Γράφει ο Paul lafargue στο πόνημα του με τον ευφάνταστο και προκλητικό τίτλο ‘’Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά’’: <<Μια παράξενη τρέλα διακατέχει την εργατική τάξη των εθνών όπου βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή φέρνει μαζί της δεινά, ατομικά και κοινωνικά, που δύο αιώνες τώρα ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Η τρέλα αυτή είναι η αγάπη για την δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για εργασία, που φθάνει έως την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ανθρώπου και των απογόνων του." Αυτό το μικρό βιβλίο, γραμμένο το 1880 παρακαλώ, περιγράφει με τον γλαφυρότερο ίσως τρόπο, τις ψυχολογικές και σωματικές επιπτώσεις, που δημιουργούνται στον άνθρωπο, από το πάθος του για εργασία>>.
Η πονηρία της καταναγκαστικής εξαθλίωσης, έγκειται στην χρηματική αμοιβή, ανεξάρτητα από την ποιότητα των υπηρεσιών, στον οποιονδήποτε εκμεταλλευτή! Στηριζόμαστε στη ζωή, με την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας, ως μοναδική κινητήριο δύναμη της ύπαρξης, αδιαφορώντας για τις τέχνες, τα γράμματα, και τις επιστήμες! Ο καπιταλισμός ενώ στηρίζεται στην φαινομενικά δημοκρατική αρχή <<ο καλύτερος μόνο είναι άξιος για την ανώτερη θέση στην κοινωνική βαθμίδα>>, τελικά εξαιτίας ελλιπών κατάλληλων επιχειρημάτων, πέφτει στην παγίδα της γενικολογίας, όπου με την σειρά της, υποτάσσεται στην ευκολία της οποιαδήποτε μεθόδου, χρειαστεί να επιλέξει κάποιος, για την άνοδο του, σε ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην απόκτηση υλικών ‘’αγαθών’’. Τότε είναι η στιγμή που ο φαινομενικά δίκαιος καπιταλισμός, παίρνει τη μορφή του τέρατος που λέγεται ιμπεριαλισμός! Εκμετάλλευση! Αυτή είναι η καταλληλότερη λέξη, που κινεί τα νήματα, της ήδη μαριονετίστικης ηθικής αγωγής μας, από τα πρώιμα παιδικά μας χρόνια! Ο καπιταλισμός λοιπόν, έχει την ικανότητα να βάζει ως μοναδικό δέλεαρ, για την μετέπειτα προαγωγή μας, την ανάπτυξη των ικανοτήτων, όχι των τεχνικών μας μεθόδων, υπέρ της γρήγορης και ασφαλέστερης παραγωγής, αλλά αντιθέτως αθωώνει την ανάπτυξη ικανοτήτων όπως η υποκρισία και η κατάδοση, οι οποίες γίνονται, ορισμένες φορές ασυνείδητα, οι υποχρεωτικές μέθοδοι επιβίωσης σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Τότε είναι ακριβώς που η εργασία (=παράγω έργο= είμαι και νιώθω χρήσιμος), δίνει τη θέση της στη δουλεία (αναγκάζομαι= υποχρεώνομαι= εξαρτώμαι). Εξού και η επικρατέστερη, άρα αληθής λέξη ‘’δουλεύω’’, έναντι του ‘’εργάζομαι!
Οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί, υποτίθεται πως πάντοτε, υποστήριζαν τα δικαιώματα του εργαζόμενου, κάνοντας αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της εργατικής – μέσης τάξης, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα τους, τα οποία κορυφώθηκαν στην αιματηρή πρωτομαγιά, η οποία τείνει να καταργηθεί ακόμη και ο εορτασμός της! Οι ‘’εργατοπατέρες’’, πιστοί στην ανθρώπινη ελαττωματική φύση, ελκύονταν από την άσκηση εξουσίας, και το αποτέλεσμα κάθε επανάστασης, ήταν το ‘’αξιοθρήνητο βόλεμα’’, των κεντρικών, κορυφαίων, εμπνευστών της!
Η δικαίωση των αγώνων της εργατικής τάξης, η οποία επιθυμεί να είναι η μέση αξιοπρεπής τάξη, έναντι των φτωχών και πλουσίων (μη προνομιούχων, πεινασμένων – προνομιούχων σε αφθονία υλικών ‘’αγαθών’’), πεισμένη πως η απλότητα και η πολυτέλεια, είναι οι μη προνομιούχες για τη ζωή, συνθήκες επιβίωσης. Δηλαδή το να μην έχεις χρυσό, δεν πειράζει, αρκεί να έχεις όλα τα δήθεν απαραίτητα αντικείμενα ή συσκευές για να ζήσεις! Έτσι η παγίδα της ωραιοποίησης, ακόμη και θεοποίησης, των υλικών ‘’αγαθών’’, δεν είναι μονάχα η αναζήτηση των παγκοσμιοποιημένων εταιρειών, του φτωχότερου εργατικού δυναμικού, ώστε να πουλούν στις περισσότερο αναπτυσσόμενες χώρες, οικονομικότερα τα προϊόντα τους, για να έχουν βέβαια μια σταθερά αναπτυσσόμενη παραγωγή, αλλά μειώνουν εσκεμμένα την ποιότητα τους, ώστε να γίνεται μια φαύλη αλυσίδα ο υπερκαταναλωτισμός, για να μην πέφτουν τα κέρδη τους! Η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει παραγωγή προϊόντων τα οποία μπορούν να τα έχουν όλοι, αλλά επιτηδευμένη παγκόσμια εκμετάλλευση, των εργαζόμενων όλου του κόσμου! Αυτό βέβαια για να μπορέσει να εφαρμοστεί, χωρίς την παραμικρή υποψία από την επιθυμητή μέση τάξη, έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του 1960 – 1980, όπου το 1986 ξεκίνησε και επίσημα ο νέος εργατικός μεσαίωνας, με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης.
Σήμερα πλέον, η εργατική εκμετάλλευση από τους κερδοσκόπους, είναι ένας κανόνας αδιαίρετος από τη ζωή, και το σενάριο της ταινίας Metropolis, μοιάζει να επαναλαμβάνεται ανάμεσα στους αιώνες!
Η πονηρία της καταναγκαστικής εξαθλίωσης, έγκειται στην χρηματική αμοιβή, ανεξάρτητα από την ποιότητα των υπηρεσιών, στον οποιονδήποτε εκμεταλλευτή! Στηριζόμαστε στη ζωή, με την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας, ως μοναδική κινητήριο δύναμη της ύπαρξης, αδιαφορώντας για τις τέχνες, τα γράμματα, και τις επιστήμες! Ο καπιταλισμός ενώ στηρίζεται στην φαινομενικά δημοκρατική αρχή <<ο καλύτερος μόνο είναι άξιος για την ανώτερη θέση στην κοινωνική βαθμίδα>>, τελικά εξαιτίας ελλιπών κατάλληλων επιχειρημάτων, πέφτει στην παγίδα της γενικολογίας, όπου με την σειρά της, υποτάσσεται στην ευκολία της οποιαδήποτε μεθόδου, χρειαστεί να επιλέξει κάποιος, για την άνοδο του, σε ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην απόκτηση υλικών ‘’αγαθών’’. Τότε είναι η στιγμή που ο φαινομενικά δίκαιος καπιταλισμός, παίρνει τη μορφή του τέρατος που λέγεται ιμπεριαλισμός! Εκμετάλλευση! Αυτή είναι η καταλληλότερη λέξη, που κινεί τα νήματα, της ήδη μαριονετίστικης ηθικής αγωγής μας, από τα πρώιμα παιδικά μας χρόνια! Ο καπιταλισμός λοιπόν, έχει την ικανότητα να βάζει ως μοναδικό δέλεαρ, για την μετέπειτα προαγωγή μας, την ανάπτυξη των ικανοτήτων, όχι των τεχνικών μας μεθόδων, υπέρ της γρήγορης και ασφαλέστερης παραγωγής, αλλά αντιθέτως αθωώνει την ανάπτυξη ικανοτήτων όπως η υποκρισία και η κατάδοση, οι οποίες γίνονται, ορισμένες φορές ασυνείδητα, οι υποχρεωτικές μέθοδοι επιβίωσης σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Τότε είναι ακριβώς που η εργασία (=παράγω έργο= είμαι και νιώθω χρήσιμος), δίνει τη θέση της στη δουλεία (αναγκάζομαι= υποχρεώνομαι= εξαρτώμαι). Εξού και η επικρατέστερη, άρα αληθής λέξη ‘’δουλεύω’’, έναντι του ‘’εργάζομαι!
Οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί, υποτίθεται πως πάντοτε, υποστήριζαν τα δικαιώματα του εργαζόμενου, κάνοντας αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της εργατικής – μέσης τάξης, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα τους, τα οποία κορυφώθηκαν στην αιματηρή πρωτομαγιά, η οποία τείνει να καταργηθεί ακόμη και ο εορτασμός της! Οι ‘’εργατοπατέρες’’, πιστοί στην ανθρώπινη ελαττωματική φύση, ελκύονταν από την άσκηση εξουσίας, και το αποτέλεσμα κάθε επανάστασης, ήταν το ‘’αξιοθρήνητο βόλεμα’’, των κεντρικών, κορυφαίων, εμπνευστών της!
Η δικαίωση των αγώνων της εργατικής τάξης, η οποία επιθυμεί να είναι η μέση αξιοπρεπής τάξη, έναντι των φτωχών και πλουσίων (μη προνομιούχων, πεινασμένων – προνομιούχων σε αφθονία υλικών ‘’αγαθών’’), πεισμένη πως η απλότητα και η πολυτέλεια, είναι οι μη προνομιούχες για τη ζωή, συνθήκες επιβίωσης. Δηλαδή το να μην έχεις χρυσό, δεν πειράζει, αρκεί να έχεις όλα τα δήθεν απαραίτητα αντικείμενα ή συσκευές για να ζήσεις! Έτσι η παγίδα της ωραιοποίησης, ακόμη και θεοποίησης, των υλικών ‘’αγαθών’’, δεν είναι μονάχα η αναζήτηση των παγκοσμιοποιημένων εταιρειών, του φτωχότερου εργατικού δυναμικού, ώστε να πουλούν στις περισσότερο αναπτυσσόμενες χώρες, οικονομικότερα τα προϊόντα τους, για να έχουν βέβαια μια σταθερά αναπτυσσόμενη παραγωγή, αλλά μειώνουν εσκεμμένα την ποιότητα τους, ώστε να γίνεται μια φαύλη αλυσίδα ο υπερκαταναλωτισμός, για να μην πέφτουν τα κέρδη τους! Η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει παραγωγή προϊόντων τα οποία μπορούν να τα έχουν όλοι, αλλά επιτηδευμένη παγκόσμια εκμετάλλευση, των εργαζόμενων όλου του κόσμου! Αυτό βέβαια για να μπορέσει να εφαρμοστεί, χωρίς την παραμικρή υποψία από την επιθυμητή μέση τάξη, έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του 1960 – 1980, όπου το 1986 ξεκίνησε και επίσημα ο νέος εργατικός μεσαίωνας, με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης.
Σήμερα πλέον, η εργατική εκμετάλλευση από τους κερδοσκόπους, είναι ένας κανόνας αδιαίρετος από τη ζωή, και το σενάριο της ταινίας Metropolis, μοιάζει να επαναλαμβάνεται ανάμεσα στους αιώνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου