Η Δημοκρατία θα μπορούσε να ήταν το τελειότερο πολίτευμα, αλλά έχει ένα μεγάλο ελάττωμα. Δεν παίρνει στα σοβαρά τις ανθρώπινες αδυναμίες! Επίσης πιστεύω πως ο λαός δεν έχει μεγάλη δύναμη, όχι επειδή το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να μην του επιτρέπει να σηκώσει κεφάλι και να κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, αλλά επειδή αυτό το σύστημα δεν του επιτρέπει να λάβει την απαραίτητη μόρφωση, ώστε να μάθει να κρίνει, και όποιος κρίνει είναι επικίνδυνος για κάθε μορφή εξουσίας! Παρατηρήστε πως πάντα όλοι τους λένε μεγάλα λόγια για την παιδεία, όμως ποτέ δεν δίνουν σημασία. Ένας λαός που μιλάει από τις 7 το πρωί στη δουλειά για ποδόσφαιρο και πολιτική, ξέρει μόνο να βρίζει και να το παίζει ξερόλας σε όλα τα σημαντικά ζητήματα, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει ιδέα για οποιοδήποτε θέμα, είναι ένας λαός χωρίς δύναμη, χωρίς να έχει καμία αξία, ένας λαός που παθαίνει αυτό που του αξίζει! Και όχι! Αυτό δεν είναι ηττοπάθεια, αλλά μια δυσάρεστη πραγματικότητα! Σκεφτείτε πόσοι διαβάζουν βιβλία, όχι Μαντά και Λιακόπουλο βέβαια, πόσοι ασχολούνται με τον εαυτό τους, και την προσωπική του ανάπτυξη, πόσοι πάνε μια βόλτα σε κάποιο μουσείο, βιβλιοπωλείο, αρχαιολογικό χώρο, πόσοι ακούνε καλή μουσική κλπ Η κατάσταση δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, επειδή εμείς οι ίδιοι είμαστε υπαίτιοι για την σημερινή πραγματικότητα! Και όχι, δεν εννοώ για την κατάντια του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, με την ολιγαρχία της βουλής που κυβερνά τον τόπο, με κάθε κυβέρνηση που παίρνει ποσοστά κάτω από 50 τοις εκατό, κάτι που θα έπρεπε να είναι παράνομο, και την κρίση που σύντομα φθάνει τη δεκαετία, αλλά μιλώ για την συμμόρφωση μας με την σημερινή πραγματικότητα, την παθητική μας τάση, την αδράνεια μας σε κάθε γεγονός, και την αδικαιολόγητη άγνοια μας στα δρώμενα! Όχι κομματόσκυλα! Δεν θέλω νταβατζή για να έχω προστασία από οποιοδήποτε κόμμα, μικρό ή μεγάλο, εντός και εκτός βουλής! Δεν θέλω μπροστάρη σε παρωχημένες διαδηλώσεις, ενάντια στην αδικία. Θέλω να είμαι εγώ ο ίδιος εκπρόσωπος του Εαυτού μου, και να χρησιμοποιήσω την κοινωνική μου έμφυτη δυνατότητα, για να ενώσω τα χέρια μου, με όσους νιώθουν αδύναμοι απέναντι στο καθεστώς του τρόμου, που επιβάλλει κανόνες εργασίας, παιδείας, ζωής!
