αν αυτή είναι η βούληση της κυβέρνησης και των πολιτών που την ψήφισαν.
- Οι προδιαγραφές για τα εμπορεύματα γίνονται ενιαίες για τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε., πράγμα που προκαλεί ανησυχίες, ειδικά για τα τρόφιμα, καθώς οι Η.Π.Α. θεωρείται πως τηρούν χαμηλότερα στάνταρ, ειδικά σε ότι αφορά τη χρήση φυτοφαρμάκων αλλά και γενετικά τροποποιημένων τροφίμων. Στην Ε.Ε., μια εταιρία πρέπει να αποδείξει πως ένα προϊόν είναι ασφαλές για να το κυκλοφορήσει στην αγορά. Στις Η.Π.Α. συμβαίνει το ανάποδο: το κράτος πρέπει να αποδείξει πως το προϊόν είναι επικίνδυνο για να μπορέσει να το αποσύρει από την αγορά…
- Mε τη δημιουργία του ISDS, κατοχυρώνεται η δυνατότητα μιας εταιρίας να μηνύει ένα κράτος με ευνοϊκούς όρους σε ένα παράλληλο δικαστικό σύστημα, όταν θεωρεί πως αυτό αποτυγχάνει να τηρήσει τους όρους της ΤΤΙP. Aυτές οι αγωγές θα εξετάζονται μυστικά από ειδικά δικαστήρια (και όχι κρατικά) τα οποία θα αποζημιώνουν τις εταιρίες από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή, από τα λεφτά των φορολογούμενων.
- Οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου θα υποχρεούνται να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να τις καταδίδουν αν θεωρήσουν πως κάποιος είναι ύποπτος για παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων. Καταργείται έτσι η αρχή των προσωπικών δεδομένων που θεμελιώνει την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
- Tέλος, τα εργατικά δικαιώματα στην Ε.Ε. εναρμονίζονται με αυτά στις Η.Π.Α., το οποίο σημαίνει πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του δικαιώματος στο συνδικαλισμό στην Ε.Ε. καθώς αυτά θεωρούνται φραγμοί για το εμπόριο. Ταυτόχρονα, με βάση τη μελέτη άλλων αντίστοιχων εμπορικών συμφωνιών, όπως ήταν η NAFTA στη Βόρεια Αμερική, η απελευθέρωση του εμπορίου θα σημάνει την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Η.Π.Α.
Το ότι το συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες ακούγεται αρκετά λογικό, έτσι;
Σόιμπλε: Οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος
Απόλυτα πεπεισμένος πως η Γερμανία δεν επέβαλε απολύτως τίποτε στην Ελλάδα, καθώς η συμφωνία της 13ης Ιουλίου ανάμεσα στη χώρα μας και την Ευρωζώνη υπήρξε αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στους 19 υπουργούς Οικονομικών, δηλώνει σε συνέντευξή του ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μιλώντας στον Ζαν Κατρμέρ, τον ανταποκριτή της εφημερίδας Liberation στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα που θα προβληθεί το βράδυ της Τρίτης στο γαλλο-γερμανικό δίκτυο ARTE, ο κ. Σόιμπλε υπογραμμίζει ότι η πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν υπήρξε μια γερμανική «υπαγόρευση», αλλά αντίθετα τονίζει πως αν η ίδια η χώρα μας θεωρούσε πως αυτή θα ήταν η λύση, τότε η Ε.Ε. θα έπρεπε να βοηθήσει την Ελλάδα.
Από τις ανεφάρμοστες προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα, την πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, το δημοψήφισμα και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ο κ. Σόιμπλε υπερασπίζεται την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο, οι μεταρρυθμίσεις σε μια οικονομία πηγαίνουν μαζί με οδυνηρούς περιορισμούς.
Ο κ. Σόιμπλε υποστηρίζει πως δεν υπήρξε καμία έκπληξη από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καθώς τόσο οι δημοσκοπήσεις, όσο και η διστακτική πολιτική του Αντώνη Σαμαρά τους τελευταίους έξι μήνες πριν τις εκλογές, προεξοφλούσαν την επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίον όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είχε συναντήσει εκείνη την εποχή στο Βερολίνο.
Το δημοσίευμα της Liberation
«Είχε έρθει στο Βερολίνο και είχαμε συζητήσει επί μακρόν. Μου είπε πως θεωρούσε την πολιτική μας εσφαλμένη, αλλά ήθελε βεβαίως να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Εγώ του απάντησα ότι αν υπόσχεται στους ψηφοφόρους πως η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη χωρίς να εφαρμόσει τους όρους των προγραμμάτων βοήθειας, τότε υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να εφαρμόσει», τόνισε.
Ο κ. Σόιμπλε αρνείται κατηγορηματικά πως υπάρχουν ιδεολογικές προκαταλήψεις απέναντι σε ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα και υπογραμμίζει πως παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, όταν ένας λαός αποφασίσει να εκλέξει μια κυβέρνηση, τότε αυτή η κυβέρνηση εκπροσωπεί τη χώρα. Αναφορικά με τις προσωπικές επιθέσεις που δέχθηκε ο κ. Σόιμπλε από μερίδα του ελληνικού πολιτικού κόσμου και την παρουσίασή του ως Ναζί, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας υποστηρίζει πως αυτές οι επιθέσεις δεν τον έθιξαν προσωπικά, αλλά του προκάλεσαν δυσπιστία για τους πολιτικούς που προσπαθούν να κερδίσουν ψήφους με μια τέτοια ρητορική.
«Ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε πριν και μετά τις εκλογές, ότι αν η Γερμανία πλήρωνε αποζημιώσεις στην Ελλάδα για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που διέπραξαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό θα μείωνε το δημόσιο χρέος. Κάποιος που λέει τέτοιες ανοησίες στον λαό του δεν μπορεί να τηρήσει την υποχρέωσή του, που είναι να πει την αλήθεια. Αυτός ο εθνικισμός, αυτές οι ανεύθυνες κουβέντες θα μπορούσαν να στραφούν μόνο ενάντια σε εκείνους που τις χρησιμοποιούσαν».
Αναφορικά με την κατάσταση στην ελληνική οικονομία, η οποία σε αντίθεση με αυτές τις Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου εξακολουθεί να έχει τεράστια προβλήματα, ο κ. Σόιμπλε υποστηρίζει πως το ζήτημα του κατά πόσον η πολιτική λιτότητας είναι η αιτία του ελληνικού προβλήματος είναι ένα θέμα που συζητείται τακτικά, αλλά επαναλαμβάνει πως θα πρέπει να θυμόμαστε την κατάσταση στην Ελλάδα πριν το 2009. «Το δημόσιο έλλειμμα στην Ελλάδα ήταν 15% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 15% επίσης. Μια οικονομία με αυτά τα στοιχεία δείχνει πως λειτουργεί πάνω από τις δυνατότητές της.
Μπορεί για ένα διάστημα να λειτουργήσει, αλλά θα έρθει κάποια στιγμή που δεν βρίσκεται κανείς για να τη δανείσει. Αυτή ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα. Όταν οι αγορές σταμάτησαν να δανείζουν χρήματα , στις αρχές του 2010, τους είπαμε: «Η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα σας βοηθήσουμε να εξοικονομήσετε χρόνο, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότησή σας με πολύ ευνοϊκούς όρους, αλλά, φυσικά, με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιήσει αυτόν τον χρόνο για να βάλετε σε τάξη την οικονομία σας. Αυτό λέγεται ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.». Ο κ Σόιμπλε υπογραμμίζει ακόμα πως αυτός είναι ο λόγος που χρειάζονται υπεύθυνοι ηγέτες για να εξηγήσουν στους πολίτες τους πως οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες για να ζήσουν καλύτερα, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας επαναλαμβάνει πως υφίσταται ένα αδύναμο και δυσλειτουργικό κράτος, κάτι το οποίο παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η προσωρινή έξοδος από την Ευρωζώνη
Αναφορικά με την πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, υπογραμμίζει, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πως «οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος», ότι πάντα αναρωτιόταν, όπως και πολλοί οικονομολόγοι, αν η Ελλάδα με αυτήν την οικονομική κατάσταση και ένα δυσλειτουργικό κρατικό τομέα, θα ήταν καλύτερο να αποχωρήσει από το ευρώ για ένα χρονικό διάστημα, ώστε να ανακάμψει οικονομικά και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, πριν επιστρέψει στην Ευρωζώνη.
«Αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποστήριξα την αποβολή της Ελλάδας. Είπα απλώς πως αν η Ελλάδα θεωρούσε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καλύτερο για τη χώρα και υπήρχαν πολλοί που το υποστήριζαν τότε στην Ελλάδα, τότε θα έπρεπε να τη στηρίξουμε και να τη βοηθήσουμε», είπε ο κ. Σόιμπλε.
Μιλώντας στον Ζαν Κατρμέρ, τον ανταποκριτή της εφημερίδας Liberation στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα που θα προβληθεί το βράδυ της Τρίτης στο γαλλο-γερμανικό δίκτυο ARTE, ο κ. Σόιμπλε υπογραμμίζει ότι η πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν υπήρξε μια γερμανική «υπαγόρευση», αλλά αντίθετα τονίζει πως αν η ίδια η χώρα μας θεωρούσε πως αυτή θα ήταν η λύση, τότε η Ε.Ε. θα έπρεπε να βοηθήσει την Ελλάδα.
Από τις ανεφάρμοστες προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα, την πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, το δημοψήφισμα και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ο κ. Σόιμπλε υπερασπίζεται την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο, οι μεταρρυθμίσεις σε μια οικονομία πηγαίνουν μαζί με οδυνηρούς περιορισμούς.
Ο κ. Σόιμπλε υποστηρίζει πως δεν υπήρξε καμία έκπληξη από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καθώς τόσο οι δημοσκοπήσεις, όσο και η διστακτική πολιτική του Αντώνη Σαμαρά τους τελευταίους έξι μήνες πριν τις εκλογές, προεξοφλούσαν την επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίον όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είχε συναντήσει εκείνη την εποχή στο Βερολίνο.
Το δημοσίευμα της Liberation
«Είχε έρθει στο Βερολίνο και είχαμε συζητήσει επί μακρόν. Μου είπε πως θεωρούσε την πολιτική μας εσφαλμένη, αλλά ήθελε βεβαίως να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Εγώ του απάντησα ότι αν υπόσχεται στους ψηφοφόρους πως η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη χωρίς να εφαρμόσει τους όρους των προγραμμάτων βοήθειας, τότε υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να εφαρμόσει», τόνισε.
Ο κ. Σόιμπλε αρνείται κατηγορηματικά πως υπάρχουν ιδεολογικές προκαταλήψεις απέναντι σε ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα και υπογραμμίζει πως παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, όταν ένας λαός αποφασίσει να εκλέξει μια κυβέρνηση, τότε αυτή η κυβέρνηση εκπροσωπεί τη χώρα. Αναφορικά με τις προσωπικές επιθέσεις που δέχθηκε ο κ. Σόιμπλε από μερίδα του ελληνικού πολιτικού κόσμου και την παρουσίασή του ως Ναζί, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας υποστηρίζει πως αυτές οι επιθέσεις δεν τον έθιξαν προσωπικά, αλλά του προκάλεσαν δυσπιστία για τους πολιτικούς που προσπαθούν να κερδίσουν ψήφους με μια τέτοια ρητορική.
«Ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε πριν και μετά τις εκλογές, ότι αν η Γερμανία πλήρωνε αποζημιώσεις στην Ελλάδα για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που διέπραξαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό θα μείωνε το δημόσιο χρέος. Κάποιος που λέει τέτοιες ανοησίες στον λαό του δεν μπορεί να τηρήσει την υποχρέωσή του, που είναι να πει την αλήθεια. Αυτός ο εθνικισμός, αυτές οι ανεύθυνες κουβέντες θα μπορούσαν να στραφούν μόνο ενάντια σε εκείνους που τις χρησιμοποιούσαν».
Αναφορικά με την κατάσταση στην ελληνική οικονομία, η οποία σε αντίθεση με αυτές τις Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου εξακολουθεί να έχει τεράστια προβλήματα, ο κ. Σόιμπλε υποστηρίζει πως το ζήτημα του κατά πόσον η πολιτική λιτότητας είναι η αιτία του ελληνικού προβλήματος είναι ένα θέμα που συζητείται τακτικά, αλλά επαναλαμβάνει πως θα πρέπει να θυμόμαστε την κατάσταση στην Ελλάδα πριν το 2009. «Το δημόσιο έλλειμμα στην Ελλάδα ήταν 15% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 15% επίσης. Μια οικονομία με αυτά τα στοιχεία δείχνει πως λειτουργεί πάνω από τις δυνατότητές της.
Μπορεί για ένα διάστημα να λειτουργήσει, αλλά θα έρθει κάποια στιγμή που δεν βρίσκεται κανείς για να τη δανείσει. Αυτή ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα. Όταν οι αγορές σταμάτησαν να δανείζουν χρήματα , στις αρχές του 2010, τους είπαμε: «Η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα σας βοηθήσουμε να εξοικονομήσετε χρόνο, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότησή σας με πολύ ευνοϊκούς όρους, αλλά, φυσικά, με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιήσει αυτόν τον χρόνο για να βάλετε σε τάξη την οικονομία σας. Αυτό λέγεται ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.». Ο κ Σόιμπλε υπογραμμίζει ακόμα πως αυτός είναι ο λόγος που χρειάζονται υπεύθυνοι ηγέτες για να εξηγήσουν στους πολίτες τους πως οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες για να ζήσουν καλύτερα, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας επαναλαμβάνει πως υφίσταται ένα αδύναμο και δυσλειτουργικό κράτος, κάτι το οποίο παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η προσωρινή έξοδος από την Ευρωζώνη
Αναφορικά με την πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, υπογραμμίζει, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πως «οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος», ότι πάντα αναρωτιόταν, όπως και πολλοί οικονομολόγοι, αν η Ελλάδα με αυτήν την οικονομική κατάσταση και ένα δυσλειτουργικό κρατικό τομέα, θα ήταν καλύτερο να αποχωρήσει από το ευρώ για ένα χρονικό διάστημα, ώστε να ανακάμψει οικονομικά και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, πριν επιστρέψει στην Ευρωζώνη.
«Αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποστήριξα την αποβολή της Ελλάδας. Είπα απλώς πως αν η Ελλάδα θεωρούσε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καλύτερο για τη χώρα και υπήρχαν πολλοί που το υποστήριζαν τότε στην Ελλάδα, τότε θα έπρεπε να τη στηρίξουμε και να τη βοηθήσουμε», είπε ο κ. Σόιμπλε.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015
9 πρόσφατα φάουλ της κυβέρνησης για τα οποία κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται Πηγή: www.lifo.gr
Πηγή:
http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/78255?ref=nl_151019
http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/78255?ref=nl_151019
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015
Καταργούνται τα περίπτερα μετά από 118 χρόνια στην Ελλάδα:
Η Ελληνική πρωτοτυπία πλέον καταργήθηκε με το Πολυνομοσχέδιο. Τέλος λοιπόν και ο θεσμός των περίπτερων στην Ελλάδα.
Κάθε περιπτερούχος που βγαίνει στην σύνταξη θα κλείνει και την επιχείρηση.
Σε ανεργία υποχρεώνει η κυβέρνηση δώδεκα χιλιάδες περιπτερούχους μαζί με τις οικογένειές τους, αφού με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, τα περίπτερα καταργούνται.
Σύμφωνα με την πρόταση που κατέθεσε το υπουργείο ανάπτυξης για τις διατάξεις των περιπτέρων που αφορούν τις μισθώσεις, η οποία είναι πλέον νόμος (μέσω της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου), η άδεια δεν θα μπορεί να μεταβιβαστεί μετά τον θάνατό του κατόχου, με αποτέλεσμα η επιχείρηση να κλείνει οριστικά!
Όπως γίνεται κατανοητό, τα πάντα γίνονται προς όφελος των μεγάλων συμφερόντων και των Super Markets, με αντάλλαγμα το αίμα, την ανέχεια και τη δυστυχία των Ελλήνων.
Η άγνωστη ιστορία του περίπτερου
Τα περίπτερα αποτελούν ιστορικό χαρακτηριστικό της αστικής ζωής στην Ελλάδα και είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ανάπτυξη της Αθήνας.
Τα πρώτα περίπτερα έκαναν την εμφάνιση τους στις αρχές του 20ου αιώνα, ως ελάχιστη μορφή οικονομικής βοήθειας προς τους τραυματίες και τους ανάπηρους των συνεχιζόμενων πολέμων στους οποίους συμμετείχε, η Ελλάδα.
Πιο συγκεκριμένα, τα πρώτα περίπτερα εμφανίστηκαν, μετά την ήττα της Ελλάδας στον πόλεμο του 1897 με την Τουρκία, σε αστικά κέντρα της περιφέρειας. Στην Αθήνα το πρώτο περίπτερο έκανε την εμφάνισή του στην οδό Πανεπιστημίου το φθινόπωρο του 1911.
Ένα μικρό πρόχειρα κατασκευασμένο ξύλινο κουβούκλιο με ελάχιστα προϊόντα, προσπαθούσε να καλύψει τις ελάχιστες οικονομικές ανάγκες της εποχής και να δώσει μια ανάσα σε ανθρώπους που είχαν δώσει σημαντικό κομμάτι της ζωής τους για την Ελλάδα.
Ο γνωστός χρονογράφος και ποιητής των αρχών του 20ου αιώνα Σωτήρης Σκίπης σε άρθρο του στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠΤ στις 20 Οκτωβρίου 1919 γράφει για τα πρώτα περίπτερα που έκανα την εμφάνισή τους στην Αθήνα: «Άξιος συγχαρητηρίων έγινε ο κ. Δήμαρχος ο οποίος αποφάσισε την ανέγερσιν πολλών περιπτέρων εις τας Αθήνας, τα οποία θα εκχωρήσει εις τους τραυματίας του πολέμου, η εις μέλη οικογενειών φονευθέντων πολεμιστών».
«Δεν φαντάζεται κανείς πόσα καλά θα προκύψουν αμέσως-αμέσως, εκ της ανεγέρσεως των περιπτέρων. Τα περίπτερα θα είναι ένας στολισμός της πόλεως, θα εξυπηρετηθούν δι’ αυτών και θα εύρουν πόρον ζωής πλειστοί ανάπηροι των δύο πολέμων. Θα εξαπλωθή δια του μέσου τούτου το ελληνικόν έντυπον, είτε εφημερίς, είτε περιοδικόν, είτε φυλλάδιον, είτε βιβλίο. Και θα γίνουν αίτια όπως οι μεγάλαι επαρχιακαί μας πόλεις θα κουνηθούν λιγάκι και θα μιμηθούν λιγάκι των πρωτεύουσαν».
Υπογράφουμε για την υποστήριξη της μάνας, που κινδυνεύει να χάσει την επιμέλεια του παιδιού της!
Υπογράφουμε στο παρακάτω link για την υποστήριξη της μάνας, που κινδυνεύει να χάσει την επιμέλεια του παιδιού της! Για την υπογραφή αρκεί να δώσετε το e-mail σας.
 | |||||||
Prosecutor's Office, Greek Justice Functionaries: We inv...
GREEK STATE DECLARES IT WILL REMOVE CUSTODYFROM A MOTHER BY ORDER OF THE GREEK PUBLIC PROSECUTOR WITHOUT TRIAL BECAUSE SHECONTESTS THE EFFICACY OF TH...
| |||||||
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑΣ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΕΙ ΣΕ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΤΕΚΝΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤ'ΟΙΚΟΝ.
Προς τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Παιδείας, τον Υπουργό Δικαιοσύνης: «Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω στις εκπαιδευτικές εξελίξεις. Το εκπαιδευτικό της σύστημα, ένα από τα χειρότερα παγκοσμίως, υπονομεύει την πραγματική εκπαίδευση των σύγχρονων παιδιών. Παράλληλα, οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή εκπαίδευσης, όπως αυτές που πετυχημένα εφαρμόζονται σε άλλες χώρες εδώ και χρόνια, είναι παράνομη στη χώρα μας. Όποιος γονιός τις εφαρμόσει, βρίσκεται απέναντι στο νόμο. Και τώρα, η πολιτεία προχωρεί σε αφαίρεση της επιμέλειας 8χρονης από τη μητέρα της, με αστυνομική παρέμβαση και χωρίς δίκη! Σας καλούμε να αναγνωρίσετε το δικαίωμα των γονέων να επιλέγουν την ορθότερη μέθοδο μόρφωσης για τα παιδιά τους και να σταματήσετε τη δίωξη της μητέρας.» H Ελληνική Πολιτεία προχωρεί σε αφαίρεσης της επιμέλειας 8χρονου κοριτσιού από τη μητέρα του με Εισαγγελική Παραγγελία και βίαιο αποχωρισμό τους με αστυνομική παρέμβαση, λόγω του ότι η –υψηλού μορφωτικού επιπέδου- μητέρα εκπαιδεύει και προσφέρει παιδεία στο παιδί της εκτός συστήματος.
Σε μια χώρα όπου η σχολειοποίηση είναι υποχρεωτική, το εκπαιδευτικό σύστημα επισήμως καταταγμένο ως ένα από τα χειρότερα στον κόσμο, με καμία διαθέσιμη εναλλακτική παιδεία, απουσία διαλόγου και υποτίμηση του ρόλου του γονέα, σε μια χώρα όπου ο νόμος ορίζει ότι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση βοηθά ειδικότερα τους μαθητές «να διακατέχονται από πίστη εις την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία τις ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης» και όπου είναι αδύνατο να αποκλίνει κανείς χωρίς να «δηλώσει υπεύθυνα» τις πεποιθήσεις του ή να στοχοποιηθεί, η πολιτική ανυπακοή παραμένει το μοναδικό εργαλείο της μητέρας που συνειδητά αρνείται τη συμμόρφωση της, για το καλό του παιδιού της, επικαλούμενη σειρά διατάξεων συμβάσεων που εγγυώνται την εκπαίδευση του παιδιού σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των γονέων και την ανεκτικότητα.
Χωρίς κανένα επίσημο έγγραφο έγινε έρευνα στο σπίτι της μητέρας για τις συνθήκες διαβίωσης των από κοινωνική λειτουργό. Ακολούθως, συστάθηκε υπόμνημα 128 σελίδων, στο οποίο η μητέρα εξηγεί και τεκμηριώνει τις θέσεις και το λόγο απόφασής της, το οποίο κατατέθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα, κατόπιν κλήσης της για «αυστηρές συστάσεις» της εισαγγελέως ανηλίκων να εγγράψει το παιδί στο σχολείο, αγνοώντας εντελώς τη σοβαρότητα της συνειδητής πράξης της και την προθυμία της να συνεργαστεί με το Ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης.
Η απόφαση να αφαιρεθεί η επιμέλεια προτού η μητέρα λάβει έστω κι ένα έγγραφο από τον οικείο φάκελο που σχηματίσθηκε εναντίον της, προτού η υπόθεση κριθεί από δικαστήριο, και να αποχωριστεί η μητέρα το παιδί της και το παιδί τη μάνα του με αστυνομική επιχείρηση, αποτελεί καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και σοβαρή παραμόρφωση της έννοιας του «συμφέροντος του παιδιού», το οποίο είναι βέβαιο ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα στιγματιστεί δια βίου.
#freegreekeducation #handsoffgreekmom
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)