Εργασία και... σκατά!!!

Είμαι εργαζόμενος σε Ελληνική εταιρία Super Market εδώ και 11 χρόνια, και θα ήθελα να περιγράψω τα όσα βιώνω στην επιχείρηση που δουλεύω. Ενώ έχω έναν από τους τιμιότερους Έλληνες εργοδότες, δυστυχώς περισσότερο κουμάντο κάνει η οικογενειοκρατία παρά ο ίδιος. Και εξηγούμαι: Το μεγαλύτερο ποσοστό της επιχείρησης, αποτελείται από συγγενείς, δηλαδή, ο πατέρας/μάνα έβαλε τον γιο/κόρη και εκείνοι με τη σειρά τους την/τον σύζυγό τους κλπ. Πώς νομίζετε πως δουλεύουν όλοι αυτοί οι βολεμένοι; Σωστά μαντέψατε! Γλύψιμο μέχρι αηδίας, ρουφιανιά και μισθοί που δεν αντιστοιχούν όχι απλώς στις υπηρεσίες τους, αλλά και στα χρόνια που δουλεύουν στην επιχείρηση, και ανέβασμα στην Ιεραρχία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, που βεβαίως δεν ευθύνεται ο υπερβάλλοντας ζήλος που έδειξαν στην εργασία τους! Διευθυντές καταστημάτων 30 και κάτι, οι οποίοι δεν ξέρουν να αρθρώσουν σωστά μια λέξη, και να σεβαστούν το προσωπικό, αγράμματοι και ακάματοι, με μύτη Μαντάμ Σουσούς, οι οποίοι πουλάνε μούρη, επειδή ξέρουν να γλύφουν καλύτερα από κάποιους άλλους! Μάγκες ανορθόγραφοι, με μηδέν παιδεία, που προσπαθούν να κρύψουν την κακοήθειά τους, κάτω από τα πουκάμισά τους, και ελεεινοί διαχειριστές, που στηρίζουν την επιβολή της γνώμης τους στον φόβο αντί στην συνεργασία, των όσων έχουν λίγη αξιοπρέπεια επάνω τους, και δεν τους γλύφουν το χέρι όπως εκείνοι θέλουν, ώστε να πάρουν κάποια αξία στη μίζερη, κοινότοπη και βολεμένη ζωούλα τους! Στο κατάστημα που δουλεύω, 7 στους δέκα είναι τεμπέληδες, ρουφιάνοι και γλύφτες! Οπότε τι κάνουν όλοι αυτοί οι διευθυντές, υποδιευθυντές και προϊστάμενοι; Πιέζουν περισσότερο τους λίγους, και ρίχνουν τις ευθύνες της ανικανότητας των πολλών, στις πλάτες τους! Το αποτέλεσμα; Πολλά κρούσματα κρίσεων πανικού, άγχος που δημιουργεί υπερένταση, ακόμη και κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, από τους λίγους συνετούς, που δουλεύουν όπως πρέπει! Δεν υπερβάλλω καθόλου σε όσα είπα! Είναι καταστάσεις που τις ζω καθημερινά εδώ και 11 ολόκληρα χρόνια! Ακόμη και εγώ ο ίδιος, υπήρξα θύμα αυτής της πίεσης! Για μερικά χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση, και βλαστήμαγα από τη στιγμή που πήγαινα στη δουλειά, ως τη στιγμή που έφευγα, και ζούσα έναν καθημερινό θάνατο! Ώσπου όρθωσα το ανάστημά μου, έδειξα πως δεν τους φοβάμαι, και αντιμετωπίζω τα πάντα με μια κυνική απάθεια! Πλέον είμαι περισσότερο ήρεμος, ταράζομαι ελάχιστα, δουλεύω χωρίς άγχος, και δίνω σημασία περισσότερο στην προσωπική μου ζωή, παρά εκεί μέσα!