Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Παρακολούθησα βήμα προς βήμα το ξαφνικό κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, το οποίο έγινε με απόλυτα φασιστικό τρόπο, αλλά συνεχίζω να διερωτώμαι, το τι έπρεπε να γίνει εφόσον υπήρχαν πολλοί εκεί μέσα όπου έπαιρναν υπέρογκα ποσά τα οποία δεν αντιστοιχούσαν στις πραγματικές υπηρεσίες τους. Επίσης αν γίνονταν σωστή κατανομή του πλούτου της ΕΡΤ, θα είχαν γίνει παραγωγές επιπέδου ξένης κρατικής τηλεόρασης, και όχι φτηνιάρικες εκπομπές όπως και ντοκιμαντέρ, που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε το που πάνε τόσα χρήματα. Η δημοκρατική λύση θα ήταν να γίνει εξονυχιστική έρευνα, ώστε να απομακρυνθούν μόνο όσοι έκαναν κατάχρηση της δημόσιας περιουσίας. Η κυβέρνηση βρήκε όμως την ευκολότερη λύση… όπως πάντα! Η ΕΡΤ είναι αναμφίβολα κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας, αλλά ας μας πιάσει ο πόνος επιτέλους, για τους χιλιάδες αυτόχειρες τα τελευταία χρόνια! Δεν έχω δει να γίνεται καμία συγκέντρωση διαμαρτυρίας, για εκείνους τους συνανθρώπους μας, που κινδυνεύει να μείνει η μνήμη τους στην αφάνεια, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας!
Η οικονομική κρίση ξεκίνησε ως πολιτικό και καταλήγει ως κοινωνικό πρόβλημα! Όσοι έχουν την τύχη να εργάζονται ακόμα, τους έχουν κόψει τα πόδια από την ρίζα! Κάθε εργοδότης (αφεντικό!) μπορεί να κάνει ότι θέλει στον εργαζόμενο, και μάλιστα με την συναίνεση του ίδιου του κράτους! Όλα τα δικαιώματα που είχε ο εργάτης καταργήθηκαν απότομα, και έγινε μη αναστρέψιμη η επαναφορά τους. Όσοι είναι άνεργοι εξευτελίζονται σε δουλειές του ποδαριού, για ένα πενιχρό χαρτζιλίκι, και οι νεότεροι ή σπουδασμένοι, φεύγουν μετανάστες για να σωθούν από τη μίζερη ζωή που μας δημιούργησαν οι πολιτικάντηδες και οι τράπεζες. Κάτι πρέπει να γίνει! Ως πότε θα ανεχόμαστε την ζωή που μας δίνουν; Χρειαζόμαστε μια σπίθα και αυτή δεν είναι σίγουρα της ΕΡΤ! Ας νοιαστούμε επιτέλους για τους συνανθρώπους μας!
