Είχα αρκετό καιρό να περπατήσω στην πόλη του Πειραιά. Προχθές έπρεπε να πάω εκεί για κάποιες αγορές, και έτυχε να χρησιμοποιήσω τη συγκοινωνία και έπειτα να συνεχίσω για αρκετή ώρα με τα πόδια. Όταν περπατάς η πόλη σου φαίνεται διαφορετική. Όταν είμαι επάνω στο μηχανάκι μου, αδυνατώ να προσέξω ορισμένες λεπτομέρειες, επειδή αφενός πρέπει να έχω το νου μου στην οδήγηση, και αφετέρου το πώς πρέπει να φθάσω σύντομα στον προορισμό μου. Είδα σημεία που ποτέ μου δεν είχα παρατηρήσει! Κι όμως! Τους δρόμους αυτούς τους είχα αμέτρητες φορές συναντήσει! Ο Πειραιάς είναι σε καλύτερη μοίρα από την ασφυκτική Αθήνα. Κινείσαι στην πειραϊκή, και κάπως το μυαλό σου ξεφεύγει από την ύπουλη καθημερινότητα. Γιατί ύπουλη; Μα επειδή σου στερεί τη ζωή γεμίζοντας τη με ανούσιες υποχρεώσεις! Η ημέρα ήταν υπέροχη, η ζέστη του καλοκαιριού αρκετή για να σε κάνει να υποφέρεις, αλλά για μένα είναι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις! Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, περνούν σαν εικόνες εμπρός από τα μάτια μου ταχύτατα, ώσπου παίρνουν τη μορφή ενός κινηματογραφικού φιλμ. Θυμάμαι την περισσότερο αγαπημένη εποχή του χρόνου, επειδή τελείωνε το σχολείο και άρχιζε η ολοήμερη διασκέδαση. Παρ όλες τις προσωπικές αναμνήσεις, δεν μπορώ να παραβλέπω την σημερινή πραγματικότητα. Κλεισμένα καταστήματα, κάποια που ξεπουλάνε το εμπόρευμα τους σε χαμηλές τιμές, ζητιάνοι που ζητούν ελεημοσύνη, άνθρωποι που φαίνεται πως είναι βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα, και κάποιοι που δείχνουν -τουλάχιστον επιφανειακά-, να αδιαφορούν συνεχίζοντας την παρλαπίπα στο κινητό τους, και την ενασχόλησή τους με ασήμαντα πράγματα.
Εχθές επισκέφτηκα για ακόμη μια φορά την Αθήνα. Όταν έφθασα άρχισα να σκέφτομαι τις πρώτες εντυπωσιακές ημέρες στην πλατεία Συντάγματος, και τις συγκρίνω με το σήμερα. Σκεφτόμουν καθώς τριγυρνούσα την σταδιακή ελάττωση της προσέλευσης του κόσμου, τις καντίνες, τα χημικά, τα κομματόσκυλα, τους αργόσχολους, τους ναρκομανείς και τους λαθρομετανάστες. Και επίσης τα πόσα θα είχαμε καταφέρει αν δεν μετατρέπανε κάποιοι σε πανηγυράκι μια λαϊκή εξέγερση! Έκατσα για πρώτη φορά μόλις 40 λεπτά! Εγώ που καθόμουν τουλάχιστον 3 ώρες! Δεν άργησα να πάρω την απόφαση πως αυτή η φορά ήταν και η τελευταία! Ο κόσμος ελάχιστος, ορισμένα κομματόσκυλα του KKE που φώναζαν παρωχημένα συνθήματα, και κάποιοι ποδηλάτες σε πορεία διαμαρτυρίας. Έβαλα μπροστά το μηχανάκι μου και αποχώρησα απογοητευμένος! Ο Έλληνας δυστυχώς προτιμά το πανηγυράκι και την καλοπέραση του, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεται το αύριο και αγκομαχεί. Προτιμά να λογομαχεί για τα σκάνδαλα στο ποδόσφαιρο, για το πώς θα τα βγάλει πέρα με το χρεωμένο του αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, ακόμη και σπίτι, για το πώς θα καταφέρει να βγει το Σαββατόβραδο! Ενώ τις ίδιες στιγμές οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, ο περισσότερο αδικημένος φόρος ο ΦΠΑ, αυξάνεται με το έτσι θέλω της κυβέρνησης (και όσων κρύβονται πίσω από τα γνωστά σε εμάς πρόσωπα), τα εισιτήρια των συγκοινωνιών φθάνουν σε τιμές απλησίαστες, η χώρα πουλιέται, το κράτος καταρρέει, ο άνθρωπος ξεφτιλίζεται! Ελπίζω όμως σε κάτι καινούριο! Η λαϊκή εξέγερση, θέλω να πιστεύω πως θα φθάσει στο ζενίθ της, από τον Σεπτέμβρη και μετά εξαιτίας του 3ου μνημονίου. Ήδη έχουμε φθάσει στον γκρεμό, μόλις οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης μας ρίξουν, ο αέρας της αφύπνισης κατά την πτώση ελπίζω να είναι ικανός να μας ανοίξει τα μάτια, έστω και την τελευταία στιγμή!
