Ο μπαμπούλας και ο ραγιάς!

''Όστις εταίρους δέδοικε, δούλος ων λέληθεν εαυτόν''. 
Αντισθένης.
*όποιος φοβάται τους άλλους, γίνεται δούλος χωρίς να το καταλάβει.

Ορισμένοι άνθρωποι είναι τραγικοί! Είναι τόσο κακοήθεις, που επιθυμούν να τους επευφημούν οι δούλοι τους, παρά να κερδίζουν τον ειλικρινή σεβασμό του πλήθους. Σε αυτό συμβάλλει η απολυταρχική μας παιδεία, και η τεμπελιά μας! Άνθρωποι που επιμένουν στον καπιταλιστικό ξεπεσμό (Όχι δεν είμαι αριστερός!) και βάζουν την καριέρα τους, πιο πάνω ακόμα και από τους δικούς τους ανθρώπους, είναι πραγματικά για λύπηση κι όχι για εκδίκηση ή κατανόηση! Όταν κάποιος άνθρωπος αναλάβει τις μεγαλεπήβολες ευθύνες του, σε κάποιο έργο, ή όντας ιεραρχικά ανώτερος από τους υπόλοιπους, σε κάποια εταιρία, θελήσει να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες, στη διαχείριση της εργασίας, αμέσως οι περισσότεροι απαίδευτοι και κακομοίρηδες άνθρωποι, αρχίζουν να τον περιτριγυρίζουν, με τα καλά τους λόγια, νομίζοντας πως κάτι θα κερδίσουν! Διαθέτει σχεδόν πάντα, το ανάλογο ψαρωτικό ύφος, και καταφέρνει εξαιτίας της θέσης του, να τρομοκρατεί τα ανθρωπάκια – εργάτες, ώστε να τα αναγκάζει να δουλεύουν με περισσό ζήλο! Τα μικρά ανθρωπάκια, εξαιτίας της ιεραρχικά κατώτερης θέσης τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, φέρουν την ευθύνη του ηθικού τους ξεπεσμού, διότι είναι υπαίτιοι για τα δικαιώματα που δίνουν σε έναν άνθρωπο, ώστε να θεωρήσει μεγάλο τον εαυτό του! Ο μπαμπούλας – καριερίστας, έχει συγκεκριμένους σκοπούς στη ζωή του: να βγάλει αρκετά χρήματα, να τον σέβονται, και να τον μιμούνται!

Όμως στην άλλη άκρη, βρίσκονται εκείνοι που νομίζουν πως κάτι μπορεί να κερδίσουν, υπακούοντας με σκυφτό το κεφάλι. Τι παραπάνω κερδίζουν όμως από την ησυχία τους; Τίποτα! Νεκρική σιγή λοιπόν, προτιμά ο φιλήσυχος ανθρωπάκος, διότι τον έμαθαν από πάππου προς πάππου, πως δεν αξίζει μία σε αυτή τη ζωή, και πως πρέπει να σέβεται κάθε μορφή χειραγώγησης του! Όταν κάποιος άλλος παίρνει την ευθύνη της επιβίωσης σου, σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον, σου δημιουργείται η ψευδής εντύπωση πως γλιτώνεις το περισσό άγχος και πως κερδίζεις προσωπικό χρόνο, εφόσον οι ανώτεροι ιεραρχικά από σ’ ένα, αφοσιώνονται στην καριέρα τους, ενώ εσύ απλώς κοιτάς τη δουλειά σου. Μέγα λάθος! Τα άγχη σε ένα εργασιακό – δουλικό περιβάλλον, είναι αρκετά ώστε να σου δημιουργήσουν ακόμη και προβλήματα στην υγεία σου! Κατά περιόδους, ο κατώτερος ανθρωπάκος, βρίσκει την ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι, ώστε να νομίζει πως κάτι μπορεί να αλλάξει, αλλά τελικά παραδέχεται την αδυναμία του, και επιλέγει να βλαστημά στα κρυφά, την κοινή του μοίρα. Ξεσπώντας πού και πού, τελικά συγκρατείται και επιβιώνει όπως εκείνος νομίζει, παρά την εμφανή απουσία κάθε ένδειξης ζωής! Είναι απίστευτο, το πώς αυτά τα υποτυπώδη πλάσματα, συνεχίζουν να επιβιώνουν σε αυτόν τον πλανήτη, και μάλιστα να διαιωνίζουν το είδος τους! Καμιά μορφή αξιοπρέπειας, δεν υπάρχει στους ραγιάδες! Ο νεκρό - ζωντανός αυτός τύπος ανθρώπου, είναι η προσωποποίηση της κακομοιριάς! Αναπνέει και νομίζει πως ζει, περπατάει και νομίζει πως κάπου θα καταλήξει. Μεγαλοποιεί το θάνατο μέσα από ψευδαισθήσεις, της ύπαρξης μιας άλλη ζωής, και πιστεύει σε μύθους εξαιτίας της ανημποριάς του, να αλλάξει τη νοοτροπία του. Μεγαλοποιεί επίσης και την εργατική του θέση στην κοινωνία, ώστε να μπορεί να υποφέρει τη δουλεία του, και δημιουργεί μια υπερηφάνεια, επηρεασμένη από την ανάγκη του να υπάρχει, κατά κάποια έννοια, μέσα στον κόσμο.

Την ανάγκη αυτή, κάποιος πιο συνετός, την μετατρέπει σε μια αγωνιώδη αναζήτηση της μοναδικότητας του, μέσα στον κόσμο. Θαρραλέος από τις αλήθειες που πρόκειται να ανακαλύψει, μέσα από τον σκληρό και μοναχικό του αγώνα, κατανοεί τελικά τη θέση του και την σημαντικότητα του, μέσα στο θαύμα της ζωής, ώστε μετατρέπει αυτή τη μάζα από δειλία και ψέμα, σε έναν ήρωα που επιθυμεί να θυσιαστεί για τις αξίες της ζωής, παρά να επιβιώνει απλώς, στις συνθήκες που του έχουν επιβληθεί από τα μεγάλα ανθρωπάκια του κόσμου.