Σας ανέχομαι… από πάντα!

Σας παρακολουθώ κάθε μέρα! Δίχως να το θέλω, μπαίνετε μπροστά στη ζωή μου, με την πρόφαση πως σας έδωσα το δικαίωμα να παρεμβαίνετε σε αυτή! Σε ότι κάνω, ότι πω, ότι σκεφτώ, σας έχω πάντα δίπλα μου, μαζί μου σαν κακό σπυρί! Όποτε προσπαθώ να σας απομακρύνω από εμένα, εσείς βρίσκετε τον τρόπο να με κάνετε να νοιώθω ενοχές! Πότε πότε, καταφέρνω για λίγο να ζήσω χωρίς εσάς. Αλλά με κάθε αθέλητη επιστροφή μου, σας βρίσκω περισσότερο δυναμωμένους, με επιχειρήματα που πείθουν, με κακοήθεια δήθεν φιλική. Θέλετε να καταστρέψετε ότι πιο πολύτιμο κατάφερα να αποκτήσω στη ζωή μου… Τον εαυτό μου! Θέλετε να με πείσετε πως θα πεθάνω αν δεν ανήκω σε μια ακόμη δουλική ομάδα, που αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε απόφαση, χωρίς πρώτα να ρωτήσει, το κάθε απόβρασμα που έχει μάθει να σέβεται από φόβο και μόνο! Η κοινωνία σας, είναι ένα συνονθύλευμα από πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά, από κορμιά χωρίς ψυχή! Η μοναδική ικανότητά σας, είναι το μίσος που φωλιάζει με τη βία, μέσα σε κάθε ανθρώπινο κορμί… Κτήνη! Αντιστέκομαι ακόμα… όμως για πόσο χρόνο θα μπορώ να ζω με τον φόβο που μου δημιουργήσατε; Ξέρετε ποιες ενοχές να φορτώνετε, αυτό το αβάσταχτο βάρος, σε εκείνον που θέλει να Υπάρχει! Τον απειλείτε, και τελικά τον συντρίβετε, κάτω από λάσπη γεμάτη από το περιεχόμενο των οχετών σας! Βρίσκεστε παντού! Σε κάθε ανάγκη που δημιούργησε η δουλική σας παιδεία. Στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά… κυριολεκτικά παντού! Θέλετε να πιστέψω στο Θεό σας, να γίνω φίλος με το αφεντικό σας, να περπατάω σαν ζωντανός νεκρός, πιωμένος από τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης σας, ζαλισμένος από τις άχρηστες πληροφορίες σας, μουδιασμένος από την ανημποριά και το τίποτα, να βυθίζομαι σε σκέψεις που δεν κάνω, να απορροφώμαι από την πεζότητα και την ανυπαρξία των περιστασιακών φιλικών και ερωτικών σας σχέσεων, των τηλεοπτικών προγραμμάτων, των πολιτικών κομμάτων, και των αγώνων ποδοσφαίρου! Ζείτε την εφήμερη ζωή σας, από υποχρέωση και μόνο! Δεν μπορείτε να κατανοήσετε το νόημα που έχει η δημιουργία ενός παιδικού κάστρου πάνω στην καλοκαιρινή άμμο! Χλευάζετε οτιδήποτε δεν καταλαβαίνετε… δηλαδή σχεδόν τα πάντα! Και το αίτιο δεν είναι πως πάσχετε από ηλιθιότητα, αλλά από αδράνεια! Πιείτε τον καφέ σας το πρωί, σας περιμένει ακόμη ένα 24ωρο χρονικό διάστημα, που αποκαλείτε ημέρα, μια ταπεινωτική αποβλάκωση, γεμάτη άγχος και αργό θάνατο! Δεν δέχεστε οποιονδήποτε σας θυμίζει την αχρηστία σας! Ξέρετε πώς να βλασφημείτε ενάντια των δημιουργικών φύσεων! Τους αποκαλείτε κουλτουριάρηδες, φιλόσοφους, απομονωμένους, τρελούς κλπ. Δεν ντρέπεστε να ξεστομίζετε από τα δύσοσμα στόματά σας, τέτοιους χαρακτηρισμούς;! Αλλά ξέρω πολύ καλά την αιτία των σφοδρών επιθέσεων σας. Προέρχεται από τον φόβο της ζωής! Μου λέτε πως δεν είμαι καλός σε τίποτα! Στην ουσία όμως χαίρομαι που δεν είμαι καλός σε όλα! Αξιοποιώ τις δυνατότητες μου, σε αντίθεση με εσάς που δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε τον προορισμό σας! Είμαι έτοιμος να δεχθώ ένα τέλος αντάξιο της δικής μου Ζωής! Και όχι, δεν είναι ο εγωκεντρισμός μου που παρεμβαίνει, ώστε να κάνω τέτοιου είδους δηλώσεις, αλλά η τιμιότητά μου και η επιμονή μου για τη δικαίωση της ζωής!