Προς υπερκυριαρχία μεγαθηρίων

Κυριάκος Σιμόπουλος: αποκαλύπτοντας την άλλη αλήθεια

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

«Προετοιμάζεται παγκόσμια υπερκυριαρχία των μεγαθηρίων του πλούτου που ελέγχουν διεθνώς τις πολιτικές εξουσίες. Η διαφθορά των κρατούντων μεταδίδεται σε όλες τις κοινωνίες, όπου κυριαρχούν ο τρόμος και η απαισιοδοξία -οι πολίτες αισθάνονται παντού ότι ζουν σε εχθρικό περιβάλλον εξαιτίας των εγκλημάτων, των ληστειών, της έλλειψης προστασίας.

Κυριάκος Σιμόπουλος: «Σύμβολο και ήρωας των διανοουμένων πρέπει να είναι ο Προμηθέας»

Παντού κυκλοφορεί το προσωπικό συμφέρον και ο στυγνός ατομισμός. Εξαπλώνονται σε όλες τις χώρες η ανεργία, η ένδεια, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η μείωση της εθνικής γεωργικής παραγωγής. Δεν ασκείται πλέον πολιτική κυβερνητική για την προστασία της κοινωνίας. Εφαρμόζονται προγράμματα της παγκόσμιας χρηματαγοράς και εκτελούνται οι εντολές των πολυεθνικών»...

Ολα τεκμηριωμένα

Ενα ακόμη επίκαιρο κείμενο, γραμμένο όμως πριν από δέκα και πλέον χρόνια, από έναν ερευνητή της ιστορίας που αναζητούσε την άλλη αλήθεια, την πέρα από πολιτικές, δοτές ιστορίες και μύθους. Είναι ο Κυριάκος Σιμόπουλος, που τις ημέρες αυτές συμπληρώνονται δέκα χρόνια αφ' ότου -12 Οκτωβρίου 2001- έφυγε από τη ζωή στα 80 του. Και είναι από το βιβλίο του «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες ευτελείς δούλοι της εξουσίας» (εκδ. «Στάχυ»), ένα από τα είκοσι πολυσέλιδα που άφησε, όπου και μόνο οι τίτλοι μερικών από αυτά, πλην του προαναφερόμενου, είναι ενδεικτικοί του περιεχομένου τους: «Η διαφθορά της εξουσίας», «Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια», «Ο μύθος των "μεγάλων" της ιστορίας», «Βασανιστήρια και εξουσία», «Η λεηλασία και η καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων». Και μπορεί τίτλοι και περιεχόμενο να προκαλούν, ωστόσο «σε όλα τα έργα μου κάθε αράδα είναι τεκμηριωμένη, εκφράζει την ιστορική αλήθεια με αποδεικτικά στοιχεία», λέει ο ίδιος σε συνέντευξη στον Βασίλη Κ. Καλαμαρά, σε αφιέρωμα στον ίδιο και στο έργο του στη «Βιβλιοθήκη» της «Ε» (26 Δεκεμβρίου 1999).

Αποκαλύπτεται κανείς μπροστά στην ευρυμάθεια (μιλούσε πέντε γλώσσες), τον όγκο δουλειάς που απαιτούσε κάθε έργο του -πράγμα που καταφαίνεται από τη βιβλιογραφία, από τις πηγές που αντλούσε το υλικό του. Και αυτά σε καιρούς δίσεκτους, καθώς ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται για βιοπορισμό ως δημοσιογράφος και μεταφραστής, ενώ ως αριστερός (συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση) είχε υποστεί διωγμούς και εξορίες.

Κι επειδή αρκετός λόγος γίνεται (και) στις μέρες μας για τη συμπεριφορά των πνευματικών ανθρώπων («Κρίση και διανόηση» ήταν και το θέμα ημερίδας του Μορφωτικού Ιδρύματος της ημέτερης ΕΣΗΕΑ τον περασμένο Απρίλιο, που θα κυκλοφορήσει και σε βιβλίο), να ολοκληρώσω με κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την εισαγωγή του Σιμόπουλου στο βιβλίο του με το οποίο άρχισα το παρόν κείμενο:

* «Επί 24 αιώνες η παγκόσμια ιστορία πλαστογραφείται από διανοούμενους και καλλιτέχνες και κυρίως ιστορικούς που μεταβάλλονται σε αυλοκόλακες μοναρχών και γενικά φαυλεπίφαυλων εξουσιών, παραχαράσσοντας τα γεγονότα και υμνολογώντας κατάπτυστους ηγεμονεύοντες».

Τρισάθλια τηλεόραση

* «Η διαφθορά των εξουσιών μεταδίδεται γοργά, διαβρωτικά και μολυσματικά στις κοινωνίες. Το χρήμα δηλητηριάζει τα πάντα, οι μεγιστάνες του ελέγχουν τα κόμματα εξουσίας, η αρετή εκπνέει. Αιτία της επιδημικής εξάπλωσης της διαφθοράς είναι ο τρισάθλιος ρόλος των τηλεοπτικών δικτύων της οικουμένης. Το κυρίαρχο σχολείο των λαών δεν είναι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το βιβλίο και η δραστηριότητα των διανοουμένων αλλά η τηλεόραση [...] θύματα οι τηλεθεατές που, καθηλωμένοι, καταδικάζονται σε αποχαύνωση, μωρία, νωθρότητα, αποβλάκωση και ψυχοσωματική παράλυση και τύφλωση».

* «Καθήκον των ανθρώπων του πνεύματος είναι να καταγγέλλουν κάθε ανομία, κακοήθεια, βαναυσότητα των οικονομικοπολιτικών φατριών που υπονομεύουν τον κοινωνικό βίο και οδηγούν κάθε χώρα σε παρακμή. Και να επικοινωνούν με τους λαούς για ενημέρωση και καθοδήγηση, ώστε, ενωμένοι, να προβάλλουν αντίσταση στις ύπουλες ενέργειες κυβερνώντων και πλουτοκρατών. Παρά το γεγονός ότι σήμερα φήμη και συμπάθεια αποκτούν και γίνονται πασίγνωστοι και "διάσημοι" όχι οι άνθρωποι του πνεύματος αλλά οι "αστέρες" των τηλεοπτικών σταθμών όλων των εθνών με τα γελοία και συχνά αναίσχυντα θεάματα και οι κομματικοί "παράγοντες" που με κενολογίες και γελοίες μεγαλοστομίες επιδιώκουν αξιώματα και πρωτοκαθεδρίες».

* «Αληθινός διανοούμενος είναι εκείνος που υπερασπίζεται τις αιώνιες αξίες και αγωνίζεται, χωρίς σκοπιμότητες και συμφεροντολογικά κίνητρα, για τη δικαιοσύνη και τη διαχρονική αρετή [...] Σύμβολο και ήρωας των διανοουμένων πρέπει να είναι ο Προμηθέας που, κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία, άρπαξε τη φωτιά από τον ουρανό και τη χάρισε στους ανθρώπους».

Και μια λύση (που βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και τον ταπεινό συντάκτη αυτής της σελίδας):

* «Η αποκέντρωση των φρικαλέων αστικών συνωστισμών θα αποτελέσει σωτηρία για δισεκατομμύρια ανθρώπους από τους "θαλάμους αερίων" των μεγαλουπόλεων της οικουμένης -όλες "κόλαση" και "ζούγκλα"- θα αναστήσει την ύπαιθρο που ερημώνεται και αφανίζεται και θα εξασφαλίσει την παγκόσμια ευημερία των λαών».

Ετσι & Αλλιώς

«Ηθοποιός σημαίνει φως» αρχίζει το γνωστό τραγούδι του Χατζιδάκι και στη συνέχεια: «είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ μικρός» - αλλά ποιος δίνει σημασία; Περί τους 600 νέοι και νέες διεκδίκησαν 16 θέσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου (και πόσοι άλλοι στις άλλες).

Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τη μεγάλη ανεργία που μαστίζει τον κλάδο, όταν ακόμη και φτασμένοι αναζητούν τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο δουλειά; «Ηθοποιός σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο κομμένα», η γνωστή ρεαλιστική παραλλαγή.

*

«Απόδραση» στη συνέχεια με λογοτεχνικά κείμενα (και κάποια που μου ξέμειναν), αρχής γενομένης από έναν ογκώδη τόμο (500 σελ.) από τις, σταθερά καλαίσθητες, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης: «Εισαγωγή στην ποίηση του Σικελιανού - Επιλογή κριτικών κειμένων», με επιμέλεια του καθηγητή Ερατοσθένη Γ. Καψωμένου. Πενήντα κείμενα ισάριθμων ομότεχνων και μελετητών - από Ιωάννη Κονδυλάκη έως Κώστα Γεωργουσόπουλο. «...Δεν είναι από τους λιγότερο μελετημένους ποιητές μας. Κατά μείζονα λόγο, δεν ανήκει στους παρωχημένους ή λησμονημένους των Γραμμάτων μας», επισημαίνει ο επιμελητής στην εκτενή εισαγωγή του. Αξιοδιάβαστο.

Να κι ένας ελάχιστα γνωστός μας Νοτιοαμερικανός επαναστάτης. Ο εκ Βενεζουέλας Φρανσίσκο ντε Μιράντα (1750-1816). Τον συστήνει θερμά ο Παναγιώτης Νικητέας με το ποιητικό έργο του «Ο Miranda του λυτρωμού» (εκδ. «Σοκόλη»). Ενας επαναστάτης (συν θαυμαστής του ελληνικού πολιτισμού και της Ελλάδας, που την είχε επισκεφθεί το 1786), με εξόχως ενδιαφέροντα βίο, που τερματίστηκε όμως στη φυλακή. Προλογίζει ο καθηγητής Μ. Γ. Μερακλής.

Ηαρμονική (όχι και τόσο συνηθισμένη) συνύπαρξη μιας ελληνικής οικογένειας με μια εκ Βουλγαρίας οικιακή βοηθό είναι το, επίκαιρο θα 'λεγα, θέμα του μυθιστορήματος της Φόνης Ρέπουλη «Το συναπάντημα» (εκδ. «Ιωλκός»). Ενα μυθιστόρημα γυναικείας ευαισθησίας και γραφής -όχι της συνταγής «με ένα ξεχνιέμαι»- με κυρίαρχα στοιχεία την αλληλοκατανόηση και την ανθρωπιά, που ρέει χωρίς να εκβιάζει την αποδοχή. Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Ρέπουλη - «Απόσταγμα μνήμης» το πρώτο, με το ένα και το άλλο να σημαδεύονται από δύο διαφορετικές απώλειες.

ΣΗΜ. «Δουλεύουμε και Κυριακή;» ρωτάει το ζητιάνο. «Δεν βγαίνει αλλιώς».

ghionis@enet.gr

Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=316190