Ο μεγαλύτερος φόβος των συνετών ανθρώπων, στις
δύσκολες εποχές, ήταν η έλλειψη αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Στην καλύτερη
περίπτωση, η αγάπη μεταμορφώνονταν σε λύπη, κάτι που αφαιρεί την αξιοπρέπεια
και υπερηφάνεια, από το είδος μας. Η λύπη δεν είναι αγάπη! Το να κάνεις το
χρέος σου στην κοινωνία, το να βοηθήσεις κάποιον που έχει ανάγκη, επειδή θέλεις
με αυτόν τον τρόπο να προβάλεις το Εγώ σου, αυτό δεν είναι συμπόνια! Είναι η
πιο εγωιστική καλοσύνη, που στην πραγματικότητα, είναι μια κρυφή φιλοδοξία, η
οποία κινεί τα νήματα της πράξης αυτής. Αλλά πίσω από αυτούς τους λόγους,
υπάρχει στα βάθη της ύπαρξης μας, η πραγματική αιτία, που μας οδηγεί σε αυτούς
τους τύπους αισχρής αλληλοβοήθειας. Δεν είναι άλλος παρά ο φόβος του θανάτου!
Είναι μια απόδειξη, πως οι άνθρωποι που επιλέγουν αυτές τις απλές πρακτικές, βοήθειας
προς τον ‘’πλησίον’’ τους, ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους υστεροφημία,
εξαιτίας του εγωιστικού, μονόπλευρου φόβου τους, για την αναπόφευκτη μελλοντική
τους απώλεια.
Για ένα μικρό
διάστημα, πίστεψα πως η οικονομική κρίση, θα δημιουργούσε ανάμεσα στους
ανθρώπους, πραγματική αγάπη χωρίς οφειλές. Πόσο λάθος έκανα όμως! Το ένστικτο
της επιβίωσης, κατάφερε να αποδειχθεί ισχυρότερο από την αγάπη, διότι δρα απολύτως
εγωιστικά, κάνοντας κακό στην κοινωνία μας. Αντί να προχωρήσουμε, έχοντας αγάπη
μέσα μας, για την αξιοπρεπή επιβίωση μας, αρκεστήκαμε στο να αμπαρωθούμε, στους
ήδη κατασκευασμένους, μικρόκοσμους μας, επειδή φοβηθήκαμε την προσπάθεια απαγκίστρωσης
μας, από το ζωώδες Εγώ μας!
Η αγάπη προϋποθέτει
θυσίες, κι εμείς είμαστε γεμάτοι βάσανα. Ποιο το δυσάρεστο αποτέλεσμα; Αρκετά
από τα μαγαζιά που έκλεισαν, μετατράπηκαν σε στέκια τοκογλύφων! Κάνω λόγο για
τα καταστήματα ‘’Αγοράς Χρυσού’’, που τιτλοφορούνται διαφορετικά, και ως ‘’Ενεχυροδανειστήρια’’.
<<Ο θάνατος σου, η ζωή μου>> δηλαδή, υπό την αιγίδα της
πολιτισμικής μας ‘’Ανάπτυξης’’. (Συνεχίζεται)
