Έκκληση ουσιαστικής ελευθερίας

Η δράση είναι η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης! Για να υπάρξει ένα αστέρι, πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με τους νόμους της φύσης. Με τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος, αν θέλει πραγματικά να απελευθερωθεί από όσα του δημιουργούν τα κάγκελα της μη ύπαρξης, πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, και να αποτινάξει τα δεσμά της μίζερης και ταχυθάνατης επιβίωσης! Ζούμε χωρίς να κατανοούμε το γιατί. Καταναλώνουμε προϊόντα που δεν μας χρειάζονται, όπως την ίδια μας την ύπαρξη, την οποία την αντιλαμβανόμαστε μονάχα τη στιγμή του θανάτου. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που μαθαίνουμε είναι πως δεν ζήσαμε! Αλλά ο θάνατος δεν είναι τίποτε μπροστά στο καθημερινό μαρτύριο του αγώνα, για να κατορθώσουμε να αποκτήσουμε μερικά χρήματα. Το σύστημα, μας έχει δημιουργήσει ανύπαρκτες ανάγκες, τις οποίες πληρώνουμε ακριβά, με μόνο αποτέλεσμα την μακροχρόνια επιβίωσή του. Οι ίδιοι επιτρέπουμε την ύπαρξη της ανοησίας, είμαστε συνένοχοι για το μαρτύριο των επόμενων γενεών. Δεν παίρνουμε καμία ευθύνη, μονάχα κλαψουρίζουμε μπροστά σε εικόνες, και διασκεδάζουμε την ανημποριά μας με βραδινές εξόδους, και άλλους τρόπους οι οποίοι μας αφήνουν στην ίδια τραγική κατάσταση, ανυπαρξίας και ψεύδους. Δημιουργούμε οικογένειες από σωματική ανάγκη και μόνο. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, σε ένα σύστημα που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της νοημοσύνης. Αγωνιούμε για πτυχία, εξειδίκευση και κύρος, σε μια διεφθαρμένη και νεκρή κοινωνία, γεμάτη αγωνίες και αρρώστια. Όχι! Δεν επιθυμώ έναν κόσμο ο οποίος να είναι μόνο συνετός και καταρτισμένος, επιθυμώ έναν κόσμο όπου στον καθένα θα έχει αναπτυχθεί η θέληση για την κατανόηση της μοναδικότητας του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα περιοριστούν σημαντικά οι ακρότητες της ανθρώπινης φύσης. Δεν πιστεύω σε τίποτα πια! Ούτε και ελπίζω στην αλλαγή της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Θα εκτιμούσα όμως την προσπάθεια για την δημιουργία μιας καλύτερης πραγματικότητας, σχετικά με της υπάρχουσας, η οποία μας ωθεί στην ονειροπόληση ή στη βία. Πρέπει να πάψουμε πλέον να στηριζόμαστε στις θεωρίες, χρειαζόμαστε πράξεις! Αρκετοί σοφοί υπήρξαν, τους οποίους εκτιμώ, αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσουμε τη διδασκαλία τους, διότι υπάρχει η παγίδα να γίνουμε φθηνά αντίγραφα τους. Δυστυχώς δίνουμε περισσότερη σημασία στο δάσκαλο, παρά στα λόγια του. Και επαναπαυόμαστε με την θεωρία, ενώ δεν πράττουμε ούτε τα ελάχιστα. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν σκοπό, χρειαζόμαστε αγάπη! Αλλά την αγάπη την αντιλαμβανόμαστε, μέσω του Εγώ μας, ως κτήμα μας, ποτέ ως απόδειξη της ολοκλήρωσης μας ως ανθρώπινα όντα! Η τραγική αλήθεια της ζωής, είναι το ξόδεμα του ελάχιστου χρόνου μας, σε ασχολίες οι οποίες μας γεννούν την αρρώστια. Το παιδί που υπήρξαμε κάποτε ήταν ένα παιδί που ποτέ δεν έπαιξε στις αλάνες, παρά μονάχα καθηλώθηκε μπροστά από την τηλεόραση ή στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, άπραγο, ανήμπορο, υπάκουο και εγκλωβισμένο ανάμεσα στην φαντασία και τον θάνατο. Χωρίς δική του βούληση, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει εαυτό, παρά μονάχα μια λερή προσωπικότητα, την οποία θα περιποιείται σε όλη του τη ζωή, για να μην ξεχαστεί η υπόσταση του στην κοινωνία.