Ίσως το συγκλονιστικότερο κείμενο που διάβασα
τελευταία, χωρίς υπερβολή! Και πώς να μην είναι, αφού στο υστερόγραφο
αναφέρεται πως: <<H υπογράφουσα είναι
άνεργη εδώ και 2,5 χρόνια, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, χρεωμένη μέχρι το λαιμό>>.
Παραθέτω για ευνόητους λόγους, και τη
διεύθυνση στην οποία υπάρχει το κείμενο:
Διαβάστε το, μήπως και ξυπνήσουμε επιτέλους!
Ο πόνος ενός αγνώστου, ας γίνει αφορμή για να μοιραστούμε, όχι τη μιζέρια μας,
αλλά την οργή μας, σε αυτό που συμβαίνει! Χωρίς να ξεχνάμε πως η οργή χωρίς
μίσος, είναι ίσως το κλειδί για να αλλάξουμε ακόμη και τον κόσμο!
ΤΑ ΜΑΘΕΣ; ΠΕΘΑΝΕΣ!
Δεν
ζεις φίλε μου, απλά δεν το ξέρεις. Δεν ζεις, ακούς; Είσαι πεθαμένος εσύ κι όλο
σου το σόι. Εσύ κι η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, οι γνωστοί σου, αυτοί που
αγαπάς. Μόνο αυτοί που μισείς, αυτοί που σε θυμώνουν είναι ζωντανοί. Όλοι οι
άλλοι, όλοι εμείς είμαστε πεθαμένοι. Απλά δεν το ξέρεις, όχι για άλλο λόγο,
απλά γιατί δεν το είπαν στις ειδήσεις, δεν το συζήτησε η Τρέμη και η παρέα της
, ούτε έγινε πρωτοσέλιδο. Κι έτσι εσύ, εγώ, οι περισσότεροι από εμάς ζούμε και
ουσιαστικά δεν ζούμε. Είμαστε πεθαμένοι. Γιατί; Άκου λοιπόν…
Το μεγαλύτερο έγκλημα που έχουν κάνει σε
βάρος του ελληνικού λαού είναι να τον μετατρέψουν σε ζωντανό –νεκρό. Είμαστε η
χώρα με τα περισσότερα ζόμπι παγκοσμίως. Αλήθεια σου λέω. Εάν δε με πιστεύεις
κοίταξε γύρω σου. Κοίταξε προσεχτικά κι άφησε την καχυποψία στην άκρη κι
επέτρεψε στις αισθήσεις σου να λειτουργήσουν. Πες μου τώρα, πόσους ανθρώπους
είδες σήμερα να γελάνε; Πόσους έστω να χαμογελάνε; Πόσους να λένε αστεία στο
δρόμο; Πόσους να απλώνουν το χέρι σε κάποιον άγνωστο; Πόσους να ονειρεύονται;
Πόσους να κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους; πόσους να «πετάνε» στα ουράνια κοιτώντας το
ταίρι τους; πόσους να χαίρονται με τον ήλιο; Πόσους να κρατάνε λουλούδια στο
χέρι; Πόσους να σου λένε μια ζεστή καλημέρα χωρίς να σε γνωρίζουν; Πόσους να σε
πλησιάζουν λέγοντας σου μια πετυχημένη ατάκα; Πόσους να σου σφίγγουν το χέρι
νιώθοντας ότι δεν έχεις κέφι; Πόσους να σου χτυπούν την πλάτη βλέποντας ότι
πονάς; Πόσους τέλος πάντων βλέπεις δίπλα σου που ζουν την στιγμή τους; σκέψου
το λίγο…
Εγώ δεν βλέπω κανέναν. Είναι όλοι κατηφείς,
εκνευρισμένοι, χωρίς χιούμορ, χωρίς ξεγνοιασιά, χωρίς χαμόγελο. Λες κι όλοι
ζουν στην αγέλαστη χώρα. Στην χώρα που το χαμόγελο φορολογείται. Κι όλοι
σφίγγουν τα χείλια μην και τους μπει κανένας καινούργιος φόρος στη πλάτη. Εμένα
αυτή η παγωμάρα- μουγγαμάρα ένα πράγμα μου λέει : ότι όλοι έχασαν την ελπίδα
τους.
Κανείς δεν περιμένει κάτι, κανείς δεν παλεύει
για κάτι, κανείς δεν νοιώθει κάτι. Όλοι μουτρωμένοι, βαρεμένοι, χωρίς αύριο.
Εκεί έφτασαν ένα ολόκληρο λαό. Ή μάλλον την πλειοψηφία του λαού. Γιατί είναι κι
οι άλλοι. Οι λίγοι, αυτοί που ότι και να γίνει την έχουν κάνει την δουλειά
τους, τα έχουν φάει τα λεφτά μας, κι έτσι καρφάκι δεν τους καίγεται. Είναι στην
δική τους φάση- αφασίας όπου το μόνο που τους νοιάζει είναι να αυγατίσουν αυτά
που έχουν στις ξένες, πάντα, τράπεζες και κάθονται. Αλλά δεν είναι αυτοί το
θέμα μου σήμερα. Θα έρθει κι εκείνων η σειρά.
Το θέμα μου είσαι εσύ κι εγώ. Εσύ κι εγώ που
ζούμε και δεν ζούμε. Εσύ κι εγώ που δεν ελπίζουμε σε τίποτε. Λες και μας
νάρκωσαν τον εγκέφαλο, λες και μας σκότωσαν την σκέψη φερόμαστε σαν να μην
έχουμε αύριο. Σαν να μην έχουμε τίποτε. Και δεν είναι έτσι που να πάρει η ευχή.
Οκ. Η προπαγάνδα είναι τεράστια, είναι
πολύπλοκη, συνεχής, αδιάκοπη. Εδώ και δύο χρόνια μας άλλαξαν τα φώτα. Η κρίση,
οι φόροι, τα μνημόνια, οι δόσεις, η φτώχεια, η έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή
στην δραχμή, η ανεργία, η πείνα και, και, και, και,…. Δεν έχει τέλος η
προπαγάνδα. Όχι ότι είναι ρόδινα τα πράγματα. Σίγουρα δεν είναι. Σίγουρα
υπάρχει φτώχεια, σίγουρα η ανεργία έχει χτυπήσει κάθε ελληνικό σπίτι.
Αλλά ρε φίλε στάσου λίγο και σκέψου. Κι ας
έχεις άδειο στομάχι, κι ας πεινάς.
Αξίζει τον κόπο να μην ζεις
την ζωή σου; Αξίζει τον
κόπο να μην παλεύεις για τίποτε; Αξίζει
τον κόπο να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να παραδίνεσαι; Αξίζει τον κόπο να
παραχωρείς όλα σου τα δικαιώματα εν μια νυκτί; Αξίζει τον κόπο να δέχεσαι να σου
πετσοκόψουν τον μισθό προκειμένου να μην σε απολύσουν; Αξίζει τον κόπο να μην
έχεις δεκάρα, ή μάλλον ευρώ , να βγεις μια βόλτα κι ας δουλεύεις σαν τον σκύλο;
Αξίζει τον
κόπο να βλέπεις τους γονιούς σου, γέροντες κι οι δυο να περιμένουν στην ουρά
για να πάρουν τα τελειώματα στη λαϊκή;
Αξίζει να μην έχεις να αγοράσεις ένα παιχνιδάκι στο πιτσιρίκι
σου; Αξίζει
να ξεγελάς την πείνα της οικογένειας σου με παξιμάδια; Αξίζει τον κόπο να
τρέμει το φυλλοκάρδι σου για το τι θα σου φέρει το αύριο; Αξίζει τον κόπο να
κρύβεσαι από όλους και να έχεις μόνο σύντροφο τον φόβο;
Τον φόβο που άλλοι
σου φύτεψαν στο μυαλό.
Αξίζει τέτοια ζωή; Για να ζήσεις έτσι ήρθες
σε αυτό τον πλανήτη; Για να μην αφήσεις τίποτε, καμία σκέψη, καμία πράξη την
οποία θα μνημονεύουν οι άνθρωποι που σε έχουν αγαπήσει όταν εσύ θα έχεις φύγει;
Όχι ρε φίλε. Δεν είναι αυτή η ζωή σου. Δεν είναι αυτοί οι στόχοι σου. Δεν είναι αυτό το όνειρο σου. Δεν είναι αυτό που εσύ φαντάστηκες. Ζεις αυτό που οι άλλοι θέλουν να ζεις.
Όχι ρε φίλε. Δεν είναι αυτή η ζωή σου. Δεν είναι αυτοί οι στόχοι σου. Δεν είναι αυτό το όνειρο σου. Δεν είναι αυτό που εσύ φαντάστηκες. Ζεις αυτό που οι άλλοι θέλουν να ζεις.
Για αυτό σου λέω.
Ξύπνα. Μίλα.
Βρες την δύναμη και χτύπα τον φόβο που σε έχει κάνει μια χαψιά, στάσου στα
πόδια σου, στο ανάστημα σου και ΖΗΣΕ.
Έρχονται εκλογές φίλε μου, αυτοί οι γελοίοι τύποι που μας κυβερνάνε κάνουν ήδη
τους συσχετισμούς τους , τις ίντριγκες τους, τα μοιράσματα τους, και βασίζονται
στην δική σου κατάσταση.
Σε θέλουν ζόμπι για
να ψηφίσεις αυτό που τους εξυπηρετεί. Ή καλύτερα να μην ψηφίσεις καθόλου. Να
απέχεις. Η γνώμη σου, η αντίδραση σου να μην φανεί πουθενά. Ξύπνα λοιπόν κι
όταν θα έρθουν οι εκλογές δώσε τους να καταλάβουν. Ψήφισε και ψόφησε τους όλους
αυτούς που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Δείξε τους εσύ τι είναι φόβος. Κάνε
το έγκλημα τους μπούμερανγκ και ρίξτο στα μούτρα τους. Κι αναστήσου φίλε μου.
Σου έχει δοθεί το μεγαλύτερο δώρο, να είσαι ζωντανός μην το φτύνεις έτσι.
Υ.Γ. H υπογράφουσα είναι
άνεργη εδώ και 2,5 χρόνια, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, χρεωμένη μέχρι το λαιμό
και έχει βρεθεί πολλές φορές σε απελπισία γιατί δεν υπήρχε φαγητό για τα
παιδιά. Αλλά η μαγεία είναι και την φτώχεια να την περιγελάς.
Νάντια Τριανταφύλλου για τα ΑΛΗΘΙΝΑ
ΨΕΜΑΤΑ
