‘’Κύριε’’ προϊστάμενε… ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!!

Στο παρόν κείμενο πρόκειται να αναφερθώ σε ένα δυσάρεστο περιστατικό, που συνέβη στις 19/12/11 στο κατάστημα το οποίο εργάζομαι.
          Υπάρχουν υπάνθρωποι τριγύρω μας που υποστηρίζουν τον Δαρβινισμό, που εξαιτίας της βδελυρής τους φύσης, πράττουν αγνοώντας, αυτή τη θεωρία που δημοσιεύθηκε πριν από 150 χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φαντασμένοι, περπατούν με την κούτρα τους λυγισμένη μπροστά στους ανωτέρους τους, και φυσικά τη γλώσσα τους υγρή σε κάθε τους κουβέντα! Αναμφίβολα πρόκειται για ψυχικά ασθενείς ‘’ανθρώπους’’, με στίγματα ανωτερότητας στο πρόσωπο τους, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώνουν, εξαντλώντας κάθε μοχθηρή, ζηλόφθονη, και υποχθόνια συμπεριφορά, τείνοντας να υποβιβάζουν την ανθρωπινότερη φύση των υπολοίπων. Ο τρόπος τους είναι απλοϊκός και ξεκάθαρος. Ακολουθούν συνειδητά ανήθικες πρακτικές, ώστε να υποβιβάζουν τους άλλους, σε κάθε ευκαιρία, ώστε να έχουν την εντύπωση πως έχουν το πάνω χέρι! Μου έρχονται στο μυαλό φράσεις μεγάλων ανθρώπων, που κράτησαν την αξιοπρέπεια τους ως το τέλος της ζωής τους, και τις συγκρίνω με την σημερινή κατάσταση στους χώρους εργασίας. Στους χώρους της σύγχρονης δουλείας λοιπόν, επιβιώνουν μονάχα οι αδιάφοροι, οι βολεμένοι και οι ταπεινοί. Κάθε ανθρώπινο εξάμβλωμα δηλαδή! Η υποκρισία είναι η πιο συχνή πρακτική εφαρμογή της κύριας συμπεριφοράς τους. Η κατάδοση –το όπλο του δειλού- είναι ανάλογη των δοσίλογων της κατοχής! Κάθε εργασιακό περιβάλλον μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Δεν σκέφτομαι, άρα επιβιώνω! Η επικράτηση του ισχυρού, δεν σημαίνει πάντοτε την επικράτηση του ικανότερου! Στην πραγματική ζωή, το να είσαι αμόρφωτος, χυδαίος και ανήθικος, είναι τα κριτήρια τα οποία πρέπει να χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα σου. Το πτυχίο που σου δίνει η ζωή όμως πραγματικά, μπορεί να σε υποβιβάσει ή να σε ανεβάσει στην ανθρώπινη πυραμίδα. Το πτυχίο αυτό το παίρνει ο καθένας μονάχα όταν η ζωή του φθάνει στο τέλος της. Και τότε φυσικά είναι πολύ αργά! Διότι δεν έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις όσα πρόσβελναν την ήδη τραγική σου φύση!
          Οι άνθρωποι με κόμπλεξ κατωτερότητας, είναι οι ίδιοι ακριβώς, που προσπαθούν να μειώσουν τους άλλους μπροστά στα δικά τους μάτια ή ακόμα και δημόσια! Το να μειώνεις τον άλλο, είναι μια συνηθισμένη πρακτική, ώστε να καλύπτεις τα δικά σου ελαττώματα. Νιώθεις ανώτερος, υπαρκτός, και ισχυρός. Αλλά αυτή η πρακτική δεν μοιάζει παρά με την πρακτική θεωρία του τρελού Γερμανού δικτάτορα Χίτλερ! Ο Χίτλερ, ήταν ένας αποτυχημένος ζωγράφος, ήρωας του 1ου παγκόσμιου πολέμου, με τον ασήμαντο βαθμό του δεκανέα, ο οποίος είχε το χάρισμα του ομιλητή, αλλά στην πραγματικότητα το βιβλίο που ξεσήκωσε τον λαό του ‘’ο αγών μου’’, το έγραψε με τη βοήθεια του Ρούντολφ Ές, ο οποίος δεν αναφέρεται πουθενά ως συγγραφέας του βιβλίου! Ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν ανίκανος να γράψει σωστά μερικές γραμμές! Όπως κάθε ανίκανος άνθρωπος δηλαδή, που προτιμά να κρύβεται πάντα, πίσω από την εντυπωσιακή κίβδηλη πανοπλία του, φοβούμενος μήπως προδοθεί η αλήθεια του! Αυτό που επηρέασε και έπεισε τον λαό του, ήταν οι θεωρίες του για ανώτερους και κατώτερους ανθρώπους, υπό την οπτική της ζωώδους, δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης! Πήρε δηλαδή αποσπάσματα από τον ευγενικό υπεράνθρωπο του Νίτσε, και τον μετέτρεψε σε ζώο! Όταν κάποιος είναι ικανός να βγάλει από μέσα μας όλα τα ζωώδες ένστικτα μας, γίνεται αυτομάτως ο ευεργέτης μας, διότι τα ζώα πράττουν ανάλογα με το ένστικτο τους! Και μαντέψτε τι είδους ηγέτες επιλέγουν αυτού του είδους οι άνθρωποι! Μονάχα όποιους είναι ικανοί να τους επιβληθούν! Συνηθισμένη πρακτική δηλαδή ανάμεσα στους αιώνες, να μετατρέπεται ο κόσμος σε όχλο, άρα σε μια απόλυτα ελεγχόμενη μάζα! Μια ομοιόμορφη μάζα, όπου οι υπάρξεις των ανθρώπων γίνονται ένα ‘’αξιοθρήνητο βόλεμα’’ κατά τον Ζαρατούστρα του Νίτσε. Ο Νιτσέικος και ο Χιτλερικός υπεράνθρωπος, είναι δύο απόλυτα αντίθετες φιλοσοφίες, περί αλλαγής του ανθρώπου σε κάτι το διαφορετικό. Ο Νιτσέικος υπεράνθρωπος, δεν μεταμορφώνεται σε άγιο, ούτε πεθαίνει τον εαυτό του! Δεν πολεμά το παρελθόν του, αλλά το μελετά ώστε να υπερβεί τη φύση του! Είναι η φυσική συνέχεια της ανθρώπινης εξέλιξης, έχοντας για εφόδιο τη γνώση. Ο Δαρβινικός υπεράνθρωπος, είναι το άκρως αντίθετο. Πρόκειται για την εξέλιξη του ανθρώπου, σύμφωνα με τις ανάγκες του! Ο Χίτλερ έκανε μια μίξη αυτών των δύο θεωριών, δίνοντας έμφαση στην δαρβινική θεωρία. Κι έτσι το αποτέλεσμα της ναζιστικής Γερμανίας, ήταν όλα τα δεινά που έπαθε η Ευρώπη.
          Όσο και να μοιάζει απίστευτο και ακραίο, η καπιταλιστική κοινωνία που δημιούργησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είναι μια διασκευή της Χιτλερικής θεωρίας! Το δόλωμα της καριέρας, δεν είναι άλλο από την θεωρία της εξέλιξης υπό την Χιτλερική ματιά! Ο ικανότερος έχει μόνο ευκαιρίες για να ανέβει στην κοινωνική βαθμίδα, η οποία ορίζει το βιοτικό επίπεδο του ανθρώπου! Όποιος δεν καταφέρει να ανεβάσει το βιοτικό του επίπεδο, είναι συνάμα και ο αποτυχημένος της ζωής!
          Λοιπόν, ας ξαναγυρίσω όμως στον τίτλο του κειμένου. Στις 19 του μηνός, είχα την διάθεση να σηκώσω κεφάλι στον ‘’προϊστάμενο’’ μου, διότι απαιτούσε, ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα που είχα με την μοτοσυκλέτα μου, να μπορέσω να βγάλω τις υποχρεώσεις μου στην δουλειά, κατά 100%. Ευτυχώς που το τροχαίο ατύχημα δεν μου προκάλεσε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, μου άφησε όμως αρκετούς πόνους στο σώμα, από την δύναμη της σύγκρουσης, με έμφαση στο πόδι μου. Επειδή δεν είχα κάτι ανησυχητικό, ο χειρούργος που με εξέτασε, δεν μπορούσε να μου δώσει κάποια αναρρωτική άδεια, με αποτέλεσμα να πρέπει να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου. Αφού έχασα ένα μεροκάματο, αδυνατούσε η οικονομική μου κατάσταση, να υποστεί περισσότερη ζημία, οπότε με αρκετά παυσίπονα, την τρίτη ημέρα από το τροχαίο, πήγα στη δουλειά. Η αντιμετώπιση που είχα από την πρώτη ημέρα, δεν ήταν ανθρώπινη. Αλλά τη δεύτερη ήταν σίγουρα προσβλητική! Ο προϊστάμενος αντί να εκτιμήσει την καλή μου θέληση, ύψωσε τον τόνο της φωνής του, και όντας αμόρφωτος και κομπλεξικός, ήθελε με αυτόν τον τρόπο να με μειώσει. Εγώ χωρίς να πω μεγάλα λόγια για τον εαυτό μου, είμαι ένας τυπικός άνθρωπος στη δουλειά, χωρίς όμως ιδιαίτερες συναναστροφές, που απλώς προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματο του, τη στιγμή που πολλοί συμπολίτες μας, δεν έχουν αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, ούτε τα απαραίτητα χρήματα για να περάσουν ανθρώπινα τις ημέρες των εορτών. Παρόλα αυτά, και επειδή δεν είμαι κάποιος από τα τσιράκια του, με προσέβαλε παρουσίας τριών συνάδελφων μου, λέγοντας να πάω σπίτι μου κτλ. Η οργισμένη μου απάντηση ήταν πως <<το ήξερα πως εδώ μέσα θα θέλατε να με δείτε σκοτωμένο>>!!!  Έχοντας υπόψη την φράση ενός στελέχους της εταιρίας κάποτε, που μας συγκέντρωσε για να μας πει πως <<εδώ μέσα είμαστε όλοι αναλώσιμοι>>!!! Εννοώντας βέβαια, πως δεν τους ενδιαφέρει να απολυθεί κάποιος, επειδή πάντοτε υπάρχει κάποιος αντικαταστάτης! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου φώναξε από μακριά <<να πάς στο διάολο πρωί, πρωί>>!!! εγώ που άκουσα μονάχα τη λέξη πρωί, δεν έδωσα σημασία και συνέχισα την εργασία μου. Οι συνάδελφοι μου όμως που ήταν παρόντες στο περιστατικό, μου επιβεβαίωσαν όλοι τους την επόμενη ημέρα, πως μου είπε ακριβώς αυτό! Θα ήταν μια καλή αφορμή να τον στείλω για αναφορά στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας, αλλά δυστυχώς δεν το έμαθα την ίδια ημέρα!
          Από τη στιγμή που μας υποχρεώνουν να συνεργαζόμαστε με τέτοιου επιπέδου ανθρώπους, οι κοινωνίες μας είναι μια μάζα από υποκατάστατα ανθρώπινων υπάρξεων, δίχως ποίηση ή φιλοσοφία μέσα τους. Αλλά μάλλον τέτοιοι άνθρωποι μας ταιριάζουν, από τη στιγμή που δεν μάθαμε να παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας! Από τη στιγμή που θεοποιήσαμε το χρήμα, τα υλικά ‘’αγαθά’’, την καλοπέραση, την υποκρισία, την ευκολία και τον σαδομαζοχισμό, ο άνθρωπος ζει έναν δεύτερο μεσαίωνα!

Πώς το δικαίωμα στην εργασία, γίνεται αυτομάτως δικαίωμα στην δουλεία!

Γράφει ο Paul lafargue στο πόνημα του με τον ευφάνταστο και προκλητικό τίτλο ‘’Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά’’: <<Μια παράξενη τρέλα διακατέχει την εργατική τάξη των εθνών όπου βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή φέρνει μαζί της δεινά, ατομικά και κοινωνικά, που δύο αιώνες τώρα ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Η τρέλα αυτή είναι η αγάπη για την δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για εργασία, που φθάνει έως την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ανθρώπου και των απογόνων του." Αυτό το μικρό βιβλίο, γραμμένο το 1880 παρακαλώ, περιγράφει με τον γλαφυρότερο ίσως τρόπο, τις ψυχολογικές και σωματικές επιπτώσεις, που δημιουργούνται στον άνθρωπο, από το πάθος του για εργασία>>.
          Η πονηρία της καταναγκαστικής εξαθλίωσης, έγκειται στην χρηματική αμοιβή, ανεξάρτητα από την ποιότητα των υπηρεσιών, στον οποιονδήποτε εκμεταλλευτή! Στηριζόμαστε στη ζωή, με την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας, ως μοναδική κινητήριο δύναμη της ύπαρξης, αδιαφορώντας για τις τέχνες, τα γράμματα, και τις επιστήμες! Ο καπιταλισμός ενώ στηρίζεται στην φαινομενικά δημοκρατική αρχή <<ο καλύτερος μόνο είναι άξιος για την ανώτερη θέση στην κοινωνική βαθμίδα>>, τελικά εξαιτίας ελλιπών κατάλληλων επιχειρημάτων, πέφτει στην παγίδα της γενικολογίας, όπου με την σειρά της, υποτάσσεται στην ευκολία της οποιαδήποτε μεθόδου, χρειαστεί να επιλέξει κάποιος, για την άνοδο του, σε ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην απόκτηση υλικών ‘’αγαθών’’. Τότε είναι η στιγμή που ο φαινομενικά δίκαιος καπιταλισμός, παίρνει τη μορφή του τέρατος που λέγεται ιμπεριαλισμός! Εκμετάλλευση! Αυτή είναι η καταλληλότερη λέξη, που κινεί τα νήματα, της ήδη μαριονετίστικης ηθικής αγωγής μας, από τα πρώιμα παιδικά μας χρόνια! Ο καπιταλισμός λοιπόν, έχει την ικανότητα να βάζει ως μοναδικό δέλεαρ, για την μετέπειτα προαγωγή μας, την ανάπτυξη των ικανοτήτων, όχι των τεχνικών μας μεθόδων, υπέρ της γρήγορης και ασφαλέστερης παραγωγής, αλλά αντιθέτως αθωώνει την ανάπτυξη ικανοτήτων όπως η υποκρισία και η κατάδοση, οι οποίες γίνονται, ορισμένες φορές ασυνείδητα, οι υποχρεωτικές μέθοδοι επιβίωσης σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Τότε είναι ακριβώς που η εργασία (=παράγω έργο= είμαι και νιώθω χρήσιμος), δίνει τη θέση της στη δουλεία (αναγκάζομαι= υποχρεώνομαι= εξαρτώμαι). Εξού και η επικρατέστερη, άρα αληθής λέξη ‘’δουλεύω’’, έναντι του ‘’εργάζομαι!
          Οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί, υποτίθεται πως πάντοτε, υποστήριζαν τα δικαιώματα του εργαζόμενου, κάνοντας αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της εργατικής – μέσης τάξης, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα τους, τα οποία κορυφώθηκαν στην αιματηρή πρωτομαγιά, η οποία τείνει να καταργηθεί ακόμη και ο εορτασμός της! Οι ‘’εργατοπατέρες’’, πιστοί στην ανθρώπινη ελαττωματική φύση, ελκύονταν από την άσκηση εξουσίας, και το αποτέλεσμα κάθε επανάστασης, ήταν το ‘’αξιοθρήνητο βόλεμα’’, των κεντρικών, κορυφαίων, εμπνευστών της!
Η δικαίωση των αγώνων της εργατικής τάξης, η οποία επιθυμεί να είναι η μέση αξιοπρεπής τάξη, έναντι των φτωχών και πλουσίων (μη προνομιούχων, πεινασμένων – προνομιούχων σε αφθονία υλικών ‘’αγαθών’’), πεισμένη πως η απλότητα και η πολυτέλεια, είναι οι μη προνομιούχες για τη ζωή, συνθήκες επιβίωσης. Δηλαδή το να μην έχεις χρυσό, δεν πειράζει, αρκεί να έχεις όλα τα δήθεν απαραίτητα αντικείμενα ή συσκευές για να ζήσεις! Έτσι η παγίδα της ωραιοποίησης, ακόμη και θεοποίησης, των υλικών ‘’αγαθών’’, δεν είναι μονάχα η αναζήτηση των παγκοσμιοποιημένων εταιρειών, του φτωχότερου εργατικού δυναμικού, ώστε να πουλούν στις περισσότερο αναπτυσσόμενες χώρες, οικονομικότερα τα προϊόντα τους, για να έχουν βέβαια μια σταθερά αναπτυσσόμενη παραγωγή, αλλά μειώνουν εσκεμμένα την ποιότητα τους, ώστε να γίνεται μια φαύλη αλυσίδα ο υπερκαταναλωτισμός, για να μην πέφτουν τα κέρδη τους! Η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει παραγωγή προϊόντων τα οποία μπορούν να τα έχουν όλοι, αλλά επιτηδευμένη παγκόσμια εκμετάλλευση, των εργαζόμενων όλου του κόσμου! Αυτό βέβαια για να μπορέσει να εφαρμοστεί, χωρίς την παραμικρή υποψία από την επιθυμητή μέση τάξη, έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του 1960 – 1980, όπου το 1986 ξεκίνησε και επίσημα ο νέος εργατικός μεσαίωνας, με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης.
          Σήμερα πλέον, η εργατική εκμετάλλευση από τους κερδοσκόπους, είναι ένας κανόνας αδιαίρετος από τη ζωή, και το σενάριο της ταινίας Metropolis, μοιάζει να επαναλαμβάνεται ανάμεσα στους αιώνες!

Κύριε τραπεζίτη… Δεν σας εκλέξαμε εμείς!!! (Και άλλα δεινά της Ελληνικής πραγματικότητας)

Αναφέρομαι φυσικά στο νέο πρωθυπουργό της χώρας, υπό την πλήρη εποπτεία, τραπεζιτών, τροϊκανών, και λοιπών ‘’σωτήρων’’ αυτής της μικρής, ασήμαντης Ελλαδίτσας, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό την κυριαρχία κυρίως των Γερμανών. Αν βέβαια υπολογίσουμε και το γεγονός, πως η ακροδεξιά και τα παλιά ‘’ζώα’’ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, συνυπάρχουν ειρωνικά, σε μια θεατρικά αμφίβολη, κυβέρνηση, τότε ο καθένας από μας, μπορεί να βγάλει εύκολα τα συμπεράσματά του! Ο λαός που γεννήθηκε σε αυτή την μικρή, ασήμαντη χώρα, έχει πολλές κακές συνήθειες. Μια από αυτές είναι το να ξεχνάει εύκολα πολλά σημαντικά γεγονότα, ακόμη και του πρόσφατου παρελθόντος. Για παράδειγμα πως, ο κύριος υπαίτιος της μεγάλης πτώσης του χρηματιστηρίου του 1999, ήταν ο σημερινός μη νόμιμος, έστω και προσωρινός, πρωθυπουργός της κυβέρνησης σωτηρίας, όπως την ονομάσανε, -σκόπιμα όπως πάντα-, τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Ξεχάσατε τόσο εύκολα το σκάνδαλο της μονής βατοπεδίου το 2008, τις φωτιές το 2007, και τα έξοδα των ολυμπιακών αγώνων; Παλαιότερα, το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ‘’Τσοβόλα δώστα όλα’’, τα παραλυμένα, τυφλά, και συμφεροντολόγα πλήθη, των δεκάδων ή ακόμα και εκατοντάδων χιλιάδων, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, ως τα μέσα του 1990; Αλλά βέβαια! Τώρα πολλοί από αυτούς έχουν χάσει τη μιλιά τους! Και το συμφέρον που είχαν όλοι αυτοί, που έτρεχαν σε κάθε πολιτικό τσαρλατάνο, ήταν η εύρεση μιας εύκολης, και γεμάτης επιδόματα, εργασίας στο δημόσιο. Στο οποίο εκτός από παραφουσκωμένο, ήταν και ανάξιο να φέρει σε πέρας κάθε γραφειοκρατική διαδικασία! Το γιατί το γνωρίζουμε, και το βλέπουμε σε όλες τις εργασίες, που αριθμούν αρκετούς εργάτες. Παντού υπάρχουν ‘’βύσματα’’ που ξύνουν τα όργανά τους, και αφήνουν τους λιγότερους, να πάρουν την ευθύνη για την ολοκλήρωση κάποιας εργασίας, ακόμη και για την πάρτη τους. Οι μεν ψωνισμένοι, τεμπέληδες, και ευθυνόφοβοι, οι δε ταπεινοί, φοβισμένοι και φιλότιμοι. Με αυτούς τους τρόπους καταντάει μια κοινωνία να έχει χαμηλό βιοποριστικό επίπεδο, μειωμένη παραγωγικότητα, και την κάνει ευπαθή σε κάθε ‘’μεγάλο’’ που θέλει να εκμεταλλευτεί τα ελαττώματα της! Υπάρχουν ακόμη ανάμεσα μας ανθρωποειδή, που νιώθουν ύψιστη περηφάνια για το κόμμα τους! Και μέσα σε όλα αυτά, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διάθεση από κανέναν, να συμφιλιωθεί με το διπλανό του, και να κάνει την αλληλεγγύη το ισχυρότερο όπλο κατά των εκμεταλλευτών του, που αυτή τη στιγμή δεν κάνουν διακρίσεις. Τώρα βρήκαμε άλλες δικαιολογίες. ‘’Έχω οικογένεια’’, ‘’υπάρχει ανεργία’’, ‘’ποιος θα με πάρει σε δουλειά’’, και άλλοι πολλοί φόβοι οι οποίοι δεν δημιουργούνται αδικαιολόγητα, από τη στιγμή που η τηλεόραση σε ελέγχει διά μέσω του φόβου, και φυσικά από την προσωπική γνώση της υπάρχουσας κατάστασης. Ακόμη κι αν φαίνεται πως ο κόσμος πλέον, σιχάθηκε τους πολιτικούς και τα κατορθώματά τους, η αλήθεια θα φανεί στα τέλη του Φεβρουαρίου, όπου θα γίνουν εκλογές. Δεν μπορεί ο εγωισμός αυτού του λαού, να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται να περάσει αρκετός καιρός, ώστε να αλλάξει η νοοτροπία μας. Η νοοτροπία όμως πρακτικά σημαίνει, συνήθεια! Και οι συνήθειες είναι εύκολες και απολαυστικές, γι’ αυτό δύσκολα κόβονται. Από τη στιγμή που αγανακτούμε, παρέα με ρατσιστές (ψευτοπατριώτες), κομμουνιστές (με δεξιές τσέπες), και αναρχικούς (ψευτοεπαναστάτες), είναι φύση αδύνατο, ενώ τη στιγμή που κραυγάζουμε, για το δίκιο μας, να βλέπουμε πολλές μικρές ομάδες, να χαλάνε κάθε δίκαιη προσπάθεια του λαού, να διεκδικήσει όσα του έκλεψαν. Άραγε πόσοι αναρωτήθηκαν, γιατί φέτος δεν έγιναν επεισόδια στο πολυτεχνείο, ή ακόμα το γιατί ο κόσμος χλεύασε την πολιτική εξουσία στην εθνική επέτειο. Είμαι βέβαιος πως ελάχιστοι υποψιάστηκαν την εσκεμμένη, ήσυχη πορεία στις 17 του μηνός, ή είδαν θετικά την αντίδραση του κόσμου στην στρατιωτική παρέλαση την 28η Οκτωβρίου. Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς χάρηκαν μια άνευ επεισοδίων 17η Νοεμβρίου, και που είδαν με αρνητισμό την αντίδραση του κόσμου στην παρέλαση, λόγω σεβασμού προς την εθνική επέτειο. Τρίχες! Τα πρόβατα είναι γύρω μας παντού, και τρέφονται με κουτόχορτο! Δεν συμπεριλαμβάνομαι στους επαναστάτες, ούτε υποστηρίζω ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα. Το ότι αναγκάζομαι να κάνω κάποια πράματα, που η κοινωνία με την διεφθαρμένη πολιτική της, όλους μας αναγκάζει, δεν είναι ντροπή. Ξέρω, είναι δειλία! Αλλά όπως λέει πολύ σοφά και ο λαός ‘’ένας κούκος, δεν φέρνει την άνοιξη’’. Απλώς προσπαθώ να βλέπω τα πράματα όπως είναι, και να ψάχνω πάντοτε να βρω, μέσα από τα γεγονότα, την αντικειμενική αλήθεια. Ένας άνθρωπος που αδιαφορεί, ένας άνθρωπος που ανοίγει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει τις ειδήσεις, ένας άνθρωπος που πιστεύει σε κάποιον σωτήρα, και που δεν έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πρόβατο! Το δικαίωμα να υποφέρεις, το κερδίζεις παραμένοντας πιστός στην ειλικρίνεια, και στο ενδιαφέρον σου για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Θέλεις τον εύκολο δρόμο; Εμπρός! Μπροστά σου βρίσκονται τόσες ευκαιρίες εξευτελισμού, και απάνθρωπων μεθόδων εκμετάλλευσης!

Βόλτα στις πόλεις

Είχα αρκετό καιρό να περπατήσω στην πόλη του Πειραιά. Προχθές έπρεπε να πάω εκεί για κάποιες αγορές, και έτυχε να χρησιμοποιήσω τη συγκοινωνία και έπειτα να συνεχίσω για αρκετή ώρα με τα πόδια. Όταν περπατάς η πόλη σου φαίνεται διαφορετική. Όταν είμαι επάνω στο μηχανάκι μου, αδυνατώ να προσέξω ορισμένες λεπτομέρειες, επειδή αφενός πρέπει να έχω το νου μου στην οδήγηση, και αφετέρου το πώς πρέπει να φθάσω σύντομα στον προορισμό μου. Είδα σημεία που ποτέ μου δεν είχα παρατηρήσει! Κι όμως! Τους δρόμους αυτούς τους είχα αμέτρητες φορές συναντήσει! Ο Πειραιάς είναι σε καλύτερη μοίρα από την ασφυκτική Αθήνα. Κινείσαι στην πειραϊκή, και κάπως το μυαλό σου ξεφεύγει από την ύπουλη καθημερινότητα. Γιατί ύπουλη; Μα επειδή σου στερεί τη ζωή γεμίζοντας τη με ανούσιες υποχρεώσεις! Η ημέρα ήταν υπέροχη, η ζέστη του καλοκαιριού αρκετή για να σε κάνει να υποφέρεις, αλλά για μένα είναι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις! Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, περνούν σαν εικόνες εμπρός από τα μάτια μου ταχύτατα, ώσπου παίρνουν τη μορφή ενός κινηματογραφικού φιλμ. Θυμάμαι την περισσότερο αγαπημένη εποχή του χρόνου, επειδή τελείωνε το σχολείο και άρχιζε η ολοήμερη διασκέδαση. Παρ όλες τις προσωπικές αναμνήσεις, δεν μπορώ να παραβλέπω την σημερινή πραγματικότητα. Κλεισμένα καταστήματα, κάποια που ξεπουλάνε το εμπόρευμα τους σε χαμηλές τιμές, ζητιάνοι που ζητούν ελεημοσύνη, άνθρωποι που φαίνεται πως είναι βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα, και κάποιοι που δείχνουν -τουλάχιστον επιφανειακά-, να αδιαφορούν συνεχίζοντας την παρλαπίπα στο κινητό τους, και την ενασχόλησή τους με ασήμαντα πράγματα.

Εχθές επισκέφτηκα για ακόμη μια φορά την Αθήνα. Όταν έφθασα άρχισα να σκέφτομαι τις πρώτες εντυπωσιακές ημέρες στην πλατεία Συντάγματος, και τις συγκρίνω με το σήμερα. Σκεφτόμουν καθώς τριγυρνούσα την σταδιακή ελάττωση της προσέλευσης του κόσμου, τις καντίνες, τα χημικά, τα κομματόσκυλα, τους αργόσχολους, τους ναρκομανείς και τους λαθρομετανάστες. Και επίσης τα πόσα θα είχαμε καταφέρει αν δεν μετατρέπανε κάποιοι σε πανηγυράκι μια λαϊκή εξέγερση! Έκατσα για πρώτη φορά μόλις 40 λεπτά! Εγώ που καθόμουν τουλάχιστον 3 ώρες! Δεν άργησα να πάρω την απόφαση πως αυτή η φορά ήταν και η τελευταία! Ο κόσμος ελάχιστος, ορισμένα κομματόσκυλα του KKE που φώναζαν παρωχημένα συνθήματα, και κάποιοι ποδηλάτες σε πορεία διαμαρτυρίας. Έβαλα μπροστά το μηχανάκι μου και αποχώρησα απογοητευμένος! Ο Έλληνας δυστυχώς προτιμά το πανηγυράκι και την καλοπέραση του, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεται το αύριο και αγκομαχεί. Προτιμά να λογομαχεί για τα σκάνδαλα στο ποδόσφαιρο, για το πώς θα τα βγάλει πέρα με το χρεωμένο του αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, ακόμη και σπίτι, για το πώς θα καταφέρει να βγει το Σαββατόβραδο! Ενώ τις ίδιες στιγμές οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, ο περισσότερο αδικημένος φόρος ο ΦΠΑ, αυξάνεται με το έτσι θέλω της κυβέρνησης (και όσων κρύβονται πίσω από τα γνωστά σε εμάς πρόσωπα), τα εισιτήρια των συγκοινωνιών φθάνουν σε τιμές απλησίαστες, η χώρα πουλιέται, το κράτος καταρρέει, ο άνθρωπος ξεφτιλίζεται! Ελπίζω όμως σε κάτι καινούριο! Η λαϊκή εξέγερση, θέλω να πιστεύω πως θα φθάσει στο ζενίθ της, από τον Σεπτέμβρη και μετά εξαιτίας του 3^ου μνημονίου. Ήδη έχουμε φθάσει στον γκρεμό, μόλις οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης μας ρίξουν, ο αέρας της αφύπνισης κατά την πτώση ελπίζω να είναι ικανός να μας ανοίξει τα μάτια, έστω και την τελευταία στιγμή!

Σκέψεις ενός ακόμα αγανακτισμένου Έλληνα πολίτη.

Η γλώσσα είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο! Ποιανού Θεού, μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω να απαντήσω! Είναι όμως δώρο! Στην προφορική της μορφή έχει τη δύναμη να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους, για κάποιον ιερό σκοπό. Χωρίς τη γλώσσα ο Έρωτας και η φιλία θα ήταν έννοιες κενές και ακαθόριστες. Χωρίς τη γλώσσα ο κάθε πιστός δεν θα μπορούσε να πει προσευχές. Χωρίς τη γλώσσα δεν θα υπήρχε ποίηση και λογοτεχνία! Η φαντασία θα είχε όρια, η δημιουργία θα είχε σύνορα! Η γλώσσα είναι εκείνη που όταν έγινε επιστήμη, κατάφεραν οι άνθρωποι να διαφυλάξουν τα λόγια τους από το πλήρωμα του χρόνου, και κατά μια έννοια να νικήσουν το θάνατο! Από την πέτρα έως τον πάπυρο, ώσπου να φθάσουμε στο χαρτί και στους κειμενογράφους των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η γλώσσα έγινε σιγά-σιγά, η σύνδεση του ανθρώπου με το παρελθόν του, η διαφύλαξη πολύτιμων έργων του, η διάδοση της σκέψης του, η επιμονή στην αναζήτηση του για τη ζωή και το θάνατο. Ο μόνος εχθρός της γλώσσας είναι η ελευθερία! Χωρίς την πολύτιμη αυτή αρετή, οι άνθρωποι γίνονται ανήμποροι και αδημιούργητοι. Μαριονέτες που κρατά στα χέρια του το σύστημα κάθε δικτάτορα της φαντασίας. Η γλώσσα πρέπει να λέει αλήθειες, πρέπει να ξυπνά τον κόσμο! Ο άνθρωπος είναι τα πάντα! Είναι η ασταμάτητη μάχη ανάμεσα σε αυτό που θεωρεί καλό και κακό. Το ξίφος που προσπαθεί να σπάσει η ατσαλένια θέληση του δίκαιου και του αληθινού. Η μάχη όμως ποτέ δεν είναι δίκαιη! Γι’ αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμα! Ας κάνουμε τη γλώσσα εκφραστή του εσωτερισμού μας, αυτό που κάποιοι ονομάζουν ψυχή.  Η αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση των πραγμάτων, κι όχι από τα παρανοϊκά κατασκευάσματα της ανθρώπινης φαντασίας, είναι ο άμεσος υποστηρικτής της ελευθερίας! Ας προσπαθήσουμε σε αυτόν τον κόσμο, να μην γίνουμε καλύτεροι, αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωπος έγινε χειρότερος! αλλά ανθρωπινότεροι! Να ανεβάσουμε το επίπεδο του ανθρώπου, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία σε όλα όσα τον ενώνουν με το Θεϊκό!  Όπως οι τέχνες τα γράμματα και οι επιστήμες! Χρειάζεται προσοχή όμως! Διότι έως τώρα δημιουργία νομίζαμε την κατασκευή και απόκτηση όλο και περισσότερων αντικειμένων. Γλώσσα μια μίζερη προσβλητική αργκό, και επιστήμη την κλωνοποίηση! Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα! Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε! Ο χρόνος μπορεί μόνο να κρίνει ποιος είχε δίκιο και ποιός όχι!